Ik vloek best wel fucking veel (en dat kan me geen kut schelen)
Denise Meijer
Hoe ouder ik word. Hoe duidelijker ik van mezelf begin te begrijpen wat ik fijn vind. Zo houd ik van zwarte koffie, een koud biertje op een warme dag en heb ik een schijthekel aan gillende kinderen en bloemkoolrijst (wie the fuck heeft dat ooit verzonnen!?).
Ik zal altijd op mijn gewicht moeten letten en weet precies op welke foto’s ik mezelf er afzichtelijk uit vind zien. In de ochtend vind ik het heerlijk om eerst even wat te bij te lezen en ’s avonds zit ik meestal te schrijven (zoals nu). Ik ben een moeder van twee kinderen die ik met alle liefde naar school en naar sportclubs breng en een verhaaltje voorlees voor het slapengaan.
Daarnaast vloek ik. Eigenlijk nog best wel vaak.
In de ogen van heel veel mensen aso, tokkie en onverantwoord. Een slecht voorbeeld voor mijn kinderen. Zeker als ik zomaar met ‘geslachtsdelen’ in de rondte gooi. Maar weet je wat? Eigenlijk kan me dat helemaal niets schelen. Het interesseert met letterlijk geen ene kut wat iemand van mijn vloekgedrag vindt.
Ik ben slim, aardig, gezellig en spontaan. Ik ben een lieve moeder en een (meestal) toegewijde en liefhebbende vrouw. Daarnaast vloek ik als een bootwerker, maar waarom zou ik mezelf daarvoor verontschuldigen?
Lees ook: Anders krijg je een kutkind
Op dagelijkse basis verwoord ik mijn frustraties door middel van; “kut”, “fuck” of “shit”.
Het is een beetje afhankelijk van de situatie. Als ik mijn teen stoot dan komen er scheldwoorden uit mijn mond waarvan ik het bestaan nog niet eens wist.
En laten we eerlijk zijn: soms gaat er ook niets boven een goedgeplaatste ‘klotezooi’ om de ‘teringbende’ in je huis te omschrijven en een welgemikte ‘takketrol’ voor de kassière die het nodig vond om te vragen of je misschien zwanger bent (NIET DUS!).
‘Vervelend mens’ dekt nu eenmaal de lading niet voor de ‘zakkenwasser’ die het nodig vond om binnen de bebouwde kom te bumperkleven en ‘stop hou op’ heeft nu eenmaal niet hetzelfde effect als; ‘ga godverdomme nou eens aan de kant’.
Vloeken is leuk, bevrijdend en een perfecte uitlaatklep voor grote en kleine frustraties.
Het is ook perfect om de alledaagse irritaties een naam te geven. Denk aan je shitlading aan vuile was of de graftiefuspleuris-chaos die het ouderschap nog wel eens kan zijn.
En voor wie denkt dat ik mijn kinderen verpest met mijn gevloek. Dat wanneer deze toevallig een vloekwoord laat vallen het ongetwijfeld van mij afkomt. Dat is niet zo…
Oké in ieder geval het eerste niet. Ik geef ze namelijk wel mee dat er een tijd, plaats en grens zit aan het vloeken. De juffrouw takkewijf noemen is bijvoorbeeld niet de bedoeling. In ieder geval niet recht in haar gezicht.
Lees ook: Ik ben niet die moeder…
Het is al lastig genoeg om te bepalen wie je bent.
Dus als je erachter komt dat je toevallig een volwassen vrouw bent van in de 30 bent die altijd veel te laat naar bed gaat, gek is op ziekenhuisseries, misdaaddocumentaires, een schijthekel heeft aan chiazaad en verbasteringen van het ruime assortiment aan vloekwoorden die de Dikke van Dale ons te bieden heeft. Dan is er alle reden om deze persoon niet alleen te accepteren, maar ook te erkennen als de ‘ stoerste bitch’ die er bestaat. Het leven is te kort, dus doe waar je jezelf prettig bij voelt.
Ik voel mezelf toevallig prettig bij het uitspreken van onbehoorlijkheden.
En knappe kloothommel die mij daarvan af gaat krijgen.