Ikke, ikke, ikke-maatschappij: het begint bij de ouders!
Denise Meijer
Mijn moeder heeft mij vroeger de volgende dingen ingeprent, zoals het volgende:
Altijd netjes dankjewel zeggen als je iets krijgt, alsjeblieft zeggen als je iets vraagt, niet smakken tijdens het eten, ‘u’ zeggen in plaats van ‘je’ en met een goeie positie in het lijstje van bijgebrachte normen en waarden:
In het openbaar vervoer, of elders waar jij kan zitten en anderen moeten staan, daar maak je plaats voor mensen die minder goed te been zijn dan jij.
Manieren
Iets wat ik vroeger, toen ik nog geen auto had, regelmatig heb moeten doen. Maar goed; ik had dan ook een stel jonge benen, kon mezelf redelijk goed overeind houden als de bus, trein, of metro af begon te remmen bij de stations en had altijd ergens in mijn hoofd dat als er zoiets als karma zou bestaan. Ik in ieder geval gebakken zou zitten. Daarnaast, met de stem van mijn moeder in het achterhoofd, DURFDE ik niet eens te blijven zitten terwijl er een oude vrouw, iemand met krukken of een zwangere dame binnen kwam gestrompeld. Uit angst dat ze plotseling achter me zou opduiken en me een welverdiende draai om de oren zou geven.
Ergens ging ik er dan ook altijd vanuit dat dit een ongeschreven regel was waar niet alleen ik, maar iedereen zich aan had te houden.
Het bleek een illusie die ik onder ogen kwam toen ik ZELF een keer wat minder te been was (lees: hoogzwanger en met olifantenenkels).
Geen ‘recht’ op een zitplaats?!
Nu blijkt dat kennelijk een dingetje te zijn, want voor een zwangerschap kies je en klaarblijkelijk vervalt daarmee ook je recht op een zitplaats waar je ook komt. Tenslotte was je ook fit genoeg om op je rug te liggen en jezelf te laten bezwanger, toch?
Oké, misschien een punt. Bejaarden kiezen er tenslotte niet voor om oud en slecht ter been te zijn. Ja, oké. Je kan ze natuurlijk verwijten dat ze vroeger niet vaker aan een halfzwaar shaggie hebben getrokken, of dat ze niet dankbaar gebruik maken van de bestaan euthanasieregeling. In plaats van dat ze het reizende volk tot last moeten zijn met die rottige artrosebenen en kunstheupen. Voor een gebroken been kies je net zo min.
Waar gaat het mis?
Maar dit alles werd me dus pas akelig duidelijk toen ik terwijl ik notabene 8 (!!!) maanden zwanger was, mijn plek af heb moeten staan aan een oudere vrouw die bijna de bus binnen kwam gekropen.
Ik wachtte op het moment dat iemand anders haar zou opmerken en een plekje zou aanbieden, maar iedereen keek vanaf het moment dat zij binnenkwam (toevallig) strak naar buiten.
Met de stem van mijn moeder in mijn achterhoofd stond ik mijn plek netjes af. Oké, ik was niet zo mobiel als het gros van de mensen in deze bus, maar aan het einde van de dag was zij er slechter aan toe dan ik. Dus dan sta je op. Ik hoorde het haar bijna zeggen…
Wat het nog schrijnender maakt is dat het hier juist ging om volwassenen. Volwassenen die in mijn ogen echt wel dezelfde normen en waarden meegekregen moeten hebben zoals ik me ze nog zo goed kon herinneren. Volwassen die daar eveneens zaten met hun kinderen en er bewust voor kozen om hen niet bij te brengen dat je niet altijd maar alleen aan jezelf hoort te denken.
Geef Nederland maar de schuld!
Iets wat me doet afvragen hoe het kan dat sommige maar niet weten waarom de ‘maatschappij’ aan het verloederen is, of het afschuiven op het feit dat Nederland multicultureel is, Rutte aan de macht is, of omdat we teveel belasting betalen met zijn allen.
Dat terwijl ze het deels zelf in de hand hebben, want aan het einde van de dag leren de volgende generaties van hen. Van ons.
Maar hoe moet dat uit gaan pakken als we ons gedrag verantwoorden door anderen te wijzen op wat ze beter hadden kunnen doen (zoals een zwangere vrouw vertellen dat ze ook niet zwanger had kunnen raken, of een oude man wijzen op het feit dat hij een einde aan zijn leven kan maken bijvoorbeeld).
Is dat iets wat ik mijn zoon zou willen bijbrengen? Absoluut niet!
Ouders let even op…
Dus hierbij een oproep aan alle ouders en volwassenen in Nederland: sta zo nu en dan zelf eens op voor een ander. In het openbaar vervoer, of op welke manier dan ook. En je zal zien; die ‘ikke-ikke-ikke’- maatschappij waar we nu in leven? Dat hebben we ergens zelf in de hand.