Ik heb geen tijd meer voor vriendschappen die er niet toe doen
Denise Meijer
Even plat gezegd: ik heb niet veel vrienden. Iets wat best ‘zielig’ overkomt als je het zo leest, maar dat valt echt wel mee.
Ik heb namelijk echt wel een select groepje aan mensen waar ik regelmatig mee optrek. Waar ik eens in de zoveel tijd mee afspreek, die ik spreek op app, Snap of mee babbel via de telefoon. En dit is niet omdat ik antisociaal of ‘moeilijk benaderbaar’ ben en niet omdat ik niet opensta voor nieuwe contacten.
Vriendschappen die er niet toe doen
Ik heb niet veel echte vrienden en dat is omdat ik en misschien juist als moeder zijnde, geen tijd en zin meer heb in vriendschappen die er uiteindelijk niet toe doen. Ik heb geen zin meer in personen tegenover ik iets moet uitleggen of mijzelf moet verantwoorden.
Je kent me of niet. Je wil me echt kennen of je bent het gewoon nét niet
En persoonlijk vind ik het vooral belangrijk dat ik alles met mijn vrienden kan bespreken. Van luiers tot relaties en zoveel andere dingen. Dat ik iemand tegenover mij heb die me niet achter mijn rug om belachelijk maakt of bekritiseerd.
Iemand waarvan ik weet dat mijn shit, onze shit blijft. Wat er ook gebeurd.
Lees ook: Wel van elkaar houden maar niet samen verder kunnen…
Iemand die me niet veroordeeld.
Zelfs al weet ook hij (of zij) dat ik het oprecht heb verknalt. Iemand die dat durft te zeggen, zonder neerbuigend te doen.
Iemand waar je tegen kan zeggen dat je even niet zo blij met ze bent, die weet dat je het op wil lossen en dat een ruzie ‘tussen jullie blijft’. Hoe kut het soms ook is.
Ik heb geen tijd en zin in mensen die sensatie zoeken in mijn minpunten. En ik kan niet door een deur met iemand die een vies gezicht trekt als ik een persoonlijk onderwerp op tafel gooi zoals; seks, de zindelijkheidstraining van mijn peuter of struggel met een ander ‘taboe’.
Door de jaren heen heb ik veel mensen leren kennen…
Sommigen zijn familie, sommigen ken ik al van kleins af aan, sommigen ben ik per toeval tegengekomen… Sommige bleken direct echte vrienden, is het zelfs vanzelfsprekend en bij een paar is dit gewoon zo gegroeid.
Er zijn mensen met wie ik overweg kan, zonder dieper op de ‘relatie’ in te gaan. Mensen waar ik veel van verwacht of juist helemaal niets. En er zijn daarentegen nog veel meer mensen met wie een vriendschap gewoonweg niet ging lukken en ook waren er personen die mijn vriendschap niet zagen zitten.
Dat kan natuurlijk ook, maar er zit eigenlijk niets meer tussenin.
Dus ik heb niet zoveel vrienden!
Geen echte vrienden, in ieder geval. Maar het handjevol mensen ik tot als mijn ‘inner cirkel’ beschouw, zijn degene waar je mee kan lachen. Waar je mee kan huilen en onder het genot sushi, series & drank kan klagen over alles wat het leven op dat moment voor je voeten gooit.
Lees ook: Must see Netflix series voor jou om te bingewatchen! (door moeders aanbevolen)
Soms spreek ik ze elke dag, soms eens in de zoveel weken, soms ook maandenlang niet… Joh, er zijn zelfs mensen bij die ik tussendoor jaren niet heb gesproken, maar ze komen altijd terug. Ze blijven plakken, als pindakaas aan mijn gehemelte.
Ik komt er nooit meer helemaal vanaf, maar dat zou ik dus ook niet willen!
Het zijn de mensen waarvan we wederzijds accepteren en respecteren dat er een leven bestaat buiten de vriendschap. Dat we een baan, huishouden en gezin hebben. Desondanks zijn dit wel de vrienden waar je tijd voor maakt.
Als het echt nodig is, dan ze staan altijd voor je klaar. Zonder veroordeling, zonder verwijten, zonder de eeuwige twijfel hoeveel ‘derden’ uiteindelijk betrokken worden bij een leven wat ze niet kennen.
Niet dat dit altijd vanzelf gaat, want zij, ik, wij en de vriendschap op zich… Het is niet altijd even makkelijk, maar desondanks altijd de moeite waard!