Je kind in een gorillaverblijf. Eigen schuld?
Denise Meijer
Een gorilla uit een dierentuin in de Amerikaanse stad Cincinnati is zaterdag doodgeschoten, nadat er een 4-jarige kleuter in zijn verblijf terecht was gekomen. Verzorgers en een team wat speciaal getraind is voor wilde dieren kwamen snel in actie en besloten dat dit de veiligste optie was voor het jongetje wat eerder tientallen meters door de gorilla werd meegesleept. Of dit nu was omdat het dier het jongetje wilde beschermen of niet…
De wereld uitte zijn mening door enerzijds de dood van de zilverrug Haramba te betreuren en anderzijds de ouders flink de wind van voren te geven. Dit alles had namelijk voorkomen kunnen worden als zij hun kind goed in de gaten hadden gehouden. Er is een petitie opgestart waarin wordt geëist dat de moeder wordt vervolgd en er zijn zelfs mensen die zeggen dat Michelle Gregg zelf neergeschoten had moeten worden.
Maar is dit alles wel terecht?
> Lees ook: Marlou neemt vrijwillig afstand van haar gehandicapte zoontje Tim (6)
Het haviksoog van een moeder
Ik denk dat ik als moeder niet hoef te benadrukken dat een haviksoog bij de vereiste eigenschappen hoort als het aankomt het moederschap. En wat ik je blief; waar je ook komt, je onderbewuste is altijd bezig met waar je kind zich bevindt en waar deze eventueel mee in de problemen zou kunnen komen.
En toch zou ik liegen als ik zeg dat ik mijn zoon nooit kwijt ben geweest.
Ja oké, dit was slechts voor een paar luttele seconden (waarin hij voor mijn gevoel al was aangereden, verdronken of ontvoerd) en meestal op een plek zoals in de winkel, of op de kinderboerderij.
Wat is de kans?
Desalniettemin weet ik ergens diep van binnen, dat dit me ook in de dierentuin had kunnen gebeuren en dat hij, tijdens die paar tellen, zomaar onder de omheining van het gorillaverblijf door had kunnen kruipen om Bokito een boks te geven. Mocht dit überhaupt mogelijk zijn.
Als ik deze angst voor zou leggen aan vrienden of kennissen dan zou ik waarschijnlijk uitgemaakt worden voor een ietwat paranoïde typetje. Want wat is nou precies de kans dat er zoiets zal gebeuren? Het is in ieder geval niet iets waar je direct rekening mee houdt wanneer je met je familie er op uit trekt voor een dagje dierenpark Amersfoort. Of wel?
De enige waarom moeders de kans zien om te zeggen dat ‘dit hen in ieder geval nooit zal overkomen’ is ergens omdat de kans dat iets dergelijks gebeurd (op een schaal van één tot tien op de mama/kind-radar) ongeveer uitkomt op een flauwe nul komma twee. Het staat ongeveer gelijk aan de kans dat je kind nooit in zijn neus zal peuteren.
Zo vlug als water
Dus realistisch gezien: Ja, ik had ook die ‘onoplettende’ ouder kunnen zijn. Sterker nog; ik BEN die onoplettende ouder. Ik ben die ouder die wel eens een etiketje leest wanneer haar kind door het gangpad van de Lidl rent, of dat ontaarde geval wat wel eens op haar telefoon kijkt wanneer ze met haar kind over straat loopt.
> Lees ook: Ik ben niet die moeder…
In mijn ogen is eigenlijk elke vrouw, die moeder die haar ogen wel eens durft af te wenden van de kinderen en deze op hun beurt –net zoals ieder ander kleintje- zo vlug als water zullen zijn op dat moment.
Zeg nooit NOOIT
Gelukkig zal dit eerder gebeuren zoals bij mij, in de winkel of op de kinderboerderij, en loopt zo een situatie dikwijls met een sisser af. Maar zoals dit nieuwsbericht maar weer bewijst had dit zomaar eens niet het geval kunnen zijn en had ik in zo een geval evengoed de ouder zijn die zichzelf aan de online-schandpaal genageld zou vinden.
Dus om nu te zeggen dat zoiets mij nooit zal overkomen?
Ik denk dat ik daar, net zoals elke andere moeder, nooit honderd procent zeker van zal kunnen zijn. Misschien is dat iets om over na te denken wanneer je bijna blind richting de ouders wijst. Die dit waarschijnlijk zelf ook ooit geroepen zouden hebben, tot het hen toch echt overkwam.
Bron beeld: Pixababy