Label: PREMATUUR
Dit is alweer mijn tweede blog voor Love2BeMama en ik heb me nog niet eens voorgesteld. Hoi, ik ben Helga, een alleenstaande moeder van een dochter van vier. Persoonlijk heb ik een hekel aan de term alleenstaande moeder omdat ik, met hulp van een klein leger vrienden en familie er nooit helemaal alleen voor sta en omdat ik veel meer ben dan alleen een moeder. Dus zeg ik liever dat ik een vrouw met kind en man-loos huishouden ben.
Labeltjes plakken
Eigenlijk heb ik niet alleen een hekel aan de term alleenstaande moeder. Ik ben allergisch voor een veelvoud aan stickers en labeltjes die we tegenwoordig overal op wensen te plakken. Loedermoeder, ontaarde moeder, carrière moeder, thuisblijfmoeder, allemaal namen die niks zeggen over de persoon of de moeder die ik ben. Het enige wat die benaming zegt, is in welk hokje de maatschappij mij graag ziet. Maar er is een label waar ik nooit meer vanaf kom. Een label dat zoveel impact op mij heeft gehad dat ik in alle eerlijkheid kan zeggen dat dat label mijn kijk op het moederschap voorgoed heeft veranderd. Een label dat ik al ruim vier jaar met me meedraag.
Label: Prematuur
Mijn dochter besloot vier jaar geleden namelijk dat het met 35 weken zwangerschap toch echt genoeg was geweest. En zo kwamen wij aan ons eerste labeltje. Zij was, met twee kilo schoon aan de haak en vijf weken te vroeg, officieel prematuur.
Lees ook: Wanneer je van je roze wolk bent gevallen
Degene die een gewone roze wolk hebben gehad zullen niet begrijpen hoe het is. Uiteraard heb je dan eveneens te maken met onzekerheden, verwarring en gierende hormonen, maar die kennen niet de onzekerheden, twijfels en angsten van het ziekenhuisregime.
Het begin, ruim 8 weken te vroeg!
Het begon met 31 weken en vijf dagen zwangerschap. Daar lag ik dan. In een witte kamer, rustig te wachten op de arts die mij zou vertellen dat ik naar huis zou mogen. Maar in plaats daarvan zag ik paniek in de ogen van de zuster. De kamer vulde zich langzaam met nog meer mensen en ik besefte mij dat ik geen overbezorgde moeder was. Alle zeilen werden bijgezet want longetjes moesten gerijpt worden en weeënremmers moesten ons meer tijd geven. Plotseling ben ik de hoofdpersoon in een slechte B film geworden. Dit was niet de afspraak, dit was niet de bedoeling! Duizend en een vragen gaan door mijn hoofd maar daar is geen tijd voor. Kosten wat het kost, ze moet blijven zitten!
En toen toch…
En dat lukte! Voor drie weken en een dag heb ik haar nog bij me weten te houden. Maar dan, na een stortbevalling van slechts 1,5 uur was ze daar opeens. Mijn hersenen moesten nog beseffen wat er gebeurd was of ze was al weg. Met een entourage aan kinderartsen werd ze de kamer uit gereden en er was niets wat ik kon doen. Ik kreeg goedbedoeld een foto van mijn baby in handen gedrukt terwijl ik, met mijn benen nog in de beugels, geen idee had hoe het met mijn kind ging.
Lees ook: “Ik zag haar drie keer ademhalen, en weg was ze”
Angst, verdriet en ijzige stilte
De drie uur die volgde waren de langste van mijn leven. Er was geen bijkomen, beschuit met muisjes of intens genieten, maar angst, verdriet en ijzige stilte. Angst omdat ik geen idee had hoe het met mijn kind ging, verdriet omdat ik het gevoel had gefaald te hebben. Ik was de moeder die haar kind niet de veiligheid kon bieden die ze nodig had in mijn buik. En ijzige stilte terwijl ik daar moederziel alleen lag te wachten op welk nieuws dan ook.
Tussen de toeters en bellen in besefte ik me pas dat ik mama was geworden!
Na drie uur mocht ik dan eindelijk naar mijn kleine guppie. Geluk, angst en verdriet raasden samen door mijn hoofd. Hoewel ze volgens anderen heel klein was zag ik dat niet. Dat eerste ogenblik zag ik alleen een perfect hoopje geluk. De kabels, de monitor, het infuus in d’r voorhoofd, de piepjes en andere toeters en bellen drongen pas later tot me door. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was werd mij verteld waar al die toeters en bellen voor waren. De helft drong niet eens tot me door want daar, tussen alle andere couveuses, piepjes en bellen lag mijn dochter! Daar besefte ik me plotseling pas dat ik mama was!
Ik was mama…
Het eerste pakje dat ik zo zorgvuldig had uitgekozen was minimaal drie maten te groot en het mutsje reikte tot ver over haar neus. Met trillende handen en een hartslag van 300 slagen per minuut mocht ik haar eerste luier verschonen. Tussen de luikjes in de couveuse door en met alle kabels op haar kleine lijfje werd een standaard handeling opeens een ware beproeving. Een soort hindernissenparcours waarbij ik de obstakels niet kende.
Lees ook: Bloedend moederhart: met gierende banden naar het ziekenhuis
Check, check, dubbelcheck
Op de tweede dag drong het tot me door dat er meer kindjes lagen. Sommige vechtend voor hun leven met radeloze ouders die net als ik, geen idee hadden wat zou komen. Tussen neus en lippen door kreeg ik het nieuws dat mijn dochter in de avond even gestopt was met ademen. Alsof het niets was, terwijl die mededeling mij letterlijk de adem benam. In het ziekenhuis geldt (met goede reden) een streng regime. Eerst temperaturen, dan de luier verschonen, wegen, voeden, weer wegen en dan binnen drie kwartier weer terug in bed. Allemaal om het hele riedeltje elke twee uur te herhalen. Mijn eerste periode bestond uit lijstjes checken, vaste riedeltjes en mezelf vooruit slepen. Geen kraamhulp die me vertroetelde zodat ik kon genieten van mijn kleine wonder, maar elke twee uur de ziekenhuis gang afstruinen om bij mijn kind te kunnen zijn. Zelf mijn bed verschonen, heen en weer racend van mijn eigen bed in de room-in naar de couveuse terwijl mijn lichaam en mijn hoofd in totale overload status stonden.
Nog een keer en dan krijgt ze een sonde!
De zusters waren echt heel lief en deden stuk voor stuk hun best maar voor hen was dit alles dagelijkse kost. Ik geloof niet dat ze enig idee hebben wat hun opmerkingen en handelingen echt bij ouders doen, althans bij mij in ieder geval. Zo kan ik na vier jaar, de wanhoop, angst en boosheid nog goed voelen toen mij verteld werd dat mijn dochter tien cc te weinig had gedronken en dat, bij een volgende keer, een sonde zou worden geplaatst. Zo ver is het gelukkig niet gekomen, maar die ene opmerking sloeg het kleine beetje zelfvertrouwen bij mij als een mokerslag weg.
Sommige kindjes komen nooit thuis
En dan heb ik nog geluk. Mijn dochter kon relatief snel weer mee naar huis. Ik besef me maar al te goed dat niet alle ouders van toen hetzelfde kunnen zeggen. Ik weet maar al te goed dat sommige kindjes nooit mee naar huis zijn gekomen.
Een verlammende angst toen ik de beschermde deuren van de afdeling neonatologie verliet
De mededeling dat mijn dochter mee naar huis mocht was even schrikken. Natuurlijk wil je niets liever, maar tegelijkertijd sloeg bij mij een bijna verlammende angst toe. Want wat als haar hartje er weer mee zou stoppen? Wat als ze niet genoeg zou drinken? Wat als ze een infectie zou krijgen? Een wereld zonder monitor of een leger aan ervaren zusters was angstaanjagend.
Lees ook: “Ik durfde niet alleen te zijn met de baby”
Ik voelde me onbegrepen
En niemand die me begreep. Iedereen was euforisch want ze mocht naar huis. Bij een uitbarsting van kraamtranen gecombineerd met machteloosheid en angst kreeg ik meer dan eens te horen dat er toch niks aan de hand was want ze was toch thuis?! Die mensen weten niet hoe het is om bij elke paar minuten van stilte in paniek boven het wiegje te hangen om te luisteren of ze nog ademde. Die kennen niet de radeloosheid van 24/7 huilen omdat haar darmpjes het extra moeilijk hadden in die eerste drie maanden. Die kennen niet de angst die je tot in je tenen voelt als je de beschermde deuren van de afdeling neonatologie verlaten hebt.
En eenmaal thuis….
De eerste periode heeft zoveel indruk op mij gemaakt dat ik er maanden over gedaan heb om het vaste ziekenhuisregime los te kunnen laten. Pas na de tweede controle bij de kinderarts kon ik een beetje ontspannen. Pas na een paar maanden kon ik voor het eerst echt gaan genieten.
Na vier jaar eindelijk vrede met het label: Prematuur
Nu, ruim vier jaar later is er niks meer te merken van haar vroege start. Ze loopt nergens in achter en op sommige punten zelfs iets voor. En nu, na al die jaren kan ik pas eerlijk zeggen dat ik de eerste periode deels verwerkt heb. Dat ik vrede heb met het labeltje dat we vier jaar geleden opgeplakt hebben gekregen. Dat ik niet meer met een dubbel gevoel naar haar eerste foto kijk. De foto waar ik me de eerste uren zo aan vast heb geklampt.
En ik besef me elke dag weer wat een geluk wij hebben gehad want niet elk engeltje dat op die afdeling zijn of haar eerste periode doorbrengt heeft het geluk om als sterretje hier op aarde te blijven stralen!