Het is een jongen, dus hij moet op voetbal/hockey/judo/…
Op een gegeven moment komt je zoon (of dochter) op de leeftijd dat alle vriendjes en vriendinnetjes ‘op een sport gaan’. Voetbal is vaak in trek, of hockey. Als iedereen gaat, tja, moet je zoon dan maar mee? Ook als hij er niks aan vindt?
Met dit dilemma zat ook de Amerikaanse Allison Slater Tate. Toen ze haar oudste zoon ging inschrijven voor baseball, vroegen de coaches vol bewondering of haar tweede zoon Charlie, die toen drie was, ook kwam spelen. “Eeh, nee, hij speelt niet. Niks eigenlijk.” De coaches moedigde haar aan dat zodra Charlie naar school ging, ze hen maar moest opzoeken.
Lees ook: Laat jij je kind sporten?
Hij raakte geen bal en zwom als een dolfijntje
Een jaar later, toen Charlie vier was, schreven ze hem in voor voetbal. Er leek niks mis te kunnen gaan: Charlie was enthousiast over zijn shirt en dat hij in een team zat, de coaches waren blij omdat hij minstens een kop groter was dan de rest. Maar elke zaterdag tijdens de wedstrijd, slenterde Charlie over het veld. Zonder te rennen, zonder een bal te raken. Het enige waar hij echt blij van werd, was de cupcake die hij kreeg na de laatste wedstrijd.
Toen Charlie zes was, leken ze het gevonden te hebben. Hij was gek op zwemmen. Zijn vader had vroeger in het schoolteam gezwommen, dus het leek een logische keuze. Maar waar de andere kinderen hun schoolslag en borstcrawl onder de knie kregen, deed Charlie vooral zijn eigen ding. Hij dreef, dook en bewoog door het water als een dolfijntje.
Lang en slank
Ook het zwemmen stopte dus. Net als karate. En Flag Football. Het was allemaal niks voor Charlie. Terwijl Charlie lang en slank is, en dus het ideale lichaam heeft voor een atleet-in-wording. Maar hij zit veel liever binnen te tekenen, of bedenkt zijn eigen spelletjes die hij dan in de achtertuin speelt.
Lees ook: De moeder die ik super hard veroordeel
Allison, Charlies moeder, zegt het moeilijk te vinden om bij haar beslissing te blijven dat Charlie niet per se op een sport hoeft. Om haar heen sporten alle kinderen. Ze raakt nog af en toe in paniek, wanneer ze klasgenootjes van Charlie hoort over competities, winnende punten en verbeterde records. Mist hij niet iets? Moet ze hem niet harder pushen? Doet ze het wel goed als moeder?
Ook een plek voor de Charlies van deze wereld
Maar langzamerhand begint ze te beseffen dat Charlie gewoon niet, of nog niet, geïnteresseerd is in sport. Hij zit nu op tekenles, en vindt dat fantastisch, en toch een uurtje tennis, zodat hij buiten komt en zijn beweging krijgt. Hoewel hij eruit ziet als een goede sporter, is hij dat niet. En dat is prima. Er moet op deze wereld ook plek zijn voor de Charlies, die allemaal goed zijn zoals ze zijn.
Voel jij druk om je kind te laten sporten, ook al wil je kind dat zelf niet? Laat het weten in de comments.
Bron: TODAY
Bron beeld: Pixabay