Maar mama rent zo langzaam!
Daar staan wij dan. Ik in mijn joggingbroek en gympies, want hardloopschoenen heb ik niet. Ik doe namelijk niet aan hardlopen. Mijn sportieve man kan helaas niet meedoen vanwege een blessure. Een sweater met een groot superman logo erop. Ja, ik moet er toch enigszins ‘cool’ en ‘sportief’ uitzien. Haren in een staart en ik ben er klaar voor.
Hij kan niet wachten…
Mijn zoontje van bijna 4 staat naast mij te springen, huppelen, lachen, heen en weer te bewegen en vraagt constant: ‘Hoelang nog?’
‘Nog 2 minuten.’
10 seconden later: ‘Hoelang nog?’.
‘Nog 2 minuten’.
Voor, achter, links en rechts van ons staan allemaal kindjes tussen de 3 en ongeveer 7 jaar met hun papa, mama, oma, opa, etc. Ze zijn allemaal opgewonden of zijn het alleen de papa’s en de mama’s die opgewonden zijn? Het is in ieder geval een ware happening. Een man die door de microfoon schreeuwt: ‘Zijn jullie warm? Hebben jullie er zin in?’
‘JAAAAAA!’
‘Nog 1 minuut!’
3, 2, 1 START
‘Nog 1 minuut jongens’, hoor ik achter me zeggen. De zon schijnt en ik kijk om mij heen of ik mijn man zie. Nergens te bekennen, alleen maar zenuwachtige mensen met kindjes. Het aftellen is begonnen en wij doen maar gewoon mee… 3, 2, 1… en er volgt een luid getoeter. We staan nog stil, omdat voor ons nog een heleboel kinderen staan met hun begeleider. Na iets van 30 seconden mogen wij ook gaan ‘rennen’. Nou ja rennen, het was meer iets wat lijkt op snellopen maar dan iets sneller. Mijn zoontje wilt niet loslopen en houdt mijn hand stevig vast. Ik zie aan hem dat hij het spannend vindt. Hij blijft maar rondkijken en huppelt met mij mee. Diverse kindjes met begeleiders lopen ons voorbij. Ik hoor de begeleiders tegen de kindjes zeggen:
‘Hou jij je eigen tempo maar aan, ik loop wel met jou mee.’
‘Ben je nu al moe? We zijn net begonnen.’
‘Kom zullen we nu weer rennen? We hebben al heel lang gelopen.’
‘Misschien moet je niet zoveel praten, dan word je niet moe.’
Onze kleine kampioen!
Een huilend kind met haar begeleider lopen wij voorbij. Zo halverwege heb ik geen adem meer. ‘Gaat het Bentley? Moeten wij langzamer?’ Nee, schudt hij. Ok. Op een gegeven moment lopen we achter een moeder met haar kind aan. Zij lopen, wij lopen achter hen. Dan valt het minder op, denk ik dan maar. We komen bij een gedeelte waar veel mensen langs de kant staan. Dan maar weer de pas erin. Bentley huppelt met mij mee. Ik heb het warm en volgens mij is mijn gezicht helemaal rood. Kom op zeg, het is maar 1 km! Eindelijk ik zie de finish. Bentley snapt het maar half van alles wat er gaande is. ‘Hebben we gewonnen?’ Ik gaf hem een knuffel en een zoen. ‘Je hebt gewonnen! Goed gedaan, hoor!’ Een medaille en een pakje drinken is zijn prijs. Hij is er helemaal blij mee en trots dat wij zijn. Hij was helemaal niet moe, hij huilde niet, jammerde niet, zeurde niet en liep gewoon.
Ik kan het iedereen aanraden, de kidsrun. De sfeer, het gejuich en het applaus langs de kant doet wat met je. Het wachten op het startsignaal en het lopen door de finish. En dan… wanneer een dame een medaille om zijn nek hangt… wow, een mega gevoel van trots! ‘Hoe was het? Was het leuk?’ vraagt papa. ‘Ja heel leuk, maar mama rent zo langzaam.’
Daar sta ik dan, in mijn joggingbroek, sweater met superman logo en gympies. De ‘coole’ en ‘sportieve’ mama.