Mama ligt op de bank en kan even helemaal niks!
“Het ligt op de bank en doet niks”, hoor ik mijn vriend gniffelend zeggen. Ik houd me in, schiet niet in verdediging. Iets wat ik op dit moment ook echt niet kan. Mijn voet ligt in het gips en voelt aan als een steen. Nu opeens omhoogschieten van de bank veroorzaakt een zweepslag aan pijn door mijn hele lijf. Dat weet mijn lieve mannetje ook.
Ik kan nu even niks, helemaal niks…
En dan bedoel ik ook echt even helemaal niks. Ik lig op de bank en that’s it. Verplichte rust heeft de dokter in het ziekenhuis mij voorgeschreven. Zelfs van de bank opstaan doet al pijn. Dus ik blijf liggen en doe mijn best om ervan te genieten, van dat eeuwigdurende niks doen. Ik kan het niet… Waarom eigenlijk niet?
Telkens weer gaan mijn ogen naar de kleine rommeltjes die overal in de woonkamer verdekt liggen opgesteld. Bewust voor mijn gevoel, want normaal gesproken was ik al twee keer de woonkamer rondgegaan om al die prullen, verloren stukjes brood, kleverige snoepjes, losse stiftdoppen of rondslingerende snoeppapiertjes op te rapen en op te ruimen. Mijn vriend doet zijn best. Echt waar. De kinderen doen dat ook. Het verschil: Waar hij genoegen neemt met één keer per dag te zeggen dat de meiden hun zooi nu eindelijk eens moeten opruimen (zodat hij ook nog ergens kan zitten), ben ik van mening dat dat minimaal vijf keer per dag gezegd moet worden. Hoe anders houden we de chaos in huis nog een beetje overzichtelijk?
Lees ook: Waar is de chaos?
Nu zeg ik helemaal niks en doe ik ook helemaal niks.
De rommel stapelt zich op. Ik besluit dan toch maar even op te staan en al strompelend, hinkelend wat dingen op te ruimen. Helaas, dat komt me zuur te staan, want ik verstap me en voel een pijnscheut door mijn lichaam gaan.
Terug naar de bank dus, er zit niks anders op.
Dan mezelf maar simpelweg vermaken met de iPad. Vakantieveilingen heeft goed aan mij verdiend deze week ;). Voor de rest ben ik series op tv aan het kijken, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Af en toe lees ik drie regels uit mijn boek of spam ik mijn eigen en de tijdlijn van anderen op Facebook vol met reacties en berichtjes.
Dan ben ik het zat…
ik wil beweging, actie, en ik besluit mijn oudste te vragen om samen met mij in een geleende rolstoel, buiten even een rondje te lopen, oftewel rollen. Het lijkt haar wel wat, maar papa kijkt bedenkelijk. We wagen het er toch op. Al zal het er inderdaad ronduit belachelijk uitzien. Mijn oudste ziet er de lol wel van in en wil direct met me gaan racen, zodra we na wat manoeuvres op straat beland zijn.
“Nee, roep ik heel hard, ik mag niet nog een keer vallen! Stop ermee!”
We zijn de straat nog niet uit of mijn dochter draait de rolstoel abrupt om. Als ik haar vraag waarom ze dat doet, zegt ze doodleuk: “Mam, met een kind in een rolstoel lopen is wat anders dan met je mama. Jij hoort niet in een rolstoel te zitten!” Waarom, vraag ik haar. “Omdat een mama voor ons hoort te zorgen en wij niet voor jou. Dit ziet er echt belachelijk uit!” Er verschijnt een grijns op mijn gezicht. Ze heeft verdorie nog gelijk ook.
Lees ook: Mama’s en ziek zijn
Ik heb het helemaal gehad met deze rolstoel, met het bank liggen en het niks doen. Ik wil snel weer op de been zijn zodat ik weer met alle liefde van de wereld mijn kinderen en hun rotzooi achterna kan zitten. Ik mis het….
Bron beeld: eigen foto en Pixabay