9 maart 2016

Mama’s… Rock that naked body!

2 minuten lezen denise

Ik ben niet perfect.
Althans; als je mijn foto naast die van een Kate Upton of Angelina Jolie zal plaatsen dan zal er waarschijnlijk genoeg op mij aan te merken zijn.
Mede omdat ik nou eenmaal mijn onzekerheden heb, maar ook omdat ik lang niet zo thuis ben in de kunst van het Photoshoppen en retoucheren als ik soms zou willen. Een bikinifoto zal ik dus niet snel op Social Media plaatsen. Laten we het daar op houden.

Onzeker

En toch zie ik mezelf als normaal.
Een gezonde en gelukkige vrouw die weliswaar iets te klein, flink, pukkelig en gehavend door haar zwangerschappen is. Maar zo zijn er miljoenen vrouwen met mij. In tegenstelling tot het handjevol vrouwen wat onder de perfectie-norm valt. In ieder geval als we de media moeten geloven.
Maar goed ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik, als normale huismoeder zijnde, best onzeker kan worden van de ge-airbrusde lichamen en weggemoffelde striae. Zelfs al is het overduidelijk ‘nep’, maar alles wat ik kan denken is; waarom heb ik geen volle, smakelijke cup D met een sixpack to match?

Een echt lichaam

Desondanks zal mijn zoon de laatste zijn die zal merken dat mama zichzelf stiekem best wel eens meet met de perfecte figuren zoals we ze alleen maar zien in de bladen. Sterker nog; als er iemand is die me vaak naakt ziet dan is hij het wel. Deels onbewust, maar ergens ook niet. Ik weiger het om hem het idee te geven dat een vrouwenlichaam wat niet is onderworpen aan een visagisten-team, Photoshopexperts en andere trucs om de afgebeelde dames, ogenschijnlijk van hun imperfecties te ontdoen. Die dame die abnormaal of zelfs ‘lelijk’ is.
De viral Facebook-post van Constance Hall, waarin ze naaktheid rondom onze kinderen aanprijst om hen een beeld te geven van hoe een echt lichaam er uit ziet, is dan ook precies zoals ik het zie.

“Je bent een prinses mama!”

Maar het echte bewijs dat een zekere houding van de ouders (naakt of niet) zit hem in toch echt mijn zoon. Die mij betrapte hoe ik mijn blote lichaam in de spiegel onderwierp aan het keurende, kritische vrouwenoog.
Maar in tegenstelling tot mijzelf, keek hij niet naar mijn striae, naar mijn ietwat putterige billen, of naar mijn pluizende haren en kleine borsten.
In plaats daarvan keek hij mij recht in mijn gezicht en zei: “Je bent een prinses, mam,” het beste compliment wat je van een 4-jarige kan krijgen!
Of hij dat nog zo ziet als hij eenmaal in de pubertijd zit en handig is geworden in het wissen van de internetgeschiedenis, weet ik niet. Maar voor nu zeg ik: “Missie geslaagd!”