Mirelle had een uitbuikplaatsing: ‘Als hij maar gezond was’
Hoogzwanger zat ze op het toilet in de nachtclub waar ze werkte. Met haar hoofd tegen de koude tegels. Mirelle (23) wist nog maar net dat ze een kind verwachtte, en ze was wanhopig: “Ik voelde een bal draaien in mijn buik. Dat was de dag dat ik alles voelde.”
“In mijn telefoon zat ik online te zoeken waar ik mijn kind naar toe kon brengen. Ik dacht: ik wil geen kind, maar hem gewoon weggeven of ergens achterlaten, kon ik ook niet. Toen kwam ik bij het Babyhuis uit. Ik las dat ze moeder en kind de gelegenheid geven om aan hechtenis te werken. Dat wilde ik. Ik wist dat ik hier naar toe moest. Toen ik van het toilet kwam, voelde ik weer die bal draaien in mijn buik. Ik pakte een tas met twee broeken en twee shirtjes. Ondertussen zocht ik het adres op.”
Lees ook: Je stinkende best doen is niet genoeg
Ze moest er een hele reis voor ondernemen en overstappen op meer treinen. “We hadden haar gewoon gehaald, had ze ons maar gebeld”, zegt Barbara Muller, oprichter van het Babyhuis en de Beschermde Wieg van de Vondelingenkamer. Ze vindt het ongelofelijk moedig hoe Mirelle die keuze maakte. Ze is gewoon gegaan, omdat ze wist dat er iets moest gebeuren. “Als ik gewoon daar voor de deur sta, dan moeten ze me wel helpen”, had Mirelle bedacht. Ze was bang dat ze anders wellicht eerst door een intake zou moeten, en misschien zou worden afgewezen.
‘Als ik aanbelde, zou alles veranderen’
Vijf uur later stond ze op de stoep van het Babyhuis. Een half uur lang stond ze te twijfelen voor de deur. Het Babyhuis lijkt op een gewoon huis. Dat was niet wat Mirelle had verwacht. Daarbij zegt ze: “Ik wist ook: als ik aanbelde, dan zou alles veranderen.” Haar komst zorgde voor opschudding. Mede omdat ze had verteld dat ze had gedronken en drug had gebruikt. Barbara vertelt: “Dat was alleen al een Contra Indicatie. Drank en druggebruik is absoluut not done in het Babyhuis. Maar omdat we bij Mirelle een goed gevoel hadden, wilden we haar helpen.”
‘U bent 40 weken zwanger’
Samen met mensen van het Babyhuis ging ze naar de dokter. Mirelle vertelt: “De dokter zei: ‘Gefeