Hoe wij #metoo veranderen in #notyou Zo dus…!
Iedere ouder wil zijn of haar kind beschermen. Dat begint al wanneer ze klein zijn door continu te roepen dat ze uit moeten kijken. We zorgen dat er geen vingertjes in stopcontacten kunnen en als het zou kunnen, dan zouden we ze in bubbeltjesfolie inpakken.
OK. Je doet het niet, maar je wilt het wel. Geef maar toe. Dat is nu eenmaal die oer drang om ze voor alles en nog wat te beschermen.
Lees ook: Digitale dagboeken om je leven lang te koesteren!
Zo ook het verplichte nummertje
Het halen van een zwemdiploma vindt bijna iedere ouder een absolute must. De meeste kinderen duiken dan ook in het diepen zodra ze een jaar of 5 zijn. Elke week staan er weer hordes vermoeide ouders langs de lijn om dit minimaal een jaar wekelijks te herhalen. Want ja, we leven in een waterrijk land waarbij een zwemdiploma absoluut geen overbodige luxe is. Met een beetje pech mag je dit een jaar of twee wekelijks doorstaan. Allemaal zodat jouw oogappel niet zal verdrinken in de sloot om de hoek. Ook ik moest vroeger het verplichte nummertje draaien en mocht pas stoppen toen ik mijn B diploma had. Gelukkig had je toen nog wel schoolzwemmen dus werd het een gedeelde last tussen ouders en school. Nu ik zelf een dochter heb, is deze regel ook op haar van toepassing. Je mag zelf een sport kiezen, als je maar een zwemdiploma hebt.
Ik heb nog een verplichting ingesteld
Door de tijd waarin we nu leven heb ik er echter nog een regel bij gedaan, want water is in mijn optiek niet meer het grootste gevaar. Verhalen zoals die van Anne Faber en zelfs alle bekentenissen via #metoo hebben mijn ogen nog verder geopend Het feit is er nu eenmaal dat de maatschappij waarin wij leven niet veilig is. Dat er achter ieder persoon een psychopaat of een “roofdier” kan schuilen.
Dat degene die een gevaar vormen zo maar eens op de hoek van de straat kunnen wonen. Tegelijkertijd wil ik niet dat mijn dochter leeft in angst. Dat ze overal gevaar ziet. Ik wil juist dat ze het mooie in de mensen ziet en dat wanneer er iets gebeurd, zij voorbereid is. Dus kwam regel nummer twee. Je moet op een zelfverdedigingssport. Of dat nu (Thai-/ kick) boksen, judo of karate is, dat maakt mij werkelijk niet uit. Zolang ze maar de basis heeft om zichzelf te verdedigen. Dat #metoo verandert naar #notyou
Het werd kickboksen
Toen gingen we verleden week opeens voor het eerst naar kickboksen. Voor de les begon, was mijn dochter niet bepaald enthousiast. Het is een echt “poppetje” en alles met slaan, schoppen en vechten vindt ze eng. Ze wilde niet geslagen worden EN ze wilde al helemaal niemand zelf pijn doen. Dus met frisse tegenzin en lichtelijke angst ging ze naar de les. Dat moest wat worden, die regel van mij.
“We gaan toch alleen maar kijken mama?”
Op weg naar de les kwamen we in de file waardoor de les al begonnen was toen we aankwamen. Zes meiden van drie turven hoog waren zich al aan het warm lopen. Allemaal onder het toeziend oog van een hele enthousiaste leraar. Nieuwsgierig voegde mijn kleine prinses zich bij de andere, waarna letterlijk de bokshandschoenen aangetrokken werden. Uiteraard waren die roze en paste die perfect bij de (iets te grote) roze broekjes. Vol trots kwam mijn dochter haar scheenbeschermers en handschoenen laten zien. Al had het in mijn ogen meer weg van de keeper bij ijshockey, zij vond het geweldig. Geduldig legde de leraar uit wat ze moest doen. “Links, andere links, rechts, nee, andere rechts en knie”, waarbij de leraar uiteraard omver geblazen werd door de superkrachten van het kleine spul. Het zelfvertrouwen bij mijn dochter leek met de minuut te groeien en halverwege kwam de “dit is vet cool mama”.
Lees ook: 3 tips om gezond op gewicht te raken voordat je zwanger raakt
Haar zelfvertrouwen groeide en ze had echt lol
De grote meiden kwamen langzaam binnen gedruppeld. Meiden die nog niet eens in de dubbele cijfers zaten, maar die ik toch niet graag tegenover me zou willen hebben. Die arme boksbal kreeg het aardig te verduren. Het was dan ook een enorm contrast toen ze de kleintjes gingen helpen. Geduldig, lief en behulpzaam hielpen zij bij de les om te eindigen met een dikke knuffel. Dit was meer dan alleen een beetje slaan en schoppen.
Volgende week weer
Mijn dochter was helemaal gesloopt toen de les voorbij was, maar wat een lol heeft zij gehad. Ik had niet kunnen vermoeden dat ik, maar vooral mijn dochter, zoveel plezier zouden beleven aan een vechtsport. Ze hoefde er dan ook niet lang over na te denken of volgende week weer wilde gaan. Dus tot volgende week meester Irshad en Etienne! Wij hebben er weer zin in. Er is alleen nog 1 probleem, want wanneer je vijf bent en iets heel erg leuk vindt, dan is een week wachten wel heel, heel, heel erg lang.
(Prive foto)