Mijn sterrenkijkertje is een hooggevoelig kind
Melissa Bergsma
Zoals ik in mijn eerste blog heb verteld heb ik een hooggevoelig kind! En dat is in deze maanden van het jaar heel lastig. Ook ziet hij zijn dode oma en kon hij op school niet meekomen. Als moeder moet ik veel incasseren en regelmatig tot 10 tellen. Inmiddels heb ik de oplossing gevonden en gaat het beter met hem. Mijn verhaal vertel ik in deze blog.
Mijn sterrenkijkertje is een hooggevoelig kind
Zeven jaar geleden werd Dinand geboren. Tijdens de bevalling bleek dus dat Dinand een sterrenkijkertje was. “Dit gaat een heel bijzonder jongetje worden” aldus de verloskundige.
Wat ze er toen mee bedoelde, en wat het allemaal inhield, wist ik toen natuurlijk niet! Ik heb me er verder ook nooit mee bezig gehouden, ik had alleen de drive dat Dinand nooit ergens alleen mocht zijn, niemand mocht oppassen. Ik had altijd het gevoel dat hij bij mij moest zijn. Ook deed ik alles voor hem; aankleden, z’n brood smeren, schoenen aandoen. Wat ik toen niet wist, maar nu dus wel weet; ik beschermde hem teveel.
Het is Augustus 2017. Mijn moeder overleed op 47e jarige leeftijd aan longkanker, veelste jong! De laatste weken waren heftig, maar we sloegen ons er doorheen. Samen!
Toen mijn moeder eenmaal gekist was, heb ik de kinderen erbij gehaald en alles ging eigenlijk vanzelf. Dinand was 5 jaar maar durfde haar rustig aan te raken en een kus te geven. Samen met m’n neefjes en nichtjes hebben ze m’n moeder uit haar eigen huis gedragen, en in de lijkwagen getild. Tijdens de crematie hebben ze zich voorbeeldig gedragen en goed afscheid genomen, voor zover dat als kind kan.
September 2017
“Maaaaaam!!! Dinand zegt dat oma op mijn bed zit!” Huildend en angstig kwam Djaydee naar beneden. Dinand hield stellig vol! “Ja hoor mama, oma is hier.” De volgende ochtend belde ik de huisarts op. Dinand heeft alles niet goed verwerkt, hij ziet dingen die er niet zijn, mijn kind is niet goed! Maar met mijn kind was niks aan de hand wist de huisarts mij gerust te stellen. Sommige kindjes zien inderdaad dingen die er niet zijn, en meestal neemt dit af vanaf hun zevende jaar af. ‘Ah, dan hebben we dus nog twee jaar te gaan’, dacht ik.
Steeds vaker kwam mijn zoon opstandig uit school. Hij was zo onzeker dat dat op zijn leren een grote invloed had! In groep 3 leer je van alles, maar bij alles dacht Dinand dat hij het niet kon. Woordjes, letters, cijfers.
Ook de prikkels die zich in de klas voor doen; een juf die niet lekker in haar vel zit, huilende kindjes, alles nam hij mee naar huis. En thuis kwam alles eruit!. De gevoelens van anderen namen de overhand waardoor het leren achter bleef. Driftbuien, huilbuien, niet willen eten. Alles hebben we meegemaakt!
Is dit de oplossing?
Op een dag was ik op Facebook aan het scrollen en stuitte ik op een advertentie van een vrouw. Zij kon door middel van een ‘bars’ behandeling weer rust in je hoofd krijgen. Ik dacht baat het niet schaad het niet, ik ga het proberen. Een behandeling kostte immers maar 40,- euro, dus het proberen waard. Op een dinsdag avond konden we terecht, de behandeling duurde een uur tot anderhalf uur. Dinand was inmiddels 6 jaar, dus ik was wel een beetje sceptisch over hoelang mijn mannetje het vol zou houden.
Eenmaal aangekomen liep het gesprek vanzelf. Dinand was niet gek! Mijn moeder was wel degelijk bij ons. Zelfs ik zou haar kunnen zien. Stond ik daarvoor open? Ik was overdonderd maar ik wist niet hoe ik moest reageren. Het sneeuwde, we moesten een half uur terug rijden. Ik dacht niet dat het verstandig was… Ik durfde gewoon niet!
