Een keizersnede is geen echte bevalling?
Denise Meijer
“O, drie keizersneden? Dan heb je in ieder geval geen bevalling door hoeven maken. Ik had bijvoorbeeld een zeventien uur durende weeën-storm, gevolgd door nog eens drie uur persen, een totaalruptuur en… bla bla bla.”
> Lees ook: 8 dingen die je NIET zegt tegen een vrouw die een keizersnede heeft ondergaan
Draai om je oren
Wanneer iemand bovenstaande opmerking maakt en dan vooral gevolgd door hun eigen helse bevallingsverhaal, moet ik altijd een beetje moeite doen om niet met mijn handtas om iemand zijn oren te meppen.
Niet omdat ik een natuurlijk bevalling onderschat, trouwens. Want ik weet dat dit evengoed onwijs zwaar kan zijn.
Mijn zusje bijvoorbeeld, heeft altijd begrepen dat ik nooit vrijwillig voor een keizersnede zou kiezen. Oké… tot haar eigen bevalling eindigde in een bijna-totaalruptuur. Wat had haar een keizersnede met goede verdoving toen prettig geleken. Hoewel zij toch van heel dichtbij mee heeft kunnen meemaken hoe het er echt aan toe gaat tijdens en na de operatie.
Ik denk dat er voor beide manieren van bevallen wat te zeggen valt. Zo kan een natuurlijke bevalling ervaren worden als zeer intens, maar dit maakt een keizersnede niet minder zwaar en vice versa.
Maar hoewel ik iets minder opkeek tegen mijn allereerste (en tevens laatste) geplande keizersnede, ben ik altijd heel stellig geweest: mocht ik ooit de keuze hebben gekregen om toch natuurlijk te bevallen, dan had ik deze kans -persoonlijk- met beide handen aangepakt.
Aambeien en incontinentie
Ja, ik weet dus dat je kan uitscheuren, je zomaar ineens een kleine twee dagen weeën weg mag puffen (wat trouwens als je een spoedkeizersnede krijgt evengoed gebeurd kan zijn) en dat er voor beide manieren van baren te spreken valt over het eventuele herstel. Zo heb ik bijvoorbeeld geen last van incontinentie, of van aambeien door het persen. Iets wat ik zeker kan waarderen, maar toch heeft dit alles mijn diepgewortelde wens voor een vaginale bevalling nooit de kop in kunnen drukken.
Wees trots op jezelf!
Dus wanneer iemand dus zegt ‘dat ik in ieder geval nooit een echte bevalling door heb hoeven maken’, voelt het dus enerzijds aan als een stomp in mijn maag. Omdat ik weet dat dit nooit gaat gebeuren en ondanks ik er heilig van overtuigd ben dat een keizersnede net zo goed een bevalling is. Er wordt alleen een andere uitgang gebruikt. Anderzijds had ik er veel voor over gehad om een vaginale baring tot over de eindstreep te kunnen meemaken. Maar het leven van mijn kinderen stond voorop. Dus ik heb er vrede mee…
Ik heb daarentegen ook nooit een gevoel van falen gehad, integendeel: ik voel me nog altijd redelijk badass dat ik drie grote buikoperaties heb doorstaan ten omwille van de gezondheid van mijn baby’s en ik hoorde nog net geen Eye of the Tiger op de achtergrond toen ik voor het eerst na de operatie uit mijn bed werd geholpen door de verpleegkundige.
Misschien dat het daarom extra steekt wanneer iemand uitwijst dat wat ik heb doorstaan niet ‘echt’ valt te noemen, omdat dit mij het gevoel geeft dat ik niets heb om trots op te zijn. Het is toch niet eens echt? Maar waarom wordt in het geval van een ‘grote klus’, of zelfs een ‘grote boodschap’ gesproken over een zware bevalling, maar moet een keizersnede op zichzelf staan?
Gelukkig heb ik nog altijd het prachtige, rondrennende resultaat nog als ultieme bevestiging dat ik alle reden heb om trots te zijn op mijn drie bevallingen.
En het litteken om te bewijzen dat er niets ‘nep’ aan is geweest.
Een keizersnede is wel degelijk een bevalling! Ook al bevalt dat een ander niet. En dat is iets wat geen enkele keizermama ooit mag vergeten.
Bron foto’s: eigendom van Denise