Ik mis mijn kinderen niet als ze bij hun vader zijn
Begrijp me niet verkeerd, de koptekst zou je zomaar eens verkeerd kunnen lezen. Maar ik mis inmiddels mijn kinderen niet zo heel erg meer als ze bij hun vader zijn. Ik kan je vertellen dat dit zeker enorm heeft moeten groeien, dit gevoel is niet van de ene op de andere dag gekomen. Pas geleden nog kreeg ik van iemand een verhaal te horen dat ze twee nachten weg waren geweest zonder kinderen. En echt geen seconde langer had dit moeten duren. Ik moest stiekem lachen in mijzelf, ik herkende dit zeker. Alleen heb IK er geen last meer van gelukkig.
Het begin
De eerste maanden nadat mijn ex-man de deur uitgewandeld was waren echt HEL! Het is dat ik wel naar mijn werk toe moest, maar anders had ik me vast en zeker niet bewogen. Zodra ik de meisjes weggebracht had begon dat rot gevoel al. Vaak zorgde ik ervoor dat ik ergens kon mee eten want dan had ik afleiding. Maar de uurtjes op de bank zonder de kinderen waren echt verschrikkelijk…
Ik voelde me enorm schuldig als het toevallig zo uitkwam dat ik niet naar mijn werk hoefde, maar ook de kinderen niet had en ik wel iets leuks kon gaan doen. Ik dacht echt dat dit niet kon of mocht. Een behoorlijke tijd heeft het geduurd voor ik daar wat van kon genieten, ik ging langzaam maar zeker steeds meer dingen plannen op de dagen dat ze niet bij me waren. En dan ook vooral dingen die ik anders niet zou doen.
Lees ook: Een kleine wereld als thuisblijfmoeder
Na verloop van tijd
Inmiddels zijn we twee jaar verder en is het behoorlijk veranderd, de jongste zit bijvoorbeeld momenteel in een fase dat je ze direct achter een dik pak behang kan plakken. Zo enorm frustrerend is dat. Het zorgt er dus ook voor dat ik ze met een dikke glimlach op donderdag naar de opvang toe breng om bij het weggaan te kunnen zeggen: Tot zondag lief meisje! Hou van jou, heel veel! En dan me eigen om te draaien en opgelucht weg te lopen, even geen gemopper meer of gezeur, gehuil, geklier, gegil enz. enz. enz. enz….
Nogmaals vat het niet heel letterlijk op, als ze in de zomervakantie een dikke twee weken bij hun vader zijn, dan ben ik er na een kleine anderhalve week echt wel klaar mee dat ze niet bij me zijn. En de weken waarin ze allebei even in een leuke fase zitten ( zeer zeldzaam voorkomend iets trouwens 😉) dan vliegen de dagen ook echt voorbij als ze bij mij zijn en doet het me ook wel een beetje zeer om ze weg te brengen. Maar als ik dan in de auto zit is dat gevoel ook wel redelijk snel weer voorbij en kan ik mijn focus heerlijk op mijn werk leggen, en op de leuke dingen die in deze dagen voorbij komen.
Lees ook: Hier is je visvrouw: blogger Nicole!
Soms mis ik ze wel
Dus nee over het algemeen vind ik het niet erg als ze even een paar dagen bij hun vader zijn. Betekend voor mij ook even opladen, want ik zal niet ontkennen dat het soms heftig is om alleen voor hun zorg op te draaien. En het scheelt ook wel heel erg dat ik ook weet dat ze in hele goede handen zijn bij hun vader. Er zullen ook genoeg mama’s zijn die gescheiden zijn en elke keer met een rot gevoel hun kinderen bij de vader moeten brengen. Of andersom, want er zullen ook papa’s zijn die niet altijd even lekker hun kinderen bij moeders achterlaten.
Dus zit je net in de fase met wennen dat je de kinderen even een paar dagen niet ziet? Houd moed want het komt echt goed. Langzaam maar zeker sluipt het erin, en op een dag kom je tot de conclusie dat je oprecht het genoten van hetgeen je gedaan hebt zonder je kinderen! En je voelt je eigen nog niet eens schuldig ook! Hoe fijn is dat!