Mama met een verhaal: “Mijn laatste zwangerschap werd een klein drama”
Linda Bosscher
Toen ik voor de eerste keer zwanger raakte was ik begin twintig. Ik val daarmee in de categorie ‘jonge moeders’. Of je nou een ‘jonge’ of een ‘oude’ moeder bent, allebei de kanten hebben hun voor- en nadelen. Ik zou niet weten hoe het is om op latere leeftijd kinderen te krijgen. Voor ons was het prima zoals het gelopen is en mijn lichaam is nu klaar met zwanger zijn. Die zwangerschappen… dat trekt mijn lichaam niet zo goed.
Lees ook: 8x Hoe ga je om met een miskraam?
Niet vanzelfsprekend
Mijn zwangerschappen waren pittig en de bevallingen waren ook niet vanzelfsprekend. Ik ben drie keer in het ziekenhuis bevallen en dat was achteraf maar goed ook. Als ik thuis was geweest waren het drie spoedritjes naar het ziekenhuis geworden. Na de eerste bevalling zag ik enorm tegen de andere twee bevallingen. Ik had helaas geen natuurlijke bevallingen maar werd drie keer ingeleid. Achteraf vind ik dat erg jammer. Op dat moment was dat zo maar een opgewekte bevalling vind ik heel pittig. Het is onnatuurlijk en zeer pijnlijk. De pijnbestrijding die ik kreeg voelde niet als falen maar ik was er juist heel blij mee.
Nummer 3: Een klein drama
De laatste zwangerschap werd een klein drama. Vanaf het begin had ik ontzettend veel last van kwaaltjes en pijntjes. Mijn bekkenklachten en heupafwijking speelden enorm op.
Met 34 weken zwangerschap werd weer een te hoge bloeddruk geconstateerd en werd mij op het hart gedrukt per direct te stoppen met werken en het rustig aan te gaan doen. Die hoge bloeddruk was een vervelend kwaaltje alle drie de zwangerschappen. Ik kwam daardoor meteen onder verscherpte controle bij de gynaecoloog te staan en hier heb ik ook de ingeleide bevallingen aan te danken.
Nierstenen
Vervolgens kwam ik met 36 weken zwangerschap met vage klachten in het ziekenhuis terecht en heb ik dagen aan het infuus gehangen: oververmoeidheid (ik kon al weken niet slapen), te hoge bloeddruk, blaasontsteking en… nierstenen. Auw!
De gynaecoloog had het zelfs over het opwekken van de bevalling mocht het niet beter met mij gaan.
Gelukkig knapte ik na een aantal dagen op en mocht ik weer naar huis. Weer werd mij met klem aangeraden om het rustig aan te doen. Eenmaal thuis ben ik, heel dom, alle ‘openstaande’ klusjes nog gaan doen: babywasjes, het kamertje, de vluchttas voor het ziekenhuis, het geboortekaartje uitzoeken en de enveloppen schrijven. Het zou mij niet gebeuren dat dit alles niet klaar was…
Het was klaar!
Met 39 weken kwam ik uitgeput op een afspraak bij de verloskundige. Ik kon niet meer. Ze vroeg hoe het ging en ik kon wel janken. Oververmoeid, maagzuur, slapeloze nachten, twee kinderen thuis, een mega buik, bekkenpijn. Die baby moest eruit.
Ze hakte de knoop door en ik werd naar het ziekenhuis gestuurd.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik voor de zoveelste keer onderzocht. De gynaecoloog kwam tot de conclusie dat ‘het’ morgen moest gebeuren. Morgen zou ik moeder zijn van drie kinderen.
Die nacht moest ik blijven. Tot overmaat van ramp moest ik vertoeven (let op: oververmoeid, hoogzwanger en de volgende dag moest ik bevallen) op een ziekenzaal waar de gemiddelde leeftijd 80+ was. Mensen met vreselijke hoestbuien die moesten plassen middenin de nacht en ontzettend aan het zeiken (letterlijk en figuurlijk) waren. Hoe kon ik hier uitrusten om de volgende dag aan een bevalling te beginnen?
Ik belde de nachtverpleging en ze hebben mijn bed op de verloskamer gezet. Wat een rust! Niet dat ik de slaap nog kon vatten (want de volgende ochtend stond er een bevalling gepland) maar ik hoefde mij niet meer te ergeren aan al die zieke bejaarden.
En daar was ze!
De volgende dag werd ik ingeleid. Weeën in rug, buik en benen en binnen een paar minuten van 5 centimeter ontsluiting naar volledige ontsluiting gaan. De gynaecoloog zei: “Dat duurt nog wel even!” Ze had de deur nog niet dichtgetrokken of ons derde kind schoot eruit. Niet te bevatten hoe snel dit ging.
En door naar de OK…
Ik was ZO ontzettend opgelucht dat die derde zwangerschap en bevalling achter de rug was. En dan denk je alles gehad te hebben. No way…
Ik werd met spoed naar de OK gereden want mijn placenta liet niet los en ik verloor veel bloed. Mijn baby heb ik even gezien. Manlief bleef achter met de baby en ik ging onder zeil. Toen ik bij kwam op de uitslaapkamer werd ik overvallen door een moedergevoel. Gelukkig mocht ik snel weer naar de zaal. Ik voelde mij belabberd maar het geluk overheerste. Ik heb het gedaan! Het is gelukt!
Compleet gezin
Na een aantal dagen mocht ik eindelijk naar huis. Het was achter de rug. De nasleep van deze bevalling was pittig. Vermoeidheid, door het vele bloedverlies, bleef mij achtervolgen. Maar ook daar ben ik bovenop gekomen. Ik wist het toen ook écht zeker: ons gezin was compleet!
Lees ook: Top 30 meest foute acties en opmerkingen van een man tijdens de bevalling