Mijn kind is 6 jaar en wil niet alleen slapen
Malu Latumeten
Vandaag een blog waar ik even goed over na moest denken. Niet over het schrijven zelf, maar meer over het feit dat iedereen een mening over het onderwerp heeft. Soms is dat best confronterend of zelfs eng. Echter ben ik van mening dat open zijn, óók (of juist?!) over lastige zaken, belangrijk is. Dus bij deze; een blog over het slapen van Yael, mijn zoon. Hij wil niet alleen slapen.
Niet alleen slapen
Of liever gezegd het niet slapen. Althans niet alleen. Het is na ruim 6 jaar nog altijd een ding hier in huize Thijssen. Al sinds Yael geboren werd is slaap (of juist het gebrek hieraan) een issue. Als baby sliep hij als een roosje… op mijn buik. In zijn wiegje of in de box? Nee hoor. Maar languit op mijn buik, met zijn armpjes en beentjes om mij heen geslagen als een luiaard baby, maakte hij de nodige uurtjes. Nog nooit ben ik zó blij geweest met mijn dvd-box van alle seizoenen ‘Sons of Anarchy’. Ik zag het gezicht van Jax Teller haast even vaak als dat van Yael. Ook in de bak van de wandelwagen gaf hij zich wel over aan de slaap terwijl ik met één been de wagen heen en weer rolde. Een fitnessabonnement had ik destijds dan ook niet nodig.
Samen slapen
Om mij heen merkte ik al snel dat er een soort van taboe leek te rusten op het samen slapen met je kind. Iedereen leek voorbeeldig slapende kinderen te hebben en ik kreeg het idee dat alleen óns bed te vol was elke nacht.
Ik hoor jullie denken; ‘Wáárom legde je hem niet boven in zijn bedje?’. Zes jaar later vraag ik mijzelf dat ook wel eens af. Want hoewel wat wij nu weten over Yael zéker meespeelt (autisme zorgt heel vaak voor problemen bij het in slaap komen en doorslapen door o.a. een verstoorde melatonine aanmaak) weet ik óók dat wij dit slaapgedrag zelf in stand gehouden hebben. Uit onzekerheid, uit onmacht en vermoeidheid. Die niet te vergeten verpletterende vermoeidheid…
Lees ook: 7 redenen waarom samen slapen niet voor watjes is
Ik moest aan mijn rust komen
Ik merkte al snel dat functioneren overdag niet mijn sterkste punt is na hoogstens 3 uur slaap en tig keer slaapdronken op en neer gelopen te hebben van onze naar zijn slaapkamer. (Hulde aan de ouders die dit wél volhouden overigens!)
Omdat Yael wel sliep náást ons, kozen we ervoor hem bij ons in bed te laten liggen. Werd hij paniekerig wakker midden in de nacht, pakte ik zijn handje vast en hoorde zijn ademhaling weer rustig worden, waarna hij direct weer in slaap viel. En ik zelf dus ook. Win-win situatie. Dáchten we…
Want toen was hij nog klein en schattig. Nu is hij nog altijd schattig maar een stuk minder klein en geloof mij; maat 31 wiebeltenen die je nier masseren zijn niet altijd even prettig. Zelfs niet na acht uur slaap. Er is gewoonweg te weinig ruimte in het, wat wij noemen, “grote bed”.
Dit ‘slaapprobleem’ is mij niet geheel vreemd; zelf kroop ik op mijn 14e nog wel eens naast mijn moeder voor ‘de gezellig’, waarbij mijn vader in mijn bed moest slapen… Sorry pap!
Een plan van aanpak
Dus van mijzelf uitgaande wist ik dat Yael voorlopig niet snel klaar zou zijn met ons bed en de nachtelijke niermassages, dus moest er een plan van aanpak komen.
Te beginnen met een nieuw bed, hopende Yael zo te enthousiasmeren voor zijn eigen kamer. Via Marktplaats scoorden we een stoere halfhoogslaper en voor het beddengoed vertrokken we vol goede moed naar de Zweedse winkelgigant waar we, onze buik gevuld met Zweedse ballen en cheesecake, onze kar vol gooiden. Een led lampje met bewegingssensor. Check. Haaienknuffel erbij. Hoppa! Yael kreeg zowaar zin om te slapen in zijn ‘nieuwe grote jongenskamer’!
Het moment was aangebroken; nacht numero uno in zijn nieuwe bed. In de lege ruimte onder het bed lag ook een matras waar ik kon liggen tot Yael in slaap zou vallen. Het trapje beklimmen werd al een ding met zijn beide handen vol met knuffels. Het was ook wel erg donker. Hoera voor het led lampje. En het was ook wel héél erg spannend. Een klein trillipje kwam om de hoek kijken. Ik kuste het snel weg met troostende woorden. Mama lag toch immers hieronder?
Lees ook: 10 simpele tips voor moeders om beter te kunnen slapen
Ging dit plan lukken?
Stiekem scrollend door Facebook probeerde ik te luisteren of hij in slaap was gevallen. Het kraken van het lattenbodempje boven mij verklapte echter al dat dit niet het geval was. Ruim 1.5 uur, en kramp in mijn duim van het scrollen, later kroop ik uit mijn ‘hol’ en stond zo geruisloos mogelijk op. Nog voor mijn ogen goed en wel gewend waren aan het donker zag ik hoe Yael zijn vingertje op stak. “Hoi mama!”.
Laten we zeggen dat het een proces is wat nog veel tijd zal kosten. En duimmuis. Maar zoals alles doet Yael ‘t op zijn eigen tempo en hebben we er vertrouwen in dat hij voor hij baardharen krijgt uit ons bed verdwenen is.
Tot die tijd hoor ik natuurlijk graag júllie verhalen over kinderen die niet alleen slapen (want inmiddels weet ik dat heus niet alleen wij hier mee struggelen) en zijn tips ook altijd welkom!
Photo by malcolm garret from Pexels