Wat is er mis met rolpatronen?
Een moeder laat haar zoontje naar school gaan met nagellak. Iedereen vindt het geweldig. Kijk haar dapper zijn. Het jochie wordt gepest. Verdrietig. Maar is het niet een vanzelfsprekend dat dit gebeurt?
Hoe je het ook wendt of keert. Kinderen die even anders zijn dan de rest worden vaak het mikpunt van pesterijen. Moet het jochie dan maar zijn nagellak eraf halen? Ergens neig ik ernaar te zeggen van niet.
Lees ook: Wordt het een jongen of een meisje? Ik MOET het weten!
Iedereen moet zichzelf kunnen zijn toch?
Alleen daar wringt hem nu de schoen. Als een ander kind verkleed als kip naar school wil, omdat het kind zich een kip voelt. Moeten we dat dan als ouders maar laten gebeuren? Waar ligt de grens? Wellicht wat realistischer, onze dochters verkleed als Elsa’s, omdat ze graag Elsa willen zijn, en onze zonen als ehm Ninja’s? Ligt de grens bij nagellak? Of is er helemaal geen grens.
Geslachtneutraal opvoeden dan maar
Jammer is wel dat we daar een beetje in doorslaan. Dat gebeurt altijd. Nog even en we doen – net als deze Zweedse moeder, die haar kind vanaf de geboorte geslachtsneutraal door het leven laten gaan, om hem/haar uiteindelijk zelf een keuze te laten maken. Noem me bekrompen, maar dat vind ik nu zielig. Een groot deel van je identiteit hangt samen met of je nu een jongen of een meisje bent. Dat gaat toch veel verder dan een kind roze of blauw aanmeten?!
Lees ook: Aantrekkelijke ouders krijgen eerder een meisje
Onzijdig woord
Dat het kind dan later wellicht een identiteitscrisis zal krijgen, daar wordt niet bij stil gestaan. Nee, het wordt zelfs aangemoedigd. Zo ‘geëmancipeerd’ als ze zijn, hebben ze er zelfs een genderneutraal voornaamwoord voor verzonnen in Zweden: Hen.
Genoemde kindje in genoemde interview wordt dus door de mama in kwestie altijd aangesproken met hen. Wat is dat? Vergelijkbaar met een onzijdig woord? Het? Zo zielig. Ook beledigend. Je zult maar als een ‘het’ door het leven gaan.
Op jonge leeftijd maakt dat wellicht niet uit, maar hoe ouder het kind wordt… Ik zie ‘het’ al tekeer gaan in de puberteit, als ‘het’ de baard in de keel krijgt of ongesteld wordt. Dat is dan nog maar de vraag. Bereidt deze mama haar onzijdige kind ook daarop voor, als die tijd komt?
Kleur
Zelfs de personages in de boeken die deze feministische mama voorleest, meet ze onzijdigheid aan, zodat ze geen stereotypes neerzet in verhalen. Best een uitdaging lijkt mij. In mijn optiek zijn het juist de verschillen tussen mannen en vrouwen die het leven kleur geven. Toch mooi dat we zo gemaakt zijn dat vrouwen over het algemeen wat verzorgender zijn en mannen optreden als beschermers, om maar een cliché te noemen.
Voetballen of turnen?
En ja, als meisjes dan willen voetballen, omdat ze dat goed kunnen of omdat ze dat graag willen. Laat ze! Als jongens graag op turnen willen of op ballet? Prima! Hoewel ik het idee heb dat de meeste ouders bij dit laatste wel even zullen slikken. Zelfs de meest vrije geesten onder ons. Sommigen zullen het zelfs verbieden misschien. Ik denk: binnen de redelijkheidsbeginselen, laat een kind toch zichzelf ontwikkelen, zoals het hem of haar past. Dat kan ook zonder het genderneutraal door het leven te laten gaan.
Lees ook: Prinsessengedrag bij meisjes
Mannen en vrouwen zijn niet gelijk!
