Julia was zwanger maar haar zwangerschap was een hel
Denise Meijer
Julia* leek het allemaal voor elkaar te hebben. Een leuke man, haar droombaan, veel vrienden en een hechte familie. Niets stond haar kinderwens in de weg.
Tot ze zich tijdens haar zwangerschap steeds depressiever begon te voelen. Dit bleek een depressie veroorzaakt door hormonen. Iets wat haar hele leven op zijn kop zette en alles veranderde… Ze doet haar verhaal op Love2BeMama.
Een aanwezige kinderwens
Ik was 18 jaar toen ik mijn huidige man leren kennen.
Enkele maanden later trok ik bij hem in en hadden we een heerlijk leven. We hadden genoeg vrienden, genoten van elkaar en ook onze families waren voor ons beide heel belangrijk. Ik was nog jong, volgde een studie en fantaseerde volop over een toekomst samen met mijn vriend.
Ik ronde mijn studie succesvol af en krijg snel een baan in de kinderopvang. Niet geheel verrassend, want met kinderen werken is altijd een grote wens van mij geweest. Ik word blij van kinderen en geniet van hun spontaniteit. Doordat ik nu veel met kinderen aan het werk was versterkte dat mijn kinderwens. Ik wilde zelf ook kinderen!
Hier voerde ik vele gesprekken over samen met mijn vriend, die eerst wat laconiek reageerde omdat hij het graag nog even uit wilde stellen. Ik wilde echt heel graag kinderen en kon dit onderwerp niet parkeren.
Lees ook: De 3 grootste misverstanden over pleegzorg (ontkracht)
Een nieuwe avontuur
Uiteindelijke stemde hij in en stonden we samen voor 100% achter ons nieuwe avontuur. Ik was nog maar twintig en besefte me dat ik misschien wel heel jong was. Ook realiseerde ik mij dat er mensen konden zijn met vooroordelen. Maar hierdoor kreeg ik misschien nog wel sterker het gevoel om te bewijzen dat ik dit wel kon! Ik stopte met de pil en binnen drie maanden bleek ik zwanger. We konden ons geluk niet op, zeker omdat we wisten dat snel zwanger raken echt niet zo vanzelfsprekend is. Voor ons brak echter een leuke, spannende periode aan en de weken verstreken.
Van een roze wolk gevallen: mijn zwangerschap was een hel
Toen ik 11 weken zwanger was begon ik mij lichamelijk steeds minder goed te voelen. Ook begon ik aan alles te twijfelen en wilde ik eigenlijk niets meer. Eten werd ineens een hele opgave en ik wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Uiteindelijk schoof ik de schuld op mijn hormonen en het overgeven, wat ik op dat moment nog veel deed, en dacht zoals veel zwangere vrouwen met klachten dat het wel over zou gaan. Het hoorde er immers bij!
Lees ook: Ik dacht dat er belletjes knapten in mijn buik, maar ik bleek 24 weken zwanger.
Toen ik 12 weken zwanger was kwam ik in het ziekenhuis terecht met uitdrogingsverschijnselen. Daar deed ik niets anders dan slapen en was ik niet meer vooruit te branden. Iedere keer sloeg de paniek bij me toe, maar ik wilde mezelf er niet aan toegeven. Ik wilde niet zeggen dat het zo slecht met me ging, omdat ik er zo op gebrand was te bewijzen dat ik het allemaal aan zou kunnen.
Het gevolg was dat ik erg chagrijnig werd en dit op mijzelf af reageerde. Het werk wat ik altijd met veel plezier had gedaan vond ik niet leuk meer en ik melde mijzelf ziek. Uiteindelijk resulteerde dat in een contract wat mijn werkgever niet meer wilde verlengen. Dat kon er ook nog wel bij; ik moest op zoek naar nieuw werk!
Gelukkig kon ik terug op de plek waar ik stage had gelopen tijdens mijn opleiding. Een lichtpuntje in deze moeilijke periode, waarin ik dacht dat alles tegen zat en niemand mij begreep.
Die roze wolk kwam niet terug
Uiteindelijk beviel ik na een zware zwangerschap en dito bevalling van een prachtig mannetje. Een hele opluchting, want ik zou mijzelf nu weer snel beter gaan voelen. Toch?
Helaas bleek dit niet het geval. Ons zoontje huilde veel. Héél veel en ik huilde net zo hard met hem mee. Niks geen roze wolk! Eerder een donkere wolk waar wij als gezin, jarenlang, op hebben geleefd. Ik was moeder van een prachtige zoon, maar ik begreep niet waarom ik niet kon genieten. Waarom huilde ik veel? Was ik zo onzeker en kon ik mij niet herinneren wanneer ik om iets heb kunnen lachen?
Ik deed wat van me werd verwacht als moeder. Ik wilde dit alles zo graag, maar ik voelde me zo slecht. Wat ik mij kan herinneren zijn de nare gedachtes die ik had. Dat ik bovenaan de trap stond en dacht dat het beter was dat ik mijn kind zou laten vallen. Heel vaak heb ik mijzelf afgevraagd of ik wel van mijn kindje hield. Dagelijks belde ik huilend mijn man op zijn werk op omdat ik het leven niet meer aankon. Hij heeft doodsangsten doorstaan.
Mijn moeder belde ik ook vaak om te zeggen dat ik het niet meer trok… Op een dag stond ze opeens voor de deur. Dolbij was ik en viel huilend in haar armen. Ik kon écht niet meer. Zij heeft mij uiteindelijk naar de huisarts gestuurd om hulp te zoeken.
Antidepressiva werd mij voorgeschreven. Een middel wat ik eigenlijk nooit (maar dan ook nooit!) wilde gebruiken maar het kon niet meer anders. Mijn hormonen en de depressie kwelde mijn geest, maar ook mijn lichaam. Ik was op letterlijk op!
Wederom anticonceptie met hormonen
Naast het slikken van de medicatie kreeg ik ook therapie. Helaas heb ik mij in die tijd nooit weer mijzelf gevoeld. Ik slikte de pil maar ook daar voelde ik mij niet goed bij. Na het zoveelste bezoek aan de huisarts besloot ik een Implanon te laten plaatsen in mijn arm en daarmee de pil te vervangen.
Onze zoon was inmiddels vier maanden oud. Hij sliep steeds vaker door en de toekomst leek er weer beter uit te zien. Geestelijk voelde ik mij nog steeds niet goed. Ik lachte weinig en was om alles onzeker, maar het leven ging door en ik probeerde een goede moeder en echtgenoot te zijn. Ik ontwikkelde een masker waarbij ik vrolijk deed naar de buitenwereld maar van binnen kapot ging. Samen met mijn man besloot ik om het Implanon uit mijn arm te laten halen om te kijken of ik me dan beter zou voelen.
Geen hormonen meer, gewoon even helemaal niets.
Voor ons was dat een wereld van verschil, een buitengewoon mooie wereld zelfs! Een wereld waarin ik kon genieten van ons zoontje, mijn werk met plezier kon doen en familie steeds vaker bezocht omdat ik het weer aan kon. Ik had ze veel te korte gedaan in mijn zwarte en zware periode.
Lees ook: Anticonceptie zonder hormonen? Het bestaat!
Een jaar later: wéér zwanger, onverwachts!
De anticonceptie die we gebruiken was het condoom. Op zich een zeer betrouwbare methode zou je zeggen. Voor ons dus helaas niet…
Ik bleek zwanger te zijn geraakt na het scheuren van een condoom. Binnen enkele weken lag ik weer op bed. Urenlang was ik aan het huilen. Mijn man kon niet weg want ik zou mezelf wat aan zou kunnen doen. Ik heb dit letterlijk geschreeuwd en als hij mij niet zo had gesteund had ik het zeker ook gedaan. We besloten dat dit niet langer kon en maakte een afspraak bij de abortuskliniek waar ik vijf dagen bedenktijd kreeg.
Vijf dagen waarbij ik overleefde op de schouders van mijn man. Hij zorgde voor me, stond letterlijk naast mijn bed om me eten en drinken te geven en vroeg zijn baas om een week vakantie. Na deze vijf dagen kwam de dag van de abortus. We moesten naar Utrecht, want daar bleek ik het snelst aan de beurt. In de auto heb ik geen woord gezegd. In de kliniek kregen we een gesprek, de arts stelde mij dé vraag: “Waarom wil u een abortus?”
Ik begon te huilen, letterlijke pijn in mijn ogen had ik ervan en ik vertelde haar uit dat mijn lichaam het niet aankon. Het was ik of het kindje want één van ons kon dit maar overleven… Ze begreep me en zag direct dat ik het meende. Mijn man moest wachten in de hal en opnieuw stelde ze mij vragen, maar alles ging langs mij heen. Ik wilde alleen maar dat het zo snel mogelijk klaar was.
Toen ik de echo kreeg keek ik niet, ik kon het niet aan. Ik werd in slaap gebracht en weer was mijn man er om me bij te staan. Toen ik wakker werd uit de narcose besefte mij dat het voorbij was. Mijn leven kon weer verder waar ik was gebleven. Genieten dat was het enige wat ik weer wilde doen..
Lees hier deel 2 van het persoonlijke verhaal van Julia. Hoe ging het verder na de abortus en hoe is het nu met haar en haar gezin?
Photo by Juan Pablo Arenas from Pexels