Oma is bij ons omdat ze dat fijn vindt, niet om de kinderen bang te maken. Ze is gewoon graag bij ons. Er is Dinand uitgelegd dat als oma bij Dinand is, maar het eigelijk bedtijd is, hij mag gaan zeggen; “Oma ik moet nu slapen, wil je weggaan?” Hij vindt dat zielig voor oma maar hem is aangeleerd dat oma dat helemaal niet erg vindt. Oma snapt heel goed dat hij zijn nachtrust nodig heeft. Ze komt een andere keer wel weer…
Daarna begon de behandeling; beginnend bij de voeten, eindigen bij z’n hoofd. Via drukpunten in zijn lichaam haalde ze de negatieve energie eruit, en dat maakte ruimte voor nieuwe energieën.
Het leek niet te helpen
De weken erna was drama, en het leek erger te worden. Nadat ik app contact heb gehad met de mevrouw bleek dit normaal te zijn. Alles kwam er uit! Na een aantal weken was Dinand zichtbaar rustiger, alle negatieve energieën waren eruit, en hij gaf duidelijk zijn grenzen aan bij oma, het slapen ging godzijdank beter. Hij kan het iets meer los laten, en zit zichtbaar beter in z’n vel.
Dinand blijft onzeker en voelt haarfijn aan hoe iemand in z’n vel zit. Een keer in een half jaar blijven wij dus de bars behandeling herhalen zodat zijn hoofd weer leeg wordt, en ik weer een gelukkig mannetje heb.
De drama maanden
Maar dan komende maanden november en december. De maanden van Sint-Maarten, Sinterklaas en Kerst. Het is weer helemaal mis! Teveel prikkels, niet goed slapen, opstandig en veel huilen. Als mama moet ik hier heel rustig mee omgaan, maar oh wat is dat soms lastig. Dinand heeft heel veel baat bij regelmaat. Dat betekend elke dag hetzelfde ritueel. Zo’n dag als Sint-Maarten doorbreekt dat ritueel, dus hij is helemaal van slag, vindt het spannend om te zingen voor Vreemde Mensen. Maar mama, wat als ze mijn lampion niet mooi vinden, wat als ik mijn liedjes vergeet? Mijn arme jongen, zo onzeker.
Diezelfde week hebben we ook nog een verjaardag. Dinand wijkt af van zijn ritme en is weer helemaal van slag. Dat uit zich in tegenspraak, niet kunnen slapen en veel huilen. Als klap op de vuurpijl komt Sinterklaas ook nog aan. De schoen zetten geeft ook problemen: weet Sinterklaas wel waar we wonen, laat je deur open mama want we hebben geen schoorsteen…
Mijn oudste zoon, die inmiddels niet meer geloofd, weet hem gerust te stellen. Dinand was gerustgesteld, maar slapen lukte niet. Heel laat slapen, en mega vroeg wakker is het resultaat. Ik besluit dan ook zondags naar het bos te gaan zodat hij even alles los kan laten, even kan genieten en heerlijk een frisse neus kan halen..
Andere mensen hebben altijd een oordeel
Is ie niet autistisch?
Heeft ie geen ADHD?
Zul je niet eens hulp gaan zoeken?
Moet hij niet naar een andere school? Een school voor speciale kindjes?
Mensen willen tegenwoordig overal een stempel op hebben! Als mama ben ik hierdoor heel erg onzeker geworden; door de huisarts, het consultatiebureau, alles wat ik heb bezocht hadden mensen altijd een oordeel. Ik wilde hem zelfs naar een andere school doen. Mijn kind heeft geen ADHD, en is al helemaal niet autistisch. Hij is gebaat bij regelmaat en een luisterend oor als hij uit school komt. Af en toe even alleen met mama zijn doet hem ook goed.
Lees ook: De kijk van een juf op kinderen met ADHD
Het gaat beter
Met de school heb ik afgesproken dat ik hem wat meer los laat en iets zelfstandiger laat worden. De klas waarin hij zat, tegen die jongens was hij niet opgewassen. In overleg met de school besloten dat hij groep 3 over zou doen. Hij is naar een klas met ‘rustigere kindjes’ gegaan. Dit was de beste keus ooit. Hij is zo blij en het leren gaat zo goed. Hij komt niet meer overprikkeld thuis, en is nu juist trots als hij een letter heeft geleerd. Ik ben zo ontzettend trots op hem.
De regelmaat in zijn leven moet blijven, hier functioneert hij gewoon het beste op. Door de bars behandelingen kan Dinand zijn gevoelens iets meer los laten en sneller laten gaan.
Maar het blijft hard werken met een hooggevoelig jongetje. Je moet als moeder zijnde heel veel incasseren en wel 10 keer per dag tot 10 tellen!
Ik ben benieuwd hoe andere moeders met een hooggevoelig kind hiermee omgaan en hoe zij dat ervaren in deze maanden. En tips? Die zijn natuurlijk altijd welkom!
Photo by Suzy Hazelwood from Pexels