Mijn man is jaloers…
Denise Meijer
Ik ben een echte buikslaper. Iets wat niet echt praktisch is als je zwanger bent en dit heeft heeft gezorgd voor vele, lange en slapeloze nachten.
Tijdens zo’n nacht, stuitte ik via Google op DE oplossing voor dit probleem. Een voedingskussen!
Je weet wel: zo een langwerpig, wormvormig ding. Oorspronkelijk bedoeld voor vrouwen die snel lamme armen kregen tijdens het voeden van hun kind, althans dat denk ik tenminste.
Mijn alles
Het idee van een voedingskussen is dus; dat als je hiermee besluit te knuffelen, je zelfs een beetje een buikslaaphouding aan zou kunnen nemen. Zonder dat je het idee hebt dat de vrucht van je schoot in de verdrukking komt. De belofte: nachtenlange, heerlijke, diepe slaap! Ondanks de bowlingbal die aan je rug, bekken en organen trekt en duwt, wat slapen in elke houding feitelijk gezien onmogelijk maakt.
Deze belofte is trouwens niet gelogen! Ik kan iedere vrouw een voedingskussen aanraden.
Binnen een korte tijd werd deze dan ook mijn steun en toeverlaat, mijn zonnestraal op een regenachtige dag, mijn wijntje voor de dorst… Nou ja, momenteel is dat ding even mijn alles.
Het derde wiel aan de wagen
Er was alleen één ding waar ik niet direct rekening mee had gehouden, namelijk: mijn man!
Die zichzelf sinds de komst van mijn lichtgele vriend, het derde wiel aan de wagen voelt.
Niet geheel onlogisch, want waar ik normaal gesproken lepeltje-lepeltje opgewarmd werd door zijn lichaam, trek ik nu eigenlijk direct mijn kussen tegen mij aan.
Deze zal tenslotte niet gaan transpireren waardoor ik steunend naar mijn eigen helft zal moeten rollen, of prikken als een cactus omdat een regelmatige scheerbeurt teveel is gevraagd en nog beter: mijn kussen krijgt geen erectie op het moment dat ik echt héél graag slapen wil!
Met als gevolg dat mijn man zichzelf nestelt in het uiterste hoekje van het bed, om ruimte te maken voor de ongenode gast in onze slaapkamer. In ZIJN bed nog wel.
En soms, heel soms voel ik hoe hij een welgemikte trap geeft tegen het onderste uiteinde. Uit frustratie, wetende dat een voorwerp mijn affectie heeft op dat moment en dat niet alleen. Dat een schattig, met beertjes bedrukt ‘mormel’, het heeft gepresteerd om tussen mijn benen terecht te komen. Zonder dat er een discussie over hoofdpijn aan vooraf is gegaan!
“Misschien is het tijd om dat kussen weg te doen,” opperde hij dan ook.
Voor hem was de maat vol tijdens een koude winternacht. Ik hoorde hoe zijn lichaam zichzelf probeerde op te warmen, omdat hij klappertandend ons bed in sprong.
“Maar, maar, ik kan niet zonder!” was mijn verweer. Alsof ik een junkie was die nog één shot wilde voordat deze echt elke afhankelijkheid aan de kant zou zetten.
Met zijn wijsvinger gebaarde hij richting de slaapkamerdeur. Er op doelend dat ik mijn ‘slechte gewoonte’ de deur uit zou doen. Dat ik mijn heil zou leren vinden in het kleffe, prikkelende lijf, die ik door de razende hormonen vooral ‘s nachts niet in mijn buurt wilde hebben.
“Dat ding er uit, of ik er uit!” Dit waren zijn laatste woorden om duidelijk te maken dat er geen ruimte was voor concurrentie binnen ons huwelijk. Hij sliep op de bank die nacht en ik?
Ik genoot van acht uur aan ononderbroken slaap.
Met mijn geliefde voedingskussen tussen de benen…