Zijn je kinderen ineens strontvervelend als jij de kamer inkomt? Goed teken!
Denise Meijer
Een paar dagen geleden ging ik mijn zoon ophalen die aan het spelen was bij een vriendinnetje. Etenstijd. Je kent het wel… Maar een hartelijk ontvangst hoefde ik niet te verwachten. Sterker nog: met een grote mond, gestampvoet en gedrein kreeg ik hem eindelijk zover dat hij voet over de drempel zette om met me mee naar huis te gaan.
Op zo een moment schieten er meerdere gedachten door mijn hoofd.
Iets in de trant van: méh! Die is blij om te zien. Of: tot hoever is het pedagogisch verantwoord als ik hem nú aan dat kippenarmpje mee naar buiten sleur? Tot: als hij nu niet snel gaat gehoorzamen dan sta ik echt grandioos voor lul.
Lees ook: De moeder van dat ‘rare’ kind
Mama = drama
“Is hij de hele tijd al zo dwars?” vroeg ik een beetje ongemakkelijk aan de moeder van het meisje. Waarop ze stellig antwoordde dat hij heel gezellig was geweest. Ik haalde daarop mijn schouders op, want dan wist ik ook niet wat hem op dat moment mankeerde. Maar eenmaal thuis kon ik het niet laten om toch even wat ‘onderzoek’ te doen en wat blijkt? Het blijkt heel normaal dat je kind zich als een etter gedraagt op het moment dat mama ten tonele verschijnt! Sterker nog: het ziet er naar uit dat het zelfs GOED is wanneer ze dit doen en ik ga jullie in het kort uitleggen waarom.
Maar drama = dus oké
Dit zegt namelijk dat jij, beste mama, de go-to-person bent als het aankomt op al die opgekropte, vervelende emoties waar ze de hele dag al mee kampen. Denk aan kleine teleurstellingen, bijvoorbeeld. Vermoeidheid! En alle andere dingen waar kinderen op het eerste gezicht ‘geen last’ van lijken hebben. Van die dingen die uiteindelijk hun weg naar de oppervlakte vinden en er dus voor zorgen dat uitgerekend JIJ te kampen hebt met een schoorvoetend, dwars, dreinend en bovenal ONUITSTAANBAAR kind.
Lees ook: Opmerkelijke opvoeding: deze ouders laten hun kinderen helemaal vrij
Want waar kan deze zichzelf beter ‘laten gaan’ dan bij degene die onvoorwaardelijk van hem houdt? Bij de persoon die het kind (ondanks dat je nog net de deur niet voor haar neus dicht smeet toen ze hem op kwam halen) aan het einde van de dag een knuffel geeft en zegt dat het allemaal wel goed komt.
Een bak shit vol met liefde
Kortom: Wij als moeders zijn gezegend genoeg dat onze kinderen ‘zichzelf’ bij ons durven te zijn. Zelfs op de iets mindere momenten.
Dus de volgende keer dat ook jij, net als ik, begroet wordt door middel van een figuurlijke bak shit over je heen als je eindelijk weer ten tonele verschijnt… Houd dan in gedachten dat dit niet komt omdat je een exorcisme moet laten uitvoeren, of een heropvoedingskamp moet inschakelen, maar simpelweg omdat je kind weet dat je onvoorwaardelijk van hem of haar houdt.
En dat onvoorwaardelijke houden van? Nou ja, niemand heeft gezegd dat het makkelijk is… Maar een beetje vlijend is het wel!