Ja, ik laat mijn kind van 4 weleens alleen thuis!
De discussies die ik de afgelopen 4 jaar hierover heb gehad zijn niet meer op 1 hand te tellen. Dus laat ik beginnen met het volgende; JA, ik ben me bewust van de risico’s. En NEE , als er wat zou gebeuren zou ik het mezelf nooit vergeven.
Ik weet dat mijn veilige huis spontaan in brand zou kunnen vliegen in die korte periode dat ik er niet ben. Ik weet het. Ook bestaat de kans dat er opeens een aardbeving plaats zal vinden waarbij mijn stevige huis plots in elkaar stort. Inbrekers kunnen ook vast mijn door de politie goedgekeurde sloten openbreken. Dit doen ze dan uiteraard als ik net de deur uit ben. En ook mijn dochter kan uiteraard alle botten in haar lichaam breken omdat ze wel heel erg ongelukkig uit bed is gevallen. Ik weet het. Ik troost me met het feit dat wanneer er een meteoor de aarde vernietigt, het niet uitmaakt of ik thuis ben of niet.
Lees ook: Zo ziet een ‘veilig thuis’ door de ogen van een kind eruit
Al 4 jaar lang laat ik mijn dochter regelmatig alleen thuis
En ik doe dit al 4 jaar. Vanaf het moment dat ze een baby is laat ik haar minimaal 1 keer, maar toch wel vaak 2 keer per dag alleen. Al had ik toen ze baby was wel een babyfoon met 3 km bereik in mijn handen geklemd. Na een half jaar was ik het echter zat dat ik de trambestuurder van de RET kraakhelder hoorde maar van mijn dochter nog geen kick hoorde. Als zij slaapt dan produceert ze namelijk geen geluid en ze beweegt nog geen millimeter. Dus bij gebrek aan kindergeluid, bleef ook die daarna thuis. En sindsdien doe ik het zonder. Ik sla de deur achter me dicht zonder te weten wat er de komende pak hem beet tien minuten gaat gebeuren. Ik loop weg zonder ook nog maar even om te kijken.
Bewapend met een briefje op zak trek ik de deur achter mij dicht
Wat ik wel weer doe is een briefje in mijn jas stoppen waarop staat dat mijn dochter alleen thuis is en wie ze kunnen bellen. Dit omdat ik meer vertrouwen in de veiligheid van mijn huis heb, dan in het menselijk lichaam. Er kan MIJ namelijk wel altijd iets gebeuren en dan heb ik de hoop dat ze op zoek gaan naar informatie door mijn jaszakken leeg te halen. Dan zullen ze niets anders vinden als mijn sigaretten (vandaar de angst, want ja, dat is gewoon super slecht voor je) en dus dat briefje. Ook vind ik het best een geruststelling dat ik in een redelijk gehucht woon waar iedereen elkaar kent. Als ik daar half dood lig te gaan weet binnen no-time de buurvrouw van de neef van de vriend van de overburen het, dus zal die ambulance ook heus wel gebeld zijn. En die gaan dus (hoop ik) weer op zoek naar het briefje. Of de tamtam bereikt mijn ouders of vrienden van mij.
Lees ook: Alleenstaande moeders zijn knap!
Waarom ik dat doe?
De reden waarom is heel simpel. Ik ben een vrouw met kind en semi man-loos huishouden. De enige man die ik hier namelijk rond heb lopen is zwart, harig en loopt op vier poten. Onze trouwe viervoeter wil ook wel eens zijn behoefte doen. En NEE, voor mij is de tuin, waar mijn dochter regelmatig speelt, geen geschikte plek daarvoor! IK vind het pedagogisch onverantwoord om mijn dochter om elf uur s ’avonds of om half zes in de ochtend uit haar bed te plukken en mee te zeulen. IK vind het niet nodig dat zij voor dag en douw op moet staan om (veelal) in de zeikregen en in het pikkedonker onze vriend uit te laten. Voor mij is het veel belangrijker dat zij aan haar rust toekomt en gewoon lekker blijft slapen. Wat de andere ouders doen moeten zij weten. Ik wil geen oververmoeid en dus chagrijnig kind hebben, dus blijft ze regelmatig even alleen thuis. Met maximaal tien minuten ben ik weer thuis en IK kan daar prima mee leven. Jij ook?
Bron beeld: Flickr