Dan kunnen we als vrouwen en mannen heel hard roepen dat we gelijk zijn aan elkaar, maar dat is natuurlijk niet zo. Laten we de unieke eigenschappen die ons man en vrouw maken toch gewoon erkennen en waarderen! Dan kunnen we 100x een zogenaamde papa-dag invoeren (Jakkes. Vies woord) en papa aanmoedigen meer te doen in het huishouden. Hij is en blijft een vent, en zal het over het algemeen niet uit zichzelf doen. Zo is hij niet afgesteld. Wij vrouwen wel. Zo simpel is het.
Ook hier hebben we te maken met ‘over-emancipatie’. Mannen moeten per se verzorgend zijn, vrouwen moeten de techniek in. Tegelijkertijd moeten vrouwen nog steeds vrouwelijk blijven, en mannen vooral ook mannelijk. Volg je hem nog? In die zin is die hele onzijdigheid misschien geen verkeerde gedachte.
Prinsessen
In een recent nieuwsitem las ik dat prinsessen slecht zouden zijn voor meisjes. Waarom dan wel? Omdat zij zich automatisch meer als meisje zou gedragen (Oh nee toch. De verschrikking!). Dat zou betekenen dat ze dus ook als vanzelf later minder interesse zou hebben in techniek, terwijl er juist zo’n mooie toekomst voor haar in de technische wereld weg gelegd kan zijn, zo luidde de boodschap. Jaja, alsof het alleen daar vanaf zal hangen, of een meisje de techniek in gaat of niet.
Ik weet nu al dat mijn dochter niet de techniek in zal gaan. Daarvoor lijkt ze teveel op mij, en laat ik nu net a-technisch zijn ingesteld. Dat terwijl ik vroeger veel meer dingen deed dan alleen meisjesdingen. Ik begon pas met tutten op mijn 16e. Daarvoor was het vooral veel: bomen klimmen, oorlogjes spelen, vuurtjes stoken, hutten bouwen en op onderzoek uitgaan. Tegelijkertijd had ik een pop, waar ik desondanks goed voor zorgde. Ondanks dat ik haar ook regelmatig verwaarloosde, en mij daar vervolgens heel schuldig over voelde.
Elsa en Blaze
Pfft. Waar doen we moeilijk over? Mijn meissie is gek op Elsa. Zoals zoveel meisjes met haar. Ik kan er niets anders van maken. Tegelijkertijd houdt ze van Blaze and the monster machines. Jawel. Kort geleden vroeg ze me smekend of zij Blaze mocht hebben. Asseblieieieieieieieieieieieeft? Blaze mocht ze hebben van mij, een klein autootje voor een klein prijsje. De vraag is: zal ik mijn zoon, als de tijd rijp is, ook een popje geven als hij daar smekend om vraagt? Of stuur ik hem dan liever af op de autootjes-afdeling?
Op het moment loopt hij (1 jaar) maar wat graag achter mijn dochter’s poppenwagen. Zelf vemoed ik meer dat hij dat doet, omdat hij het zijn zus ziet doen, en omdat hij gek is op alles wat rijdt. Ook daar kan ik niks anders van maken. Wil hij achter haar roze poppenwagen lopen? Geen probleem. Laat hem lekker!
Nagellak naar school?
Wil hij later nagellak op naar school? Dan zal ik hem toch echt aanraden om dat maar niet te doen. Noem me een slechte moeder, maar ik wil geen stempel op hem drukken. Als hij later groot genoeg is, mag hij daarin zijn eigen keuzes maken en zelf zijn stempel kiezen. Voor nu – en als hij straks naar school gaat – ben ik zijn mama die hem moet beschermen, sturen en voorleven. Dat doe ik in de eerste instantie gewoon als mama, met vallen en opstaan. Daarnaast ook als geëmancipeerde vrouw, mét een eigen bedrijfje en al.
Bron beeld: Pixabay