Mijn drukke kind hoeft niet te veranderen
Denise Meijer
Mijn kinderen, en dan mijn zoon in het speciaal is een wild kind.
Alles wat hij doet, doet hij vol overtuiging en vanuit zijn eerste instinct.
Hij beweegt grootst, praat groots, voelt groots en leeft eigenlijk vooral groots.
“Pittige baby hoor!” Dit is al direct gezegd toen hij schoppend en krijsend uit mijn buik werd gehaald. De officiële aftrap van een leventje waarin ik het grootste deel van de tijd bezig ben met mijn hart vast te houden, omdat je bij hem nooit weet wat er komen gaat.
Hij handelt vanuit zijn gevoel
Hij kan in huilen uitbarsten omdat hij het einde van ‘Peter en de Draak’ zo verdrietig vindt, om twee seconden later te springen van plezier omdat hij een ijsje krijgt. Het ene moment produceert hij decibellen waarvan ik alleen maar kan wensen dat alleen honden ze kunnen horen, waarna hij net zo snel in mijn armen valt voor een uitgebreide kus- en knuffelsessie.
Mijn zoon is degene die eigenlijk altijd wel blauwe plekken of schaafwonden heeft
Hij is het type kind wat je heen en weer door de straat ziet rennen. Degene die op zijn tweewieler van rechts- naar links zwalkt en je dankbaar maakt voor het bestaan van een (zeer) uitgebreide WA-, inboedel-, en zorgverzekering.
Mijn kind is het kind waarvoor ik eigenlijk al vanaf de peutertijd wordt aangesproken
Waarvan ik hoor dat het wilde in hem ‘problematisch’ is. Hoe zijn gevoelsmatige handelen valt onder impulsiviteit en zijn onvermogen om een rustig op zijn billen te zitten, storend is.
En hoewel ik zelfs ook soms baal van zijn wildheid (wanneer hij me tijdens een poging om me te knuffelen bijna mijn kaak breekt, bijvoorbeeld). Vind ik het drukke en wilde zo een probleem nog niet. Sterker nog: ik denk dat we allemaal wel een beetje van de zogenaamde ‘wilde kinderen’ kunnen leren. Leren van mijn drukke kind.
Om te uiten wat je voelt, omdat je het voelt bijvoorbeeld
Of hoe je, ondanks dat je eigenlijk onophoudelijk wordt bekritiseerd om wie je bent, jezelf blijft. Juist van de wildebrassen kunnen we leren wat het is om onvervalst plezier te maken en er gewoon even niet bij stil te staan wat iemand anders van je denkt of over je zegt. Dat het belangrijker is om een goed persoon te zijn in plaats van perfect.
Nee, het drukke en wilde is in mijn ogen het probleem nog niet
Het probleem zit hem in de angst dat dit er gaandeweg uit wordt getrapt. Dat zijn ‘eigen-ikje’ als dusdanig apart wordt gezien dat het nooit geaccepteerd wordt. De schoen wringt hem op de momenten dat ik hem angstvallig rustig probeer te houden om te voorkomen dat hij veroordelend bekeken wordt. Het zit hem in het feit dat hij nog veel vaker te horen krijgt dat hij abnormaal, storend, vervelend en ‘drukker’ is.
Hij is zichzelf
Vooralsnog is dezelfde wilde, eigenzinnige, spontane, enthousiaste en vrolijke knul die hij altijd al is geweest. Voorlopig houd ik mijn dus hart vast. In de eerste instantie in de hoop dat hij niet te veel chaos veroorzaakt en de laatste keer op de EHBO voorlopig de laatste is, maar vooral omdat ik hoop en er alles aan doe om te zorgen dat hij zichzelf blijft.
Lees ook: Dé 10 geboden voor een jongensmoeder (van haar zoon)
Ik heb zelf geen enkele intentie om hem te veranderen. Mijn wildebras is geweldig! De kapotte kleding, knieën, geïrriteerde blikken, ongevraagde adviezen en het veroordelende geroezemoes neem ik voor lief.
Als hij maar zo lang (en onbezorgd) mogelijk zichzelf kan zijn.
In al zijn drukke glorie! Mijn drukke kind hoeft dus niet te veranderen.
Photo by Kristi Evans from Pexels