Jongens en meisjes zijn NIET hetzelfde. Wat iedereen ook zegt.
Denise Meijer
Om te beginnen: ik zal waarschijnlijk een hele bak aan bruine brei over me heen krijgen door deze stelling, maar dat neem ik dan maar even voor lief. Ik heb hier namelijk lang over nagedacht, ik heb mezelf erin verdiept en reacties op de recente SIRE-campagne heeft me ertoe aangezet om wederom een licht op de kwestie te laten schijnen. Want… Is de SIRE-campagne nu wel of geen stereotypering?
Lees ook: Laat de jongens toch lekker stoeien en druk doen
Laat ik beginnen bij het begin. Ik ben de moeder van een jongen EN een meisje. Alhoewel; ik zeg soms gekscherend dat mijn zoon net zo goed een meid had kunnen wezen en mijn dochter een knul, maar dat maakt niet uit. Het zijn een jongen en een meisje. Hoe weet ik dit? Nou laat ik bij het begin beginnen:
Omdat mijn zoon geboren is met een penis en mijn dochter met een vagina, bijvoorbeeld.
Geloof het of niet; maar dat is toch echt een wezenlijk verschil. Met het verschonen alleen al! Daar waar ik met mijn zoon wel eens onder de commode gedoken ben, omdat dat mini-tuinslangetje als een sproeier urine in de rondte spoot. Hing ik bij mijn dochter huilend met mijn moeder aan de telefoon, omdat er bloed in haar luiertje zat. Pseudomenstruatie zo bleek, maar daar heeft een penis dus geen last van.
Lomp vs. finesse
Gaandeweg ben ik steeds meer verschillen gaan ontdekken. Verschillen tussen mijn dochter en zoon als kinderen, maar ook verschillen tussen mijn dochter en zoon als jongen en meisje. Zo is mijn zoon ‘lomp’. Er zitten altijd gaten in zijn broeken, zijn schoenen zijn eigenlijk met één dag al compleet afgetrapt en hoewel het halve huis hier toch echt roze is; brengt hij het liefst tijd door op zijn voetbalkamer. Waar hij een vliegtuig, gemaakt van Duploblokjes, door de ruimte smijt.
Lees ook: Mogen jongens ook met poppen spelen? En meisjes met auto’s?
Mijn dochter is verfijnder. Begrijp me niet bekeerd: ook zij breekt de tent af, maakt haar kleding smerig en vreet de kauwgom nog onder je schoenen vandaan als ze de kans krijgt. Maar dit gebeurt met een zekere vorm van finesse. Dat kauwgompje wordt bijvoorbeeld tussen duim en wijsvinger naar haar snoetje gebracht en ook de honkbalknuppel wordt gehanteerd met haar pinkje in de lucht. Bij wijze van spreken dan.
Er zijn duidelijke overeenkomsten tussen die twee. Ze hebben gemeenschappelijke interesses en eigenschappen. Maar toch zijn ze overduidelijk anders, want: de ene is een jongen en de andere een meid. De één heeft een piemel en de ander niet.
Zo zijn ze geboren en wie ben ik om dat eerste, overduidelijke verschil te negeren.
Net zoals ieder ander biologisch bepaald verschil tussen man en vrouw overigens.
Wie ben ik om te stellen dat een meisje haar vermogen om uiteindelijk te baren of een jongen zijn natuurlijke ‘gave’ om zich voort te planten, met de drang om jagen en te bouwen, slechts een onderdeel zijn van wat we vandaag de dag zien als stereotypering. Dat terwijl dit toch echt is waar de natuur ons in de eerste instantie mee heeft opgezadeld en daar hoeft niemand voor gehersenspoeld te worden.
Een jongen is een jongen, een meisje is een meisje.
Kortom: een kind is een kind en heeft er recht op om zichzelf te zijn. Maar tot hoever kan je jezelf zijn als overduidelijke, biologisch bepaalde verschillen worden ‘weggewuifd’ onder de noemer ‘gelijkwaardigheid’. Tot hoever bereik je gelijkwaardigheid door te ontkennen dat er wel degelijk verschillen zijn. Ook qua karaktereigenschappen en voorkeuren op het gebied van sport en spel trouwens.
Ik vraag het me af. En in de tussentijd geniet ik van mijn zoon en dochter. Die ergens zo hetzelfde zijn, maar toch overduidelijk heel erg verschillend.