“Ik stond voor de keuze: abortus of niet”
Anna* stond voor de keuze: abortus of niet. Haar werd verteld dat haar dochter zwaar gehandicapt door het leven zou gaan. Op het moment dat ze dit verdrietige nieuws hoorde, verkeerde ze in een moeizame relatie en woonde ze samen met haar Italiaanse vriend in Italië. Hij manipuleerde haar en sloot haar zelfs op. Haar zwangerschap was dan ook het resultaat van afgedwongen intimiteiten…
Anna vertelt hoe het zover kwam: “In eerste instantie hadden we een lange afstandsrelatie. Na het afronden van mijn studie ben ik naar Italië verhuisd, maar kwam daar snel op terug. Hij was daar totaal anders dan verwacht en om die reden verbrak ik de relatie en wachtte op mijn moment om in het vliegtuig te stappen. Zover kwam het niet. Van het een op het andere moment werd ik letterlijk opgesloten en afgesloten van de buitenwereld. Daarna werd ik mishandeld en gedwongen tot intimiteiten. Met als resultaat de afgedwongen zwangerschap. Na circa zeven weken werd ik aan mijn pols letterlijk meegesleurd naar een huisarts die de opdracht kreeg de zwangerschap dan maar af te breken.”
Lees ook: Marlou neemt vrijwillig afstand van haar gehandicapte zoontje Tim (6)
Opgelucht
De huisarts weigerde zijn medewerking en vreemd genoeg was Anna opgelucht. “Ondanks alles voelde ik toch al heel veel liefde voor hetgeen zich in mijn buik bevond. De zwangerschap verliep heel slecht en ik lag vaak in het ziekenhuis. De mogelijkheid om te reizen was er niet. Dus weg kon ik sowieso niet. Hoewel mijn vader had aangeboden samen met een buurtbewoner om mij op te halen.”
Ondanks dat de zwangerschap niet fijn verloopt en haar situatie niet rooskleurig is, houdt Anna goede hoop, totdat….. “Toen ik 24 weken zwanger was stonden er opeens drie artsen naast mijn bed of ik even mee kon lopen naar een kamertje apart. Nou, dat komt even aan! Ze vertelden dat het kindje in mijn buik zowel mentaal als fysiek gehandicapt zou zijn. Daarna kreeg ik een briefje in mijn hand gemoffeld met het adres van een privé kliniek in Frankrijk omdat abortus verboden is in Italië na deze termijn. ‘Mijn’ Italiaan was ondertussen in geen velden of wegen te bekennen, afgezien van het feit dat hij sporadisch langskwam.”
Dilemma
Nu voelde Anna zich op dat moment geplaatst voor een groot dilemma. “Straks ben ik alleenstaande moeder van een zwaar gehandicapt kind misschien. Hoewel ik niet echt een christen was, ging ik op mijn knieën zitten aan het ziekenhuisbed en bad ik: ‘Here God U bent tegen abortus, wilt U mijn kindje gezond maken alstUblieft?’“
“Omdat de baby in een stuitligging lag, besloten de artsen om een keizersnede te doen. De dag voor de keizersnede werd ik gebeld door mijn tante die ook in Italië woont. Zij vertelde mij over mijn rechten. Mocht de vader namelijk toch zijn kindje erkennen dan kon ik geen kant meer op.”
Lees ook: Feline, meer dan een gehandicapt kind
“De man sloeg snel zijn koffertje dicht en rende de kamer uit”
“Mijn tante legde mij drie mogelijkheden voor: Hij erkent het kind, en dan zou ik geen rechten hebben. Of wij erkenden het kind samen, en dan zou ik overal toestemming voor moeten krijgen. Of ik erkende het kind alleen, en hij zou geen rechten hebben. Gezien de situatie kon ik alleen voor optie drie kiezen. In die tijd had je een verblijfsvergunning nodig om te mogen wonen in Italië. Dat van mij liep af. Bij alle andere opties zou zij de Italiaanse nationaliteit gekregen hebben. De vader kwam een dag voor de keizersnede mijn paspoort opeisen, maar dat wilde ik niet afgeven. Hierop begon hij mij te slaan. Uiteindelijk heb ik de hoofdverpleegkundige in vertrouwen genomen over mijn situatie. Zij regelde dat de ambtenaar van de burgerlijke stand een kwartier eerder zou komen en paste zolang op mijn paspoort. De ambtenaar (oude man) wilde in eerste instantie niet meewerken. En net toen ik het laatste formulier ondertekend had, voelde ik dat mijn ‘vriend’ in de deuropening achter me stond. De adem stokte me in de keel en ik durfde me niet om te draaien… De man sloeg snel zijn koffertje dicht en rende de kamer uit.”
Hij schaamde zich voor de baby
Na de geboorte heeft Anna hoop dat haar ‘vriend’ zal bijdraaien. “Maar dat gebeurde niet. Hij zei dat wij niet naar buiten mochten, omdat hij zich schaamde voor de baby. Vriendelijke buren wilden een bedje voor haar regelen en andere dingen, maar ook dat vond hij niet goed. Omdat ze een hartruisje had moest ze voor controle naar een kinderarts, maar ook daar mocht ze niet heen. Ze sliep in haar kinderwagen (smal exemplaar). Op een dag nam ik mijn buurvrouw in vertrouwen. Ze had al een paar keer de politie gebeld, maar die vonden dat ze zich niet in huiselijk geweld konden mengen. Van mijn ‘vriend’ mocht ik wel af en toe koffie bij haar drinken. Omdat hij vertegenwoordiger was, kwam hij dan regelmatig kijken of ik mij wel aan de afspraken hield. Zelfs als de deur weer op slot ging, moesten collega’s van hem op mijn deur kloppen om te controleren of ik er nog wel was!
Lees ook: Een kind per week dood door kindermishandeling
Tikje in het gezicht
Anna vertelt hoe een incident de doorslag gaf voor haar om echt te vertrekken. Ze vertelt: “Clara was 4 maanden, toen ze gezellig op haar aankleedkussen wat lag te brabbelen. Dat vond hij lastig en dus gaf hij haar een tikje in het gezicht. Dat deed voor mij de kous af. Toen ik mijn buurvrouw weer sprak vroeg ik haar ons tegen betaling naar het vliegveld van Venetië te brengen. Van het consulaat had ik ook medewerking gekregen! En na wat gesjoemel met de post, brak het moment aan dat we om 13.00 zouden vertrekken, maaaaaaaaaaaar om 12.30 kwam hij opeens terug. Dus ik vroeg of hij thuis wilde eten. Gelukkig was dat niet het geval maar hij zocht zijn zonnebril. Pffft. Al met al ging dat nog net goed. Tot bij de douane…, want ze wilden een verklaring van de vader dat de baby het land mocht verlaten. Nou daar stond ik dan: maxi cosi, baby en een stuk of vier plastic tasjes met spulletjes die ik op zeker nodig had. Achter mij stonden Nederlanders te wachten en of ze mijn situatie snapten of niet… wat ze deden kwam mij bijzonder goed uit! Ze werden luidruchtig, begonnen met tassen te gooien en duwden spullen door de scanner heen. Door de chaos die toen ontstond, kon ik zo doorlopen…”
Gezonde dochter!
Morgen lees je in de volgende blog hoe het Anna verder verging, en hoe zij haar leven in Nederland oppakte samen met haar gezonde dochter Clara die inmiddels 18 jaar oud is! “Met nadruk op ‘gezonde’”, aldus Anna: “Ze is namelijk niet zwaar gehandicapt, zoals mij voorspeld werd. Wel heeft zij een zeldzame afwijking totale Situs Inversus Completus, waarbij al haar organen in spiegelbeeld zitten. Hier valt gewoon goed mee te leven, zolang artsen maar op de hoogte zijn van haar conditie. In geval ze bijvoorbeeld geopereerd moet worden.”
* De namen in dit artikel zijn gefingeerd om de identiteit van de geïnterviewde te beschermen.
Bron beeld: Pixabay