Een kind per week dood door kindermishandeling
Wekelijks overlijdt er in Nederland één kind aan de gevolgen van kindermishandeling. Eén kind! Ik schrok ervan toen ik dat hoorde. Dus, as we speak, ergens… misschien wel ergens weer een kind dusdanig mishandeld dat het niet veel meer kan hebben.
Kun je het je indenken? Als ik het alleen al probeer, voelt het alsof zich een hand samen knijpt om mijn hart. Zo intens verdrietig! Je kunt je toch met geen mogelijkheid ter wereld voorstellen dat je dit je kinderen aandoet? Of toch?
Kijk eens naar je kinderen en probeer het je voor te stellen. Onmogelijk zeg je?
Natuurlijk. Jij zult dat nooit doen. Of wel?
Het ligt in je macht. Bovendien, hoe schattig, lief, leuk ook, onze kids kunnen ons af en toe het bloed onder de nagels vandaan halen. Misschien heb je wel eens uitgehaald, of doe je dat vaker? Dan weet je waarschijnlijk ook uit ervaring dat het nooit de oplossing is. Is het wellicht uit onmacht? Heeft het je ooit verder gebracht? Veranderden je kinderen hun gedrag?
Corrigerende tik?
Het spreekt voor zich dat het hier om heel wat anders gaat dan de corrigerende tik. Over de corrigerende tik valt veel te zeggen, maar dat doen we nu niet. Volgens velen is het de enige methode die hun kind nog enigszins tot rede lijkt te brengen. Volgens anderen is die absoluut onaanvaardbaar, en een eerste stap onderweg naar kindermishandeling. Wat je mening over de corrigerende tik ook mag zijn, 52 kinderen per jaar die overlijden aan de gevolgen van kindermishandeling, is gewoon 52 te veel. 119.000 kinderen worden er per jaar mishandeld, lees ik ergens. Ten hemel schreiend.
52 kinderkledingstukken
“Een schrikbarend hoog aantal, waar veel mensen zich niet bewust van zijn”, aldus Saskia Stolz van Power of Art House. “Je denkt: in een land als Nederland gebeurt dat niet zo vaak, maar deze cijfers laten een keiharde en verontrustende waarheid zien”. Gisteren en vandaag was van Power of Art House een kunstwerk ‘Small victims, Large numbers’ te zien op het Museumplein in Amsterdam, waarmee deze organisatie een statement wil maken. 52 kinderkledingstukken hingen er met (gefingeerde) namen van kinderen. Indrukwekkend en tegelijkertijd zo intens verdrietig.
Een doodgeschoten gorilla trekt meer aandacht
Kindermishandeling. Fysiek. Geestelijk. Wat kunnen we kinderen toch aan doen? Het bizarre is dan dat zo’n feitje als 52 kinderen per jaar maar weinig mensen lijkt te schokken. Een gorilla die wordt doodgeschoten trekt meer aandacht, en er wordt massaal gereageerd, meegeleefd en gerouwd. Om de dood van een dier. Dan blijkt maar weer. Het (kinder)leven is tegenwoordig steeds minder waard.
Dat begint natuurlijk al in de moederschoot, waar een kind zijn leven niet meer zeker is, want 1 op de 4 zwangerschappen wereldwijd eindigt in abortus, maar dat gaat ook gewoon door. In wat voor wereld leven wij, wanneer we het ook toelaten (ook al LIJKT het ver van ons bed) dat in Syrië ziekenhuizen, waaronder een kinderziekenhuis, wordt gebombardeerd? Niemand die protesteert. De VN zwijgt, en wij ook.
Waar is de verontwaardiging?
Zeker wanneer dan ook blijkt dat het voorkomen kan worden. Als er maar meer geld voor vrijgemaakt wordt, maar blijkbaar is het geen prioriteit op de agenda van heren en dames politici. Wat zeg ik? Ene Nijmeegse wethouder vond het blijkbaar zelfs nodig om de campagnes kindermishandeling maar even in de ijskast te zetten. Niks meer mee doen, want er komen volgens hem nu al te veel meldingen binnen waar niks mee kan gebeuren.
Meer geld = meer aandacht
In Zuid-Gelderland staan er nota bene 200 meldingen op de wachtlijst! Het is de wereld op z’n kop. Natuurlijk kan er niks mee gebeuren als de GGD onderbemand is. Meer geld, meer personeel = meer aandacht = de gevallen kunnen gewoon opgepakt worden. Het gaat hier om mensenlevens, heren en dames politici.
Juist de uitspraken van die ene Nijmeegse wethouder waren aanleiding voor Power of Art House om de heftige feiten aan te kaarten met hun artistieke interventie. Dat lijkt nu redelijk gelukt. “Met Small Victims, Large Numbers beogen wij niet het probleem op te lossen of met een wijzend vingertje een schuldige aan te wijzen. We willen niet oordelen over de inzet van iedereen die met hart en ziel probeert het geweld tegen kinderen aan te pakken. Maar we kunnen niet heen om de uiterst pijnlijke feiten en cijfers. Die mógen we niet negeren.”
Amen!
Bron beeld: Pixababy