Ik had hyperemesis gravidarum: extreme zwangerschapsmisselijkheid
Tamara Spierings
Op 18-jarige leeftijd kreeg ik te horen dat ik geen kinderen kon krijgen. Er werd gezegd dat ik, in de toekomst, beter voor een adoptieftraject kon kiezen. Ik kan je vertellen; als je dit hoort staat je wereld op zijn kop. Op dat moment had ik een partner die elf jaar ouder was, hij wilde graag kinderen en door zijn narcistische en manipulatieve gedrag wilde ik alles wat hij wilde. Na die opmerking besloten we dan ook om het alsnog ‘zo snel mogelijk’ te gaan proberen: zwanger worden! Zwanger worden lukte (hoera!) maar daarna kreeg ik last van extreme zwangerschapsmisselijkheid.
Slecht zaad en pcos
Er was ons gezegd dat het zaad van mijn toenmalige partner heel slecht was. Praktisch alles was dood. En dat wat wel leefde zwom eigenlijk niet. Daarnaast was ik gediagnosticeerd met pcos. Na veel hormoonpillen, samenlevingstesten, hormooninjecties en echo’s kwam ik er op 7 April 2010 achter dat ik zwanger was. Onze eerste iui behandelijk was een succes.
Extreme zwangerschapsmisselijhkeid: Uitgedroogd!
Blijdschap overheerste maar helaas niet lang, met 5 weken kwam ik compleet uitgedroogd in het ziekenhuis terecht. Al snel volgde de diagnose hyperemesis gravidarum (extreme zwangerschapsmisselijkheid; ook wel HG genoemd). Voor mij als leek was dat een compleet onbekende term. Na wat Google’en en gesprekken met de arts kwam ik erachter dat het een serieuze zaak was. Dat merkte ik ook vrij snel daarna. Ik braakte inmiddels zo’n 50 keer per dag. Letterlijk alles wat erin ging kwam er vrijwel meteen weer uit.
Het was… een tweeling!
Met 7 weken kreeg ik te horen dat ik zwanger was van een tweeling. Weer overheerste er blijdschap, en weer was het van korte duur. Twee dagen later hoorde we dat één hartje niet meer klopte. Door het enorme ziek zijn en het feit dat er nog steeds een kindje in mij groeide heb ik hier niet te lang bij stil gestaan. Ik moest mijn energie steken in beter worden. Al snel na mijn eerste ziekenhuis opname bleek ik allergisch voor de canule van het infuus. Zodra ik een infuus geprikt kreeg werd dit binnen een dag rood en dik. Om de dag werd ik opnieuw geprikt. Ik kan jullie zeggen, dat is een uitdaging bij iemand die behoorlijk is uitgedroogd.
Uiteindelijk heb ik van week 5 tot en met week 17 in totaal 9 weken op en af in het ziekenhuis gelegen. Gelukkig begon ik me vanaf week 21 beter te voelen. Dat moest ook wel; ik woog op dat moment nog maar 48 kilo. Er was 20 kilo af. De rest van de zwangerschap was appeltje eitje.
Een prachtig mannetje maar een huilbaby
Op 1 dec 2010 werd er met 37 weken zwangerschap een prachtig jochie geboren. Lodewijk; 46 cm 2986 gr. Een klein, fijn, super knap kind! Het hebben van HG is zowel lichamelijk als psychisch erg zwaar maar zodra ik dat mannetje in mijn armen had was ik alles vergeten. Tot dat.. hij een huilbaby bleek te zijn! 😱
Eindelijk een roze wolk
Meneer heeft tot en met de 6e week 17 uur van de 24 uur gehuild. En ondanks dit alles hebben we het allemaal nog een keer gedaan. Bij mijn dochter werd ik met 8 weken opgenomen en ben tot en met de 16e week niet thuis geweest. De 15e tot en met de 21e week heb ik sondevoeding gehad. Ook bij haar voelde ik me vanaf de 21e week beter en was ik alles vergeten zodra ik dat prachtige meisje na 38 weken zwangerschap in mijn armen had. Anne-Fleur; 49 cm en 3350 gram. Gelukkig bleek zij het tegenovergestelde van haar grote broer. Deze dame sliep na 2 weken al door! Dat noem ik pas een roze wolk!
Photo by Craig Adderley from Pexels