Eén ding ben ik inmiddels wel achter. Opvoeden is niet voor mietjes. Zeker niet in deze tijd waar je van alles opgelegd wordt en waar het heel moeilijk is om aan je eigen kracht, ideeën en gevoelens te blijven vasthouden en in te blijven geloven. Al voordat je die kleine smurf uit je buik geperst hebt, komen alle opvoedtechnieken op je af gevlogen. Totaal geen optie openlatend voor dat wat je zou kunnen doen, maar dat wat ‘heurt’. Maar ik vraag mij af: kunnen we weer normaal gaan opvoeden?

Kunnen we weer normaal gaan opvoeden?

Alle drama en opvoedhindernissen zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen, zolang je maar volgt wat in de boekjes staat hoe wij hier in Nederland tegenwoordig onze dreumesen wensen te begeleiden in hun weg naar de volwassenheid. Wat mij dan opvalt is dat er steeds één en dezelfde zin bovenaan prijkt als een soort leidraad van De Opvoeding;  in gesprek gaan met je Mini-Me. Daarbij was vroegûh alles slechter en geen ruimte voor het kind als individu. Dat heeft generaties voortgebracht die incapabel zijn en wij dienen een soort van revolutie te starten om het anders te doen. Wij zullen ten strijde gaan en overwinnen. Onze generatie kinderen zal opgevoed worden als zelfstandige, blakend van zelfvertrouwen, inlevende en sociale knuffeldieren. Dat de Tigermoms aan de andere kant van de wereld ondertussen een offensief aan het starten zijn om juist heel weerbare, hardwerkende, ambitieuze tijgers in deze wereld los te laten, vergeten we voor het gemak maar even. Kunnen we weer normaal gaan opvoeden?

I try…

Toch ben ik de beroerdste niet en ik besluit het in mijn weg naar ervaren opvoeder erop te wagen. Van een afstandje sla in mezelf gaande. Je weet wel, alsof je hoog boven jezelf zweeft en neerkijkt op datgene waar je mee bezig bent. Ik zie mezelf knielen op ooghoogte (maak je klein, zodat je kind zich niet door je geïntimideerd voelt), ik maak oogcontact (maak contact, zodat je kind weet dat je het meent), ik praat zachtjes en duidelijk (met schreeuwen heeft nog nooit iemand de oorlog gewonnen). Eigenlijk doe ik heel erg hard mijn best om mijn dochter het gevoel te geven dat we gelijke zijn. Dat er ruimte is voor haar gevoelens en de bergen die zij tegenkomt op weg naar haar volwassenheid. Ik hoor mezelf zeggen: ‘Lieverd, vertel mama maar, wat voel je? Welke emotie komt er in je op? Hoe heeft het volgens jou zo kunnen escaleren en wat kunnen we (help! Ja WE!) doen om dit de volgende keer te voorkomen?’

Of nog een mooi voorbeeld; in de ochtendspits laat de jongste een beker melk vol over haar schone kleren, tafel, schoenen en vloer vallen. Ow shit denk ik. Hier heb ik iets over gelezen, Hoe moest het ook alweer? Mijn hoofd zegt; Ontplof, dit is niet tof. Natuurlijk kan die kleine druif er niks aan doen. Maar holy moly wat is dit een ongelukkig moment. Ik pak mijn telefoon en zoek de oplossing op de Wondere Wereld van het internet. Ik slik en pers de oplossing eruit: ‘Ow jee, er is drinken gemorst! We (jawel weer die WE!) hebben een doekje nodig!’.

Haat-liefde-verhouding

Nog eentje voor ‘kunnen we weer normaal gaan opvoeden?’. Mijn dochters kunnen niet zonder en niet met elkaar. Met name die ‘niet-met-elkaar’ kan soms lastige situaties opleveren. Ruzies waarbij de mooiste dramaqueen taferelen uit de kast getoverd worden tot gevolg. Ik krijg buikpijn van ruziënde personen. Ik ben iemand die de boel liefst altijd leuk en gezellig houdt en ja dat werkt nou eenmaal niet altijd. Daardoor ben ik wel geneigd om snel in te grijpen tijdens deze encounters tussen de beide zussen. Fout, helemaal fout lees ik. Ruziënde broers of zussen doen juist een zeer leerzame ervaring op in conflicthantering op dat moment. In een veilige omgeving en met een veilig proefpersoon. Laten gaan dus. Doe oordoppen in, ga een boodschappenlijstje maken of droom weg over de eerstvolgende vakantie. Zo gezegd zo gedaan. Door mijn oordoppen heen hoor ik de één nog harder gillen dan de andere en vliegen de barbiepoppen door de kamer. Ik zie een hangmat en een mooi gebruinde strandwacht voor me. Vervolgens trekt dochter 1 een pluk haar uit dochter 2 en haalt dochter 1 met gestrekt been uit naar dochter 2. Ik voel een warme bries door mijn haren en neem nog een slok van mijn cocktail.

Zo is het genoeg! Kunnen we weer normaal gaan opvoedeN?

Oké, alsjeblieft; let’s go back to reality. Ik kan het niet meer aan. Wanneer mijn kroost midden in de speeltuin elkaar weer eens te lijf ga, spring ik op van mijn bankje en roep ze direct tot de orde. Zo gaan we niet met elkaar om en wanneer jullie denken dat wel te kunnen doen gaan we NU naar huis, schreeuw ik. Ja ik schrééuw.  Zo. Dat voelt als een overwinning. I did it. Ik heb de tactiek van de vele generaties voor ons overgenomen en ben er trots op. Om ons heen wordt het echter ineens stil. Heeeeeel stil……

Ik voel de hele opvoedmaffia vies naar me kijken. Alsof je brood eet in een gezelschap van quinoa-kutten. Ken je dat gevoel? Dat je zeker weet dat iedere minuut je laatste kan en zàl zijn en je gelyncht gaat worden? But I don’t care.

Mag ik ff jullie aandacht?

Kom op Opvoeders van Nederland, kunnen we weer normaal gaan opvoeden alsjeblieft? Laten we stoppen met het creëren van een ruggengraatloze generatie die altijd en overal maar met elkaar ‘in gesprek’ gaat. Maak ze liever weerbaar wanneer ze straks tijdens hun wereldreis of carriere over zee recht tegenover de Tijgers komen te staan. Geef ze mee dat niet alles opgelost kan worden in naam van de lieve vrede en dan hun hele leven lang mensen zullen vragen ‘hoe-ze-zich-voelen’ en ‘waarom-is-dat-dan-gebeurd’.

Natuurlijk moet je ruimte geven om zich als individuen te ontwikkelen en geef je ze zelfvertrouwen mee om te geloven in zichzelf, maar leer ze ook te vallen en breng ze regels en grenzen bij. Zo ook waarden en normen graag. Vang ze op waar nodig, maar ga niet uit voorzorg al die pleisters plakken voordat je bloed ziet. En durf bovenal vast te houden wat JIJ zelf vindt en ZELF voelt welke opvoeding bij jou en je gezin past. Zet hem op! Maar kunnen we alsjeblieft weer normaal gaan opvoeden?