Deel 2: “Mijn kindje werd 3 maanden te vroeg geboren”
Dit is het verhaal van Titia(23)*. Ze beviel drie maanden te vroeg van haar dochtertje.
De verpleging gaf een toelichting: “Ze doet het goed, ademt flink en het is een sterk klein meisje.” Ze woog 770gram en was 32,5 cm. Al mijn hoop was gevestigd op dat kleine meisje, dat ze sterk genoeg was om te groeien en sterk genoeg om te groeien tot een grote baby die sterk genoeg is om mee naar huis te gaan. Na 4 dagen kon ik haar eindelijk op schoot nemen. Ik voelde hoe elke cel in mijn lichaam toegetrokken werd naar dat kleine meisje in de couveuse… Dit is mijn kind.
Lees hier deel 1 van het verhaal van Titia.
Ze rook zo lekker of nee, eigenlijk had ze een beetje een geurtje, maar voor mij was haar geur de beste geur in de hele wereld. Na 1 week op de kraamafdeling moest ik naar huis, maar mijn huis was niet langer mijn thuis, want alles wat mijn huis thuis maakte, lag nu op meer dan een uur van mij vandaan. Ik heb gesmeekt om langer in het ziekenhuis te mogen blijven. Ik was zelf ook nog niet terug op de plooi, maar dit ging niet. “U kunt elke dag bellen 24 uur per dag, 7 dagen in de week. U kunt ook een kamer huren in de stad of kamers huren speciaal voor ouders in een ander ziekenhuis.” €10 per persoon, per nacht, dat konden wij financieel niet bolwerken. De hypotheek en honden waren er ook nog.
Op naar huis dan maar.
Toen we van de parking afreden, voelde ik mijzelf in duizend stukjes scheuren. Elke cel in mijn lichaam wilde naar mijn kindje, maar dit was geen optie. Ik ging van een baby 24/7 in mijn buik naar een bezoekmama die elke dag op en af moest om bij haar kindje te kunnen zijn. Mijn nachten duurden afgrijselijk lang. Onze babykamer stond beangstigend leeg. Overal was er gemis, onze meid zat niet in mijn buik en lag ook niet in haar bedje bij ons thuis… ‘Wat als…’ is zoveel keren door mijn hoofd gegaan.
Eén week voor mijn uitgerekende datum mocht ze eindelijk mee naar huis, met zuurstof ondersteuning, maar ze mocht naar huis. Onze kleine meid werd geïnstalleerd in de kinderwagen. Onderin de wagen werd een zuurstoffles gelegd. De monitor hing in een tas aan het stuur. Oké, hebben we alles?
Lees ook: Label: PREMATUUR
Zielsgelukkig en tegelijk ook bang, want nu was onze meid volledig van ons afhankelijk. Thuis gearriveerd leek ik ineens weer niets meer te weten van hoe je alles doet. De stress nam het volledig over… Ik keek wel tientallen keren naar de zuurstoftank of alles nog steeds correct stond. Zit er geen kabel klem… Ademt ze nog?
Geen kabeltjes meer!
Pff, wat waren die eerste dagen vermoeiend en stressvol, maar ik was ook gelukkig want mijn kleine meid lag in HAAR bedje. Na 2 maanden konden we de zuurstof afbouwen en na 3 maanden begonnen we al pauzes in te lassen. Uiteindelijk mocht ze na 4 maanden thuis de zuurstof er volledig af… Geen neusbrilletje, geen monitor, geen zuurstofflesje enz. Geen kabels meer door heel het huis… Wat een zalig gevoel!
De nasleep van alles heeft ook bij mij een hele reeks klachten nagelaten, zowel lichamelijk als geestelijk. Na 1 week moest ik naar huis, terwijl mijn bloeddruk nog steeds niet onder controle was en ik ook niet goed in mijn vel zat. Toch werd er beslist dat ik gezond was. Eenmaal thuis merkte ik dat ik echt dat het niet goed ging. Ik was vaak duizelig en had veel hoofdpijn. Na een week besloot ik naar de huisarts te gaan en werd ik doorgestuurd naar de cardioloog.
Na een reeks van onderzoeken zijn er de volgende diagnoses gesteld: hypertensie (hoge bloeddruk) vooral in periode van menstruatie, schade aan nieren en bijnier, schade aan ogen en bradycardie.
Klachten
Daarnaast merk ik zelf ook veel klachten op die bij veel Hellp-moeders ook naar voor komen, zoals enorme vermoeidheid, hoofdpijn, gevoeligheid bij drukte, het moeilijk uit de woorden komen, vergeetachtig zijn en snel uitgeput. Kortom, ik voel zeer goed aan dat mijn lichaam een enorme klap heeft gehad en er wordt heel vaak gereageerd met onbegrip.
Lees ook: Waarom de periode na de bevalling zo overweldigend is
5 December is de dag dat mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid werd en tegelijkertijd ook de dag dat mijn mooiste wonder en grootste wens vervuld werd. Ik wil graag meegeven aan toekomstige prematuur ouders dat je hoe moeilijk het ook is, het medische aspect, de monitors en al het gepiep moet proberen weg te denken.
Geniet, geniet, geniet!
Geniet gewoon van je kindje, neem foto’s. Doe de dingen die je wilde doen, doe ze! Sommige zijn niet mogelijk door couveuse bijvoorbeeld, maar bespreek het met de verpleging, vaak zijn er alternatieven te bedenken. Zo hebben wij een waterverf-afdruk van haar voet op dag 1 en na een paar maanden hebben we een klei-afdruk van 1 hand en 1 voet gemaakt.
Als je eenmaal thuis bent, begint het pas door te dringen dat er maanden langs je neus voorbij gegaan zijn. Enorme mijlpalen zijn gehaald de ene al vlotter dan de andere maar elk avontuur is er een om te vieren… Een eerste adem die ze zelf nemen tot de eerste milliliter die ze drinken tot het eerste kakje dat ze maken. Ja, voor elk van deze stapjes sprongen we een gat in de lucht. Aan de mama’s: durf te praten over je gevoelens…
Lees ook: Geniet jij wel genoeg van het ouderschap?
Ook de gevoelens waarvan je denkt dat je ze niet mag voelen, ook je angsten en zeker je hoop. Wees niet bang als je iets wil doen en durf het te overleggen met de verpleging. Uiteindelijk weet je als mama nog altijd beter hoe het met je kleine wonder gaat dan wie dan ook.
Ik denk dat de papa’s nog het meeste te verduren krijgen, mijn man wel in ieder geval. De schrik om zijn partner te verliezen… De angst voor zijn kindje… Ik heb enorm hard op mijn partner geleund misschien zelfs een beetje teveel en ben ik zijn gevoel in het begin zelfs een beetje vergeten, gewoon omdat de mijne al teveel waren voor mij…
Hij zorgde ervoor dat de momenten op de kamer zonder onze dochter niet saai waren en dat ik niet in een ‘zwarte’ denkfase bleef zitten. Hij moedigde mij aan in elke keuze die ik nam zelfs degene waarvan hij dacht ‘ojee… nu word ze helemaal koekoek’, hij gaf me het vertrouwen dat ik nodig had om mezelf een ‘echte’ mama te voelen en deed nog zo veel meer dan dat…
Beste familie en naasten,
Gedraag je niet anders omdat het een prematuurtje is, feliciteer de ouders zoals je anders ook zou doen. Ga de ouders niet uit de weg, stuur een kaartje, een mailtje of sms. Een rechtstreekse confrontatie raad ik niet aan, maar een sms of een kaartje in de bus van een vriend of familie na een hele dag in het ziekenhuis toverde bij ons een glimlach op het gezicht en maakte veel verschil, wetende dat deze mensen aan ons dachten.
En nu?
Onze meid heeft een hele weg afgelegd in totaal 3 maanden in het ziekenhuis: Intubatie, nec, infectie op ademhaling, ooglasering, cpap, operatie aan darmen, optiflow en uiteindelijk naar huis met zuurstof voor 4 maanden. Nu doet ze het flink en wij zijn zeer dankbaar dat alles zo goed afgelopen is. Ze ontwikkelt nu veel sneller zonder de draadjes.
Toch merk ik dat er nog veel mensen zijn die niet op de hoogte zijn van zwangerschapsvergiftiging, Helpp of prematuren en al wat er bij komt. Ik zou graag iets willen betekenen voor toekomstige ouders van prematuren, familie en vrienden. Om ze te helpen begrijpen wat het allemaal teweeg brengt. Ik wil dat ons verhaal anderen kan helpen, vandaar dat ik het even op papier heb gezet.
Lees ook: Drie keer bevallen met een medische indicatie: mijn ervaring
De periode na de geboorte vond ik heel moeilijk. Er was eigenlijk geen nazorg van het ziekenhuis uit en daar moest ik zelf maar naar op zoek. Ik vond de website Hart voor Hellp, waar lotgenoten hun verhaal delen. En ik hoop dat anderen er ook steun aan ervaren.
Lees hier deel 1 van het verhaal van Titia.
* Titia is een gefingeerde naam.
Bron hoofdafbeelding: Flickr