Jip en Janneke 2.0
“Een wát zeg je? Een jongen? Maar ik weet helemaal niet hoe dat dat moet!”
Het is een jongen?
Ik was behoorlijk verbaasd toen we bij de 20 weken echo hoorden dat ik in verwachting was van een jongetje, en niet van een meisje. Gek genoeg had alles in mij er op gerekend dat we weer een meisje zouden krijgen, net als ons eerste kind. Belachelijk natuurlijk, want ik heb leren rekenen op de basisschool en op de middelbare school heb ik iets voorbij zien komen wat op kansberekening leek, dus ik zou voor-geinformeerd moeten zijn over het feit dat de kans op een jongen toch echt fifty/fifty was. Ik schrok me dan ook een ongeluk en moest er even van bijkomen. Want hoe moest dat in vredesnaam, een jongetje? Daar zat zo’n ehm, dingetje aan, je weet wel, dat wat mijn oudste dochter niet had.
Who needs a brother?
Nou moet je weten, ik kom uit een echt meiden gezin, met moeder en een jongere zus. Mijn vader leeft helaas al lange tijd niet meer, dus zus en ik zijn met zijn tweetjes opgegroeid, onder de hoede van mijn moeder. Stel je een wereld voor van plassen met de wc deur open, bij elkaar op schoot aan elkaars wenkbrauwen plukken, en samen jongens op school punten geven (eeeeeh jekkie, geef jij die een 8?!). Ik had (heb) bovendien een zus die haar mannetje wel staat; ze stond vroeger in de straat eventuele pestkoppen al uit mijn buurt te schreeuwen en zat eeuwig en altijd onder de schrammen en blauwe plekken. Met zo’n zusje, who needs a brother?
Jongetjes zijn niet zo moeilijk
Maar ja, eenmaal zwanger van een jongen; omruilen gaat een beetje moeilijk, dus ging ik me er toch maar op voorbereiden. Een gezond kind is immers een grote zegen, met of zonder slurf geleverd. Eenmaal bevallen overvalt die afgrijselijke hoeveelheid liefde voor je kind je net zo goed als bij de eerste, jongetje of meisje. En ja, regelmatig kon ik de fiere straal omhoog niet op tijd ontwijken, maar om nou te zeggen dat er zo veel verschillen waren tussen mijn dochter en zoon…. het leek dus wel mee te vallen, dit ging goed komen, dit ging ik snappen, jongetjes zijn precies hetzelfde als meisjes!
Inmiddels, zoon is ruim anderhalf, begin ik van dat idee terug te komen. Er lopen echt twee totaal verschillende temperamentjes rond in onze huiskamer. Of dat nou verschillende karakters zijn, of dat het verschil hem zit in het onderscheid jongen/meisje… oordeel zelf.
De belangrijkste verschillen op een rij:
1. Techniek en taal
Toen mij dochter nog in haar eentje was, is het me nooit zo opgevallen. Tuurlijk vonden we dat ze redelijk snel was met het oppikken van liedjes, kwebbelde ze ons al gauw de oren van het hoofd en zat ze liedjes van de radio na te zingen. Voor puzzels van 6 jaar en ouder draait onze net 4-jarige haar hand ook niet om. Ik vond dat leuk, maar ook de normaalste zaak van de wereld. nu mijn zoon wat ouder wordt, blijkt het dat niet te zijn. Puzzels gebruikt hij vooral om door de kamer te smijten of torens mee te bouwen, als ik Dikkertje dap begin te zingen zwiebert hij nee, nee, nee met zijn handjes en blokboekjes zijn vooral lekker om op te kauwen. Hij weet echter als geen ander dat de pannetjes in het speelkeukentje er zijn om in te roeren, klom al voor hij kon lopen de trap op en stapelt bliksemsnel metershoge torens van alles wat hij maar kan vinden. Kortom, het meisje denken en taal, de jongen praktisch en actie. Karakter of genen?
2. Papa en mama elk een eigen exemplaar
Onze dame was in de eerste jaren van haar leven papa’s grootste fan, zoonlief zat voornamelijk aan mama vast-gepakt. Voor de afwisseling kleeft dochter de laatste tijd meer aan mama (want die gaat met haar shoppen en lakt haar nageltjes) en ziet zoon ineens in dat papa toch echt zijn grote voorbeeld is. Echte papa’s en mama’s-kindjes dus. Wij hebben beiden onze handen vol 🙂
3. Muizenhapjes en bootwerker
Aan tafel verandert onze dochter in een soort freule van koninklijke oorsprong. Neus in de lucht, kin naar voren, ” Dit lust ik echt niet hoorrrrrr!”. En dan met de armen over elkaar wachten tot er iets fatsoenlijks op tafel komt in plaats van deze troep. Een valkuil waar we eerder nog wel eens intrapten, maar sinds de geboorte van onze zoon niet meer. Want waar dochter bij de gratie Gods af en toe een muizenhapje proeft van het vergif dat we haar voorzetten, eet meneer als een bootwerker. Sinds hjj een jaar is helaas alleen nog van de dingen die hij het lekkerst vind (vlees, vlees, veelmeer); de rest duwt hij resoluut weg. Maar he, 3 hamburgers gaan er wel in hoor. 😉
4. Dramaqueen? Dramaking!
Dacht ik dat mijn dochter al redelijk wat theater in huis had, die kleine man is een miniversie van Jack Nickelson himself. Driftbuien inclusief vloerdweilerij, pruillipjes en gillen. Als dat niet helpt gaat ie gewoon met dingen smijten. De enige echte dramaking is geboren, wij zitten over een jaar of wat vooraan wegens een Oscar nominatie van de jongste! 🙂
5. Laid back vs controlfreak
Onze first lady wil alles zelf beslissen; vandaag wil ik een majoooohoooo aan mama, met de bloemen-regenlaarsjes en de keeljas (lees, poncho). Of ze wil per se de deur uit op haar Frozen slippers als het buiten hagelstenen groot als tennisballlen hagelt. Een krijgt ze haar zin niet, omdat mama of papa dat weer-technisch niet verantwoord vindt, dan gaat ze op de trap zitten met haar neus in de lucht en de armen over elkaar heen geslagen. Dit soort fashionperikelen zal onze jongeman allemaal aan zijn dreumesbillen roesten. Zuslief in pyjama en met 2 verschillende sokken naar school brengen? Chill. Zus die staartjes in mijn haar wil maken? Nice. Als baby meerijden in de poppenwagen. Hij gaat alles gebeuren, zolang er maar wat te zien is en niemand hem pijn doet of iets afpakt.
6. Dumb and dumber
Bij onze dochter hoefden we ons nooit ergens zorgen over te maken. Die zat eerst een maand te broeden op een nieuwe truc (trap bestormen, tafel beklimmen, klimrek uitproberen), en dan deed ze het vervolgens zo bedeesd dat er nooit wat gebeurde. Kleine man daarentegen; heb je de film de Minions toevallig al gezien? Juist. Ik zeg niks meer. Maar kan je wel vertellen dat ik bijna niet meer schrik van een harde bonk of knal. Wel een goede (zorg)verzekering afsluiten; met jongens zit je significant vaker op de EHBO; of bij de buren om excuses aan te bieden voor de kapotte ruit.
7. Denken en doen
Heel klassiek misschien, maar aan die twee van ons kan ik merken dat de emoties bij de een naar binnen slaan, en bij de ander naar buiten moeten. Onze dochter is meer een denker, zit vaak wat dromerig in zichzelf te praten of zingen, en stelt af en toe vragen waarvan ik denk “Okeeeeeee….?!”. Zoonlief echter, reageert met name met actie; duwen, trekken, schreeuwen, gooien, rennen, wijzen. Hij laat het zien, dochter laat het meer horen. Of juist niet. Soms lastig dat je niet weet wat er in haar koppie omgaat.
Heb jij ook een “koningskoppel”? Hoe gaat het bij jou thuis?