Mama van een kleuter, sterrenkindje en zwanger van een regenboog meisje
d.rietje
Ik ben Rianne en dit is mijn eerste blog voor Love2BeMama. Daarom stel ik mijzelf even kort voor; dan weet je wie ik ben. En om meteen met de deur in huis te vallen; dit zet me ook direct aan het denken. Want ik zou mezelf 1,5 jaar geleden heel anders voorgesteld hebben dan nu, denk ik. Hoe dat komt? Ik ben moeder geworden maar van een kleuter, sterrenkindje en nu zwanger van een regenboogkindje. Laat ik even bij het begin beginnen.
Het land doorkruizen
Ik ben Rianne, van oorsprong Tukker, want ik ben 34 jaar geleden geboren in Hengelo (ja, in de volksmond ook wel Hengelooooooo genoemd). Ik heb in Groningen gestudeerd en ben daarna in Amsterdam gaan werken. Gewoon omdat ik een spannend leven wilde 😊 Toen via Hilversum (om met mijn vriend Marco te gaan samenwonen), naar Amersfoort verhuisd. Nu bijna 8 jaar samen en ouders van 2 jongetjes, Noud & Joep*. In juni verwachten we een regenboog meisje dat ons gezin hopelijk weer iets meer compleet gaat maken.
Voor het eerst moeder
En de reden dat ik hier ga bloggen, is natuurlijk mijn moederschap. Die begon nu exact 5 jaar geleden, toen ons 1e jongetje Noud via een keizersnede werd geboren. En ik denk dat we toen nooit écht beseft hebben wat voor groot wonder het is om een gezond kindje op de wereld te zetten. Zoals zoveel ouders dit eigenlijk te weinig doen.
Natuurlijk besef je je wel dat zwanger raken een wonder is, zeker voor veel (wens)ouders die heel veel moeilijkheden en hobbels op de weg hebben moeten overwinnen. Of voor wie het zelfs (nog steeds) onmogelijk is. Maar als zwanger raken vrij gemakkelijk lukt, dan besef je je dat gewoon niet écht. Je kunt je het wellicht wel indenken hoe het anders had kunnen zijn, maar het blijft bij denken en niet bij voelen of ervaren.
En dat is wat ik bedoel.
Als het dan opeens toch niet zo makkelijk gaat
Toen Noud ruim 2 jaar was, begonnen mijn eierstokken opnieuw te rammelen. En ik had het geluk dat het ons binnen een halfjaar lukte om weer zwanger te raken. Helaas eindigde deze zwangerschap na 7 weken in een miskraam en een curretage. Meteen wilden we ‘door’ voor een broertje of zusje en ook dat lukte direct.
buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Maar na een week of 6 kreeg ik zoveel pijn en ben ik uiteindelijk 4 weken later met spoed naar de OK gebracht. Het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met al een acuut gescheurde eileider te zijn. Die eileider moest dus ook direct verwijderd worden.
Ineens kwam het échte besef nu wel steeds meer dat zwanger raken op zich al een wonder is, maar zwanger blijven een nog véél groter wonder. En ook voor mij werd de toekomst onzeker. Want zou het nu eigenlijk nog wel lukken, nog een gezonde zwangerschap, met ‘maar’ één eileider?
Omdat ik heel erg de drang had om daarachter te komen, zijn we gelijk na groen licht van de gynaecoloog (3 maanden rust) door gegaan om onze enorme kinderwens te vervullen. Opnieuw lukte dat, blij verrast, vrijwel direct en enorm opgelucht kwamen we de eerste 12 weken door.
Daarna rustig verder de 20 weken voorbij…
22 weken zwanger van de tweede
Ons geluk kon niet op, ‘eindelijk’ was het ons dan toch gelukt om gezond zwanger te blijven van een 2e kindje. De 20 echo zag er super uit en we kunnen het blije nieuws delen dat Noud een broertje krijgt. Maar met ruim 22 weken zwangerschap braken mijn vliezen. Het zou toch niet waar zijn? Dat we dit kindje nu (ook) gaan verliezen?
Wonderbaarlijk genoeg heb ik 8 weken met gebroken vliezen in het Wilhelmina KinderZiekenhuis (WKZ) gelegen. Met ruim 30 weken zwangerschap werd Joep via een spoedkeizersnede geboren.
Maar Joep had het zwaar…. Prematuur geboren, met 8 weken lang vruchtwater tekort en alsof dat nog niet genoeg was, kwam er óók nog een bacterie bij. De GBS streptokokken. Joep, onze prachtige en flinke baby van 1750 gram, kon het na een strijd van 15 uur niet redden en is in onze armen overleden.
Joep overleed aan de groep B streptokokken
Een jaar van diep zwarte rouw. Een proces waar je je never nooit ook maar iets van kunt hebt kunnen indenken of voorstellen. Iets wat zelfs nooit in mijn gedachten is opgekomen, dat je een baby kunt verliezen. En waar niemand zich (gelukkig) in kan verplaatsen, alleen wanneer je dit zelf hebt mee gemaakt. Het verliezen van je baby… daar kan ik nog wel 20 blogs aan wijden. Het is een verschrikkelijk oneerlijk verlies, iets wat absoluut niet zou mogen bestaan.
Zwanger na groot verlies
Nu 14 maanden later mag ik me gelukkig prijzen dat we opnieuw een zwangerschap hebben aangedurfd. Soms vraag ik me af hoe ver een mens kan gaan, hoeveel een mens aan kan. Nog steeds veel verdriet om Joep, maar ook nog steeds een diepe kinderwens. En die kinderwens die heel intens is en ons gezin weer een beetje compleet kan maken. We zullen nooit meer compleet zijn, maar een 3e kindje zou meer dan gewenst zijn. En die wens heeft het toch van de angst gewonnen.
Op de helft: zwanger van regenboogkindje
En inmiddels zitten we alweer op de helft van deze enorm spannende zwangerschap. Voor ons ook de meest angstige periode die nu aanbreekt. Ook hier zal ik jullie komende tijd in meenemen, het verloop, onze ervaring en dan hopelijk een prachtige geboorte van een gezond meisje.
Een intensieve weg naar moederschap kan ik het volgens mij wel noemen. En genoeg te delen, dus houd mijn blogs in de gaten! Via de gele banner hieronder kun je je abonneren op mijn blogs en krijg je automatisch een melding wanneer er een nieuwe blog van mij online staat.