Kus jij je kinderen op de mond?
‘Ik vind het een beetje vies’, aldus mijn vader over mensen die hun kind op de mond zoenen. Terwijl hij echt geen afstandelijke vader was. Ik ben overladen met knuffels en kusjes, vroeger, door zowel mijn vader als mijn moeder. Maar elkaar kusjes op de mond geven, dat hebben we nooit gedaan.
Seksuele boodschap
In de media gaat de afgelopen dagen een bericht rond over een Amerikaanse kinderpsycholoog, Charlotte Reznick. Volgens haar kun je kinderen beter niet op de mond zoenen, omdat dat een seksuele boodschap zou bevatten.
Voordat ik zelf moeder werd, had ik er ook moeite mee als ik zag dat anderen hun kinderen recht op de mond zoenden. Het riep bij mij inderdaad ook associaties met een volwassen relatie op. Ik riep altijd dat ik mijn kind ‘gewoon’ op zijn wangetjes zou zoenen.
En zo begon het ook. Maar daar was mijn zoontje het dus mooi niet mee eens. Of hij het nu bij anderen heeft gezien, of dat het toch meer ‘voorgeprogrammeerd’ zit dan ik dacht, ik weet het niet, maar: hij begon zelf met kusjes op de mond te geven. Met stevig getuite lipjes kom hij op je af waggelen. ‘Mmmmmmmaaaa!’, klinkt het er soms lekker theatraal bij. Ik smelt elke keer.
Gewoon lief
En het voelt helemaal niet raar. Het is gewoon lief, hij toont affectie, punt. Ook zijn knuffelbeesten, badspeeltjes en zelfs de dieren die op zijn slaapkamermuur staan afgebeeld krijgen kusjes. Op hun mond, voor zover hij die kan identificeren. ‘Mmmmmmmaaa!’
Het is zelfs zo dat ik het nu ook prima vind als mijn nichtjes (1 en 3) en de kleine kindjes van vriendinnen me een kus op mijn mond willen geven. En dat willen ze, het liefst met véél kwijl. ‘Mmmmmmmaaaa!’.
Eén iemand doet nog steeds niet mee. Mijn vader keert zijn kleinkinderen de wang toe, als ze hem een kusje komen geven. Enigszins verward geven ze opa dan maar een kus op zijn – prikkelige – wang. Maar ik geef hem geen ongelijk. Voor hem geldt naar mijn mening hetzelfde als voor zijn kleindkinderen: als het niet goed voelt, moet je het niet doen.
Hysterisch
Ik ben het denk ik eens met wat ik in het artikel op RTL Nieuws las: kinderen komen op een gegeven moment vanzelf op een leeftijd dat ze misschien niet meer klef willen doen met hun ouders. Volgens mij zit de seksuele lading echt alleen maar in het hoofd van die Amerikaanse psycholoog. Amerikanen mogen nu eenmaal graag wat hysterisch doen.
Wat vind jij? Kus jij je kinderen op de mond? Of vind je dat niet kunnen?