Julia was zwanger én (zwaar) depressief
Linda Bosscher
In deel 1 van het persoonlijke verhaal van Julia* vertelt ze openhartig over haar helse zwangerschap(pen) en twee abortussen die ze noodgedwongen moest plegen omdat ze er anders misschien zelf niet meer zou zijn… Een moedig verhaal wat ze met ons wil delen. Hoe is het verder gegaan en hoe gaat het nu met haar?
Wat vooraf ging…
Ik kreeg ook nog een echo maar ik keek niet. Ik werd in slaap gebracht en weer was mijn man er om me bij te staan. Toen ik wakker werd uit de narcose besefte mij dat het voorbij was. Mijn leven kon weer verder waar ik was gebleven. Genieten dat was het enige wat ik weer wilde doen..
Hormoonhuishouding overhoop
Tijdens de abortus is er een spiraal ingebracht om te voorkomen dat ik nog een keer zwanger werd. Ik kreeg wéér klachten. Dit keer geen psychische klachten maar vooral lichamelijke klachten. Weer werd geadviseerd het spiraal eruit te halen.
Door de huisarts werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. In de eerste instantie om te kijken wat mijn hormoonhuishouding deed en hoe we deze zo stabiel mogelijk konden krijgen. Ik kwam binnen bij de gynaecoloog. Deze keer zonder mijn man en zag zijn blik. Dit zou een kort gesprek worden want ik ben jong én heb een psychische verleden. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten met een briefje in mijn hand. Hij adviseerde me de pil te gaan slikken zonder stopweek en deze gewoon door te blijven slikken, zodat de hormonen stabiel zouden blijven.
Eigen keuzes maken
Huilend liep ik het ziekenhuis weer uit wetende dat dit niet de oplossing was. Eigenwijs misschien, maar ik kende me lichaam inmiddels goed genoeg om te weten dat ik van die pil niet gelukkig ging worden. Er zat niets anders op dan weer condooms te gaan gebruiken want je hebt weinig keus als je op zoek bent naar anticonceptie zonder hormonen. Toen we dit weer gingen gebruiken voelde ik mij eindelijk weer goed! Zonder hormonen, zonder antidepressiva en therapie. Een stap in de goede richting!
We genoten met het gezin van vakanties en leuke dingen, onze zoon deed het heel goed en werd steeds groter, wijzer en zelfstandiger. Iets wat ons ook meer rust gaf. Ik genoot van hem en alles wat ik ooit heb gedacht gaf mij de bevestiging dat ik op die momenten ziek was geweest. Want nu ik weer gezond was wist ik zeker dat ik van hem hield en hij het belangrijkste in mijn leven was. Iets waar je als gezonde moeder dus niet aan hoeft te twijfelen. Hij is uiteindelijk diegene geweest die me op elk moeilijk moment kon overtuigen om door te gaan!
Wat ik niet wilde gebeurde weer…
Toen ik mijn leven weer op de rit had bleek het condoom weer gescheurd te zijn en was ik wederom zwanger… Je zou mij dom kunnen noemen na de ervaring die we hebben gehad maar stiekem was ik ook heel blij want die kinderwens was er nog steeds.
Dit keer wilde ik het zó graag en wilde ik het anders gaan doen. Direct kreeg ik een dubbele dosis antidepressiva omdat ik vastberaden was dat het deze keer wel zou lukken. Ik praatte mijzelf moed in door te zeggen dat mijn leven er nu anders uitzag, dat ik het aan kon! Mijn zoon is gelukkig, ik hou zielsveel van hem en ik ben een goede moeder. Helaas… het ging niet zoals ik had gehoopt.
Ik kon het niet aan!
In het begin voelde ik mij goed maar daarna ging ik mij steeds slechter voelen. Mijn man en ik bleven praten over hoe ik mij voelde en na mijn eerste huilbui probeerde ik mijzelf bij elkaar te rapen omdat dit niet wéér mocht gebeuren. Helaas werd het huilen erger en zakte de moed mij in de schoenen. Tijdens de gesprekken speelde ik open kaart en gaf ik aan dat het weer de verkeerde kant opging. Ik was bang, bang dat het mij wederom niet zou lukken.
We maakten weer een afspraak bij de kliniek… De bedenktijd van vijf dagen wilde ik gebruiken om de keuze bewust te maken.
De bedenktijd was wederom erg zwaar; ik probeerde mijzelf ervan te overtuigen dat ik het kon maar mijn geest werkte niet mee. Ik had heldere momenten en ik besefte mij dat ik geen keuze had omdat het verkeerd af zou lopen.
Na mijn bedenktijd en onderweg naar de kliniek slaat de twijfel toe maar diep van binnen weet ik dat dit het beste is. Ik leg mij erbij neer en onderga de narcose. Wanneer ik wakker word is alles goed verlopen maar geestelijk ben ik compleet van slag.
Ik kan niet wéér zwanger worden en ik ga weer aan de pil. Volgens de gynaecoloog is dat het enige wat mij kan helpen. Binnen twee weken zit ik weer in een diepe put… Ik wilde echt een einde aan mijn leven maken. Ik deed zo mijn best maar dit leven trok ik niet meer. Niet op deze manier, niet in deze toestand.
Eindelijk wordt er geluisterd: het is klaar!
Opnieuw stopte ik met de pil en maakte ik een afspraak bij de huisarts. De enige optie was om mijzelf te laten steriliseren en hiermee ging ik akkoord! Na zeven lange jaren komt er een einde aan mijn depressieve gevoelens.
Het gevoel is erg dubbel: bij iedere luier reclame heb ik nog steeds het gevoel dat ik mijn zoon nog een broertje of zusje voor het leven kan geven. Ik word ook jaloers van mensen die wel genieten van een roze wolk en ik had de afgelopen zeven jaar heel anders willen beleven. Als gesprekken over zwangerschappen, bevallingen of baby’s gaan loop ik weg.
Ook zijn er de vragen of er nog een broertje of zusje komt. Mensen moesten eens weten… Het is een steek in mijn hart! Helaas kan ik dit niet terugdraaien, dus ik moet kijken naar de toekomst. Genieten van wat ik heb, hoe mooi het leven is.
Maar het doet soms zo’n pijn. Spijt van de abortussen heb ik niet want een zwangerschap had ik niet overleefd. Maar mijn kinderwens is er nog steeds. Ondanks dat het niet meer mogelijk is. Ik zit in therapie en zie mijn toekomst zonnig in. Maar mijn leven heeft wel een haal ander pad genomen dan wat ik voor ogen had.
Dit maakt het leven niet slechter maar anders. Ik besef mij dat ik een rijk mens ben met veel liefde van mijn naasten. De toekomst is mooi en samen met mijn mannen sta ik sterker in het leven dan we ooit gestaan hebben!
Lees ook: Klaar met hormonale anticonceptie? Hier zijn de alternatieven
Photo by it’s me neosiam from Pexels