Kind kwijt? Wat een sukkel(s)!
Misschien heb je het afgelopen week wel voorbij zien komen in het nieuws. De twee jongetjes van 7 en 4 die op eigen houtje met de bus naar de Ikea waren vertrokken. Op SBS6 zag ik een nogal komische reconstructie van de situatie voorbij komen waardoor het allemaal best heel grappig leek. Waarom de ouders en de kinderen nu zo uitgebreid in beeld wilde komen begrijp ik ook al niet. Het zal je maar gebeuren…
>> Je kind komt altijd weer terecht met de Ring-Rings armbandjes. Tip!
Dat gebeurt mij niet!
Ooit stond ik wachten op een perron waar zich voor mijn ogen een drama voltrok. Papa en mama belandden in de trein, de twee kleine kinderen niet en bleven krijsend en gillend achter op het perron. ‘Nou, die letten ook lekker op!’
We kennen allemaal wel verhalen van anderen die hun kind wel eens zijn kwijt geraakt. Een paar jaar geleden was ik in mijn eentje met mijn 4 kids een dagje uit naar een pretpark. Ik ben het wel gewend om in mijn eentje zulke acties te ondernemen. Hoewel het in dit betreffende park wel een extra uitdaging voor me was om de boel onder controle te houden. Dat kwam voornamelijk omdat de uitgangen van de attracties niet altijd even voorspelbaar waren. Ze lagen nogal ongunstig om een en ander goed te kunnen managen. Maar. We kwamen de dag door. Tweetal in attractie rechts, tweetal in attractie links. Mama ergens in het midden ‘als jullie klaar zijn. Ik sta HIER.’ Zwaar vermoeiend maar mama heeft alles onder controle.
Hoe later het werd, hoe vaker er berichten werden omgeroepen van papa’s en mama’s die hun kinderen kwijt waren. Ook opa’s en oma’s. Hoe meer er werd omgeroepen, hoe trotser ik op mezelf werd, want mij overkwam zoiets niet. En ik was nog wel alleen met 4 kleine kinderen. Wat een sukkels! Ik dacht nog: zouden die opa’s en oma’s thuis ook gaan vertellen dat ze hun kleinkinderen zijn kwijtgeraakt? Ze krijgen ze vast nooit meer mee…
Loos alarm
Okay, een keer liep een niet al te alarmerende situatie helemaal uit de hand, maar dat kwam niet door mij hoor. Het was de schuld van de kinderen en van de Ikea roltrap/parkeergarage. Mijn kinderen besloten een rondje met de roltrap te doen waarop ze vervolgens niet meer terug kwamen. Ik vroeg een medewerker of hij mijn kinderen misschien gezien had en vertelde hem dat ik ze (even) niet kon vinden. Waarop vervolgens acuut het protocol ‘vermissende kinderen’ in werking werd gesteld. Code rood! Overal kwamen ineens mensen vandaan. Er werden gele vesten aangetrokken en iedereen begon druk met elkaar te communiceerden via walkte talkies, er werd omgeroepen dat ik ze kwijt was. En dan heb ik het niet over de tekst: ‘attentie attentie, de mama van wil graag opgehaald worden bij Småland’. De wegen werden nog net niet afgesloten. Wat gebeurt me nu? Ik was ze heus niet kwijt hoor!
Vrolijk kwamen mijn kinderen ineens tevoorschijn, zich van geen kwaad bewust. Nou ja, in ieder geval goed om te zien dat de betreffende procedure bij de Ikea heel soepel verloopt. Daar kun je je kind dus met een gerust hart kwijt raken. Mijn kinderen werden zelfs nog voorzien van een gratis ijsje. Belachelijk, ga ze nog belonen ook voor deze wegloopt actie. Ik bedankte iedereen vriendelijk en keerde met schaamrood op de wangen terug naar huis. Al die ophef. Ik schaamde me rot. Mijn kinderen trouwen ook. Ik was boos op hen. Zij op mij.
Sukkel
Er was ook eens een dag waarop we gezellig naar het bos gingen. De twee oudsten besloten om op gepaste afstand te gaan spioneren. Je wandelt wat, je kletst wat en opeens besef je dat je kinderen al een tijdje niet gezien of gehoord hebt. Je loopt een keer terug, roept wat. En dan ineens realiseer je je het: ik ben ze kwijt!
Wat er dan door je heen gaat. Natuurlijk probeer je rustig te blijven. De schemer viel in, de kinderen hadden geen mobiel en ik, deze ene keer, ook niet! Niemand, nee niemand leek ze gezien te hebben. Wat voel je dan klein op een dergelijk moment. En wat is het bos dan groot! Ik ben niet erg van de paniek, maar op dat moment moest ik toch wel heel erg mijn best doen om rustig te blijven en niet van het ergste uit te gaan. 5 minuten leken een uur te duren. Roepend door het bos. Ik voelde mijn ademhaling steeds sneller gaan. Het zweet brak me uit. Beelden van nachtelijke zoekacties schoten door mijn hoofd. Gelukkig hebben we ze uiteindelijk gevonden. Dat was best een emotioneel moment.
Dochter was tijdens de spionage vast komen te zitten in de bosjes waardoor wij steeds verder uit het zicht waren geraakt. Gelukkig waren mijn kinderen zo slim om naar de rand van het bos te gaan, waar ze overigens iemand bekends tegen kwamen die ze aanspraken. Helaas ondernam deze bekende geen actie. ‘Gewoon hier wachten’ kregen ze als instructie en ze liep weer door’. Is dat hetzelfde als het omstanders effect waarbij mensen maar liever niets doen?
Eigenlijk hadden zoon en dochter al het goede gedaan. Ik was trots op de manier waarop ze dit hadden aangepakt. Minder trots op mezelf. Had ik nu maar…. Meteen een leermoment van gemaakt. Voortaan afspraken maken over wat te doen als we elkaar kwijt zijn. Klinkt logisch. Dit wil ik nooit meer meemaken. Ik voelde mezelf een echte sukkel!
Ben jij je kind wel eens kwijt geraakt?