Mama mist jou ook lieverd!
Linda Bosscher
Het is een zaterdagavond in mei, een uur of 8. Ik word gebeld door mijn zoontje van 5 jaar. Hij mist me zo, zegt hij zacht. “Ik wil bij je zijn mama”.
De tranen die onmiddellijk opwellen moet ik heel hard wegslikken, om hem op een zo onbezorgd mogelijke toon gerust te stellen.
Ik probeer het gesprek luchtig te houden en vraag hoeveel kusjes hij wil als ik hem weer zie over twee nachtjes. “Tien of honderd? Honderdduizendmiljoenontelbaar”, roept hij aan de andere kant van de lijn. Na een kort praatje over wat hij die avond heeft gegeten bij papa klinkt zijn stemmetje weer wat opgewekter en zeg ik: “Weltrusten lieverd, ik hou van je. Tot maandag!”
Zijn vader en ik zijn net gescheiden, een paar weken woon ik nu met hem en zijn zus van 8 in een huurhuis aan de andere kant van het dorp. Dit weekend brengen ze door bij hun vader.
Terwijl ik mijn telefoon neer leg beginnen de tranen alsnog te stromen. Mijn arme mannetje. Zo klein nog, zulke grote dingen om mee te dealen. Wat heb ik die twee onbezorgde jonge leventjes overhoop gehaald. De leventjes die ik vanaf hun ontstaan heb willen koesteren en beschermen.
Dit is precies de reden dat ik zo lang heb getwijfeld, tegen beter weten in nóg een keer en nóg een keer heb geprobeerd om mijn huwelijk toch te laten werken, die hoop kon ik niet loslaten. De reden is dat ik uiteindelijk mijn ex-man de knoop heb laten doorhakken. Iets waar ik terugkijkend spijt van heb want voor hem was de beslissing immers net zo moeilijk.
Het gaat in het dagelijks leven best goed, ik heb alles redelijk snel weer op de rit gekregen en de sfeer met z’n drietjes is ontspannen en fijn. We doen leuke dingen samen en ik overspoel ze met moederliefde. Ik doe mijn best om dit nieuwe nest veilig en vertrouwd te maken. Knus onder een dekentje op de bank met mijn armen elk om een kind ben ik gelukkig. De mist die de laatste maanden over mijn leven hing lost langzaam op en ik voel mij steeds meer mijzelf worden. Daardoor weet ik nu zeker dat deze stap de juiste is geweest en me goede dingen gaat brengen.
Maar mijn hart breekt door het verdriet van mijn kindjes. Vooral op momenten als deze, wanneer ik alleen onder dat dekentje op de bank zit en denk aan die twee kleine mensjes in hun bedje in een ander huis. Ik droog mijn tranen en zet nog een kopje thee voor mijzelf. Mama mist jou ook lieverd. Ik hoop dat je later zal begrijpen dat het niet anders kon.
Bron beeld: Pixababy