Jongens mogen niet meisjesachtig zijn
Denise Meijer
Mijn zoon is niet het typische voetbal-boxende-door-testosteron gedreven-alfamannetje zoals je ze ongetwijfeld wel eens tegenkomt. Het is een knul. Daar is geen twijfel over mogelijk en als de gaten in zijn broeken het je nog niet duidelijk maakte, dan zijn het de moddervlekken wel.
Voetbal was niks
Hij heeft ‘andere’ interesses. Althans: anders ten opzichte van het gemiddelde leeftijdsgenootje van hetzelfde geslacht. Voetbal? We hebben het geprobeerd, maar na de zoveelste wedstrijd waar de flora op het voetbalveld veel interessanter was dan het spel zelf, hebben we hem er afgehaald. Zonde van de centen.
Hij zit nu dus op paardrijden en zijn dierbaarste bezit zit hem in de grote stapel aan Penny-magazines die hij van zijn nicht heeft gekregen. Hij leest ze voor het slapengaan, als hij wakker wordt en… neemt ze mee naar school. Iets waar ik voorheen 0,0 problemen mee had. Althans: tot ik erover werd aangesproken.
Gesprekje op school
Voorzichtig werd me duidelijk gemaakt dat het wellicht niet zo slim was om hem zo een overduidelijk, meisjesachtige boekjes mee naar school te geven. Dit om de simpele reden dat het boekje ‘voor meisjes’ is. Hoewel mijn eerste reactie iets omvatte in de trant van: “Ja dus!?” en “We leven in 2020 hoor!”, zette het me wel aan het denken. En hoewel de ‘mijn-kind-heeft-ook-het-recht-om-zichzelf-te-zijn’- kant van mijn karakter het kippenvel over de ruggengraat voelt trekken. Het is wel zoals het is. Sterker nog: het zal niet de eerste keer zijn dat hij dergelijk commentaar heeft moeten aanhoren over zijn keuze in sport en leesmateriaal.
Jongens mogen niet meisjesachtig zijn
Feminisme heeft onwaarschijnlijk veel vooruitgang geboekt als het aankomt op het vervagen van gendernormen voor kinderen. Er kijkt bijna niemand meer raar op als een meisje op voetbal gaat of ze zegt dat ze later vrachtwagenchauffeuse, bouwvakker of astronaut wil worden. Als een meisje interesse heeft in ‘jongensachtig’ speelgoed, dan is het oké. Net zoals het prima is als een meid zich lekkerder voelt in een t-shirt, baggy spijkerbroek, sneakers en haar haren korter knipt. Voor jongens is het anders, want hoewel er nog altijd wordt gevochten voor het recht van een vrouw in mannenland, zijn de regels toch heel anders wanneer je als jongen naar meisjesland wil oversteken.
Komt een jongetje in een My Little Pony-jurk naar school toe, dan zullen de reacties (van volwassenen) variëren van: “Goh, wat lekker ruimdenkend”, tot “Dat is toch zielig!?”. Gelukkig is dat nog het minste van de zorg, want vooral kinderen zijn in dit verhaal een stuk gemener. Maar als er een meisje in een Transformers-hoodie het schoolplein oploopt, dan is er nauwelijks iemand die het opvalt of ziet. Dit is normaal, stoer, bijna vanzelfsprekend. Het dwingt respect af als een vrouw het durft om mannelijk te zijn, maar als een man vrouwelijke trekjes vertoond denken vinden we al snel dat het een stereotype metroman, homoseksueel of gewoon simpelweg een ‘zwakkelingetje’ is. Jongens mogen niet meisjesachtig zijn…
Hij heeft mij niet nodig!
De angst dat mijn kind gepest gaat worden is dus reëel, maar toen ik hem vroeg wat hij zelf vond van het feit dat zijn boekjes misschien wel vooral voor meisjes zijn antwoordde hij: “Dat is niet waar, want er komen ook jongens in voor.” Toen besloot ik om het erbij te laten. Inderdaad. Er zitten ook best een paar jongetjes op paardrijden. Hij ziet, in al zijn onschuldigheid, nog niet waarom ik er een probleem van maak. Hij neemt dus nog altijd zijn Penny’s mee naar school, want hij heeft mijn bescherming op dit gebied overduidelijk (nog) niet nodig.
Mocht dit wel zo zijn dan ben ik er om zijn standpunt te steunen, maar vooralsnog heeft hij het zelfvertrouwen om zichzelf te zijn en te doen wat hij leuk vindt of dit nou toevallig iets typisch jongens- of meisjesachtig is: Dit is iets waar we heel veel van kunnen leren. Jongens mogen best meisjesachtig zijn.