Ik hou van mijn kinderen maar sommige dagen wil ik weg
Liselotte Hartman
Vandaag wil ik geen moeder zijn… Er zijn dagen dat ik heel blij ben dat mijn kinderen weer op school zitten en ik het huis voor mijzelf heb. Elke dag is er wel weer wat, het een na het ander is er gaande, ik ben 24/7 taxi, moeder, schoonmaakster en docent. De ochtenden zijn vaak één grote show: niemand wil opstaan, aankleden of ontbijten. Huilende kinderen omdat ze geen zin hebben in school. Ik loop als een kip zonder kop achter mijn kroost aan want de tijd dringt en ondertussen maken ze ruzie met elkaar. Toen mijn zoon zei dat hij zijn schooltas weer eens kwijt was, stond ik op het punt te huilen en was ik er klaar mee. Ik ben niet die moeder…
Vandaag wil ik geen moeder zijn…
Ik heb veel van dit soort dagen en dan voel ik een mix van schuld en opluchting als ze op school zitten. Het ouderschap is moeilijk op zijn tijd; dat geef ik eerlijk toe. Daarom vind ik ook dat ik het volste recht heb te klagen, om hulp te vragen en vooral tijd voor mijzelf te nemen. Maar ik vraag mij af of ik een grens overga als ik overweeg om van huis weg te lopen?! Ik kan niet altijd zo genieten van het ouderschap. Nu ik moeder ben vraag ik mij af of ik wel geschikt ben voor het ouderschap.
Het weglopen van huis voelt soms meer dan alleen een fantasie. In mijn hoofd heb ik al een checklist gemaakt van wat ik zou inpakken. Ik fantaseer over plaatsen die ik wil verkennen, ik moet bijna huilen bij het idee dat ik alleen mijzelf zou kunnen horen nadenken, ik bedenk wat ik nog wil leren en mensen die ik wil ontmoeten om hun verhalen te horen.
Ik ben mijzelf kwijt
Als ik overweldigd ben door het moederschap neemt mijn reislust toe en voel ik me bekneld in het leven als moeder. Hoewel de vrijheid lonkt is het geen uitvoerbaar plan. Ik zou mijn kinderen, ondanks alles, nooit in de steek laten. Maar dat neemt niet weg dat het ouderschap een grote bizarre reis is. Mijn kinderen consumeren, de druk neemt toe en mijn stress niveau stijgt bij tijd en wijle.
Ik vind het moeilijk om tijd voor mijzelf te vinden omdat ik altijd aan moet staan. Er zijn relaties die komen en gaan omdat ik simpelweg geen tijd heb om alle sociale contacten te onderhouden. Geduld wordt op de proef gesteld, er vallen rake woorden in een verhitte discussie met mijn kinderen en man en er zijn dagen dat ik het dekbed maar al te graag over mijn hoofd wil trekken.
Mijn persoonlijke en professionele doelen zijn gericht op het aantal dagen dat ik voor zieke kinderen moet zorgen, buitenschoolse activiteiten moet inplannen en ze naar hun sporten moet brengen. Het huis is soms een grote chaos en de berg was wordt alsmaar groter.
En als je dan ook nog eens het nieuws aanzet dan is het plaatje compleet; al die negativiteit die binnenkomt, het is allemaal teveel.
Waar is de balans?
Ze zeggen dat je als moeder tijd voor jezelf moet nemen maar als mijn kinderen de hele dag mijn aandacht opeisen vraag ik mij af wanneer ik die tijd voor mijzelf kan nemen? Ik zie op zo’n moment geen andere uitweg dan de deur achter mij dichttrekken. De balans is ook ver te zoeken en ik zou niet weten hoe ik de balans kan vinden. Als jij het weet hoor ik het graag!
Op de moeilijke dagen en momenten van het ouderschap voel ik mij gevangen. Ik heb er dan geen zin meer in om moeder te zijn. Dat voel in tot in mijn tenen. Alles in mijn schreeuwt om ‘vrijheid’. Als je moeder wordt geef je letterlijk een deel van je eigen leven op. Ik hou vreselijk veel van mijn kinderen maar ik voel ook de noodzaak om te zeggen dat ik er soms geen zin (meer) in heb.
Ik geloof erin dat wanneer je dit uitspreekt, je een grote druk bij jezelf wegneemt en dit je weer kracht geeft voor het moederschap. Er zijn namelijk ook heel veel toffe dagen, dagen dat alles op rolletjes loopt. Het uitspreken ervan maakt mij alleen maar een betere ouder.
En ondertussen blijf ik af en toe lekker dagdromen om zo aan de werkelijkheid en de puinhoop van het ouderschap te ontsnappen. Het wordt alleen maar beter… Vandaag wil ik even geen moeder zijn, morgen zal ik daar vast weer anders over denken.