“Het is oké dat je het moederschap soms niet leuk vindt,” zegt Adele
Denise Meijer
Het moederschap gaat niet altijd over rozen, maar om dat toe te geven heb je een setje aan flinke ballen nodig. Maar als we merken dat iemand met een bepaalde status, zoals Adele, toe durft te geven dat ook zij de keerzijde van het moederschap onder ogen heeft gezien. Dan voelen we ons toch een beetje minder alleen.
Depressie in verschillende vormen
“Op een dag zei ik tegen een vrienden: ‘Ik haat dit,’ en op dat moment barstte ze in tranen uit en zei dat ze zich hetzelfde voelde,” zo vertelde de wereldster in de Amerikaanse uitgave van Vogue. Ze verwarde een postnatale depressie, net zoals vele anderen, met een afkeer voor je kind. Met het gevoel dat je bang bent dat je jouw kind iets aan wilt doen. Daar waar zij juist was geobsedeerd door haar baby en zich realiseerde zich dat postnataal zijn zich in veel verschillende vormen kan laten zien. De zangeres vertelt in het blad, over haar de periode waarin ze worstelde met een depressie, hoe ze hier altijd wel gevoelig voor zal blijven en hierdoor ook twijfelt aan of ze nog een keer voor een baby zal gaan.
Maar ze vertelt ook hoe ze niet begrijpt dat vrouwen niet toe durven te geven dat ze het moederschap soms ronduit vreselijk vinden.
Overweldigd
Na de geboorte van mijn zoon voelde ik een overweldigende golf van liefde.
De eerste nacht heb ik ademloos naar hem liggen staren met vlinders in mijn buik. Hij was prachtig en ik was echt, oprecht verliefd.
Maar toen kwamen de slapeloze nachten, het werkelijke herstel van mijn keizersnede, de drukke dagen vol met kraamvisite en niet te vergeten: de zorgen en de hectiek rond de nieuwe baby.
Lees ook: Een keizersnede is geen echte bevalling?
Ik liep nachtenlang te spoken. Niet perse omdat mijn baby ook wakker lag, maar ik kon geen rust meer vinden. Als hij wakker was maakte ik me zorgen om hoe hij het deed en als hij sliep pakte ik het rustige moment om uit te zoeken wat hem kon mankeren.
Ook ik was geobsedeerd door mijn baby. Tot op het punt dat het me opbrak en mijn lichaam en geest mij tot stoppen dwongen.
Ik was nog altijd verliefd en geen haar op mijn hoofd die er aan moest denken om hem wat aan te doen, maar toch was ik teleurgesteld. Was dit het nou? Ik wilde van mijn kind genieten, ik wilde trots met hem paraderen en urenlang, rustig met hem knuffelen. Waarom lukte me dit niet? Wat was er mis met me?
Soms, heel soms, fantaseerde ik over hoe mijn leven er uit zag voordat ik kinderen had. En ó, wat voelde ik me daar ellendig over. Nog steeds, trouwens. Zelfs al weet ik dat ik ze, als het er op aan komt, nooit in zal ruilen voor een leven zonder kinderen.
Een moment voor jezelf
“Ik houd onvoorwaardelijk van mijn zoon, maar elke dag, als ik even een minuutje of twee heb. Wens ik dat ik kan doen waar ik zin heb, wanneer ik daar zin in heb,” geeft Adele toe.
Dit geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben. Hoewel ik weet dat er veel meer vrouwen zijn die zo denken, maar eigenlijk is het één van die dingen die je gewoon niet zegt.
Maar als je er over nadenkt: is het nu echt zo vreemd dat we soms behoefte hebben aan een beetje vrijheid? Natuurlijk niet!
Adele heeft er bijvoorbeeld voor gekozen om zo één keer per week, lekker een paar uur voor zichzelf te nemen. “Zonder kind,” zo legt ze uit.
En op de vraag of ze zich daar niet onwijs schuldig over voelde, kan de zangeres stellig reageren: “Ja, ik voel me er slecht over. Maar het voelt niet zo slecht als wanneer ik het niet zal doen.”
Dus dames; het maakt je echt geen slechte moeder als je toegeeft dat je het moederschap bagger vindt en soms wel eens een moment voor jezelf nodig geeft. Jouw geluk is ook belangrijk en daar mag je zo nu en dan best wel aan toegeven!