Ik werd gepest
Geloof het of niet, maar ik werd gepest op de middelbare school. Waar ik op de basisschool een hele leuke en gezellige periode had afgesloten, werd ik vanaf de tweede klas middelbaar behoorlijk gepest door twee meiden. Zomaar. Ik wist ook niet wat ik verkeerd deed. Overal kwam wel een opmerking over. Mijn kleding, de reden dat ik iets later kwam in de les (juist om opmerkingen te voorkomen) een jongen waar ik verliefd op was. Overal hadden ze wel iets over te zeiken.
Heel veel verdriet
Die periode heeft mij heel veel verdriet gedaan. Ik wilde het aan niemand laten merken, maar uiteindelijk kon ik het niet meer voor me houden. Ik heb mijn moeder verteld dat ik niet meer naar school wilde, dat dit één van de redenen was dat ik lage punten haalde en al het verdriet kwam eruit. Zo zat ik als 16-jarige huilend bij mijn moeder op schoot.
Ik schreef een brief naar de pester
Tegen één van de meisjes durfde ik wel te zeggen dat dit me pijn deed. Ik heb haar een brief geschreven en gezegd dat hoe ik me voelde, dat ik niet inzag wat ik fout deed. Ik kreeg een brief terug, met excuses. Ze had niet in de gaten dat het me zo raakte. Ik moest het me maar niet aantrekken. Het was niks persoonlijks ofzo.
De gevolgen van het pesten
Ik heb de middelbare school afgemaakt. Maar toen was ik er ook klaar mee. Ik wilde niet meer in de schoolbanken zitten. Gepest worden door deze twee meiden heeft me gemaakt tot wie ik ben. Ik ben na de middelbare school heel onzeker gebleven. Doe ik het wel goed? Ben ik goed genoeg? Zijn mijn kleren goed genoeg? Ben ik niet te dik? Ik vond mezelf niet bijzonder genoeg, niet waardig genoeg. Niet als partner zijnde, niet als vriendin zijnde, niet als moeder zijnde. Het heeft me veel moeite gekost om langzaamaan te beseffen dat ik niet zo`n verkeerd persoon ben.
En toen kwam ik haar weer tegen…
Een paar jaar geleden stapte ik even snel een winkel binnen in een nabijgelegen dorpje. En daar stond ze. De pester! Ik schrok, mijn hart ging tekeer en het zweet brak me uit. Het voelde alsof ik terug geslingerd werd in de tijd en alsof ik op de middelbare school zat. Ik bekeek vluchtig mijn kleding. Zou ze er een opmerking over kunnen maken? Of over mijn schoenen? Mijn tas? De spullen die ik in mijn mandje had liggen? Misschien kon ik wel ongemerkt de winkel uitlopen, zonder dat ze me zag. Maar helaas. Ze zag me. En ze zei me de goedendag. Ik was verbaasd, zei gedag terug en zorgde dat ik zo snel mogelijk de winkel uit kwam. Zelfs thuis voelde ik me niet happy en trilde ik nog bij de gedachte aan haar. Zou ze eigenlijk wel weten wat het pesten met me gedaan had?
Sorry
Ik schrijf deze blog op vrijdag de 13e. Heel Nederland is klaar voor de eerste voetbalwedstrijd van het Nederlands Elftal. En ook vandaag schoot ik in alle haast even die winkel binnen in het nabijgelegen dorpje. Mijn man was bij me en zonder dat ik het in de gaten had stond ik achter mijn pester bij de kassa. Had ik het wel in de gaten gehad, dan had ik waarschijnlijk nog een rondje winkel gedaan. Maar nu kreeg ik het pas in de gaten toen ik al alles op de band had liggen. Ze keek me aan en ik keek haar aan. Ik wilde het tegen mijn man zeggen. “Dat is haar nou.” Maar ik wist hoe hij zou reageren als hij wist dat zij degene was die mijn onzekerheid veroorzaakt had. Ik besloot het te bewaren voor in de auto. Maar net toen ik met de spulletjes weg wilde lopen, riep ze me. “Laura. Heb je even?” Mijn hart ging te keer. Ik werd zenuwachtig en wenste dat ik andere schoenen had aangetrokken die ochtend. Ik draaide me om en keek haar aan. “Ik wil mijn excuses aanbieden voor de jaren op school. Dat ik zo vervelend was tegen je. Ik begreep dat je er erg mee hebt gezeten.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik kon zeggen dat het niks uitmaakte, dat ik er geen last van had gehad, maar dat was niet zo. Ik heb haar gezegd dat het me heel veel pijn en verdriet heeft gedaan. Dat ik er heel onzeker van ben geworden.
We hebben het er even over gehad. Ik hoorde geen vrolijke muziek spelen toen ze haar excuses aanbood en mijn leven is niet veranderd. Ik zal waarschijnlijk niet gigantisch veranderen. Maar ik vind het wel fijn dat ze naar me toe is gekomen, ook al is het pas na 16 jaar. Ik vind het dapper van haar en ik heb er respect voor. Ze wist immers ook niet hoe ik zou gaan reageren. Vrijdag de 13e heeft voor mij dus wel goed uitgepakt. De volgende keer als ik haar tegenkom kan ik haar gedag zeggen, zonder me direct opgelaten te voelen.
Ben jij wel eens gepest? Of ben je juist een pester geweest? En heeft dit jouw leven beïnvloed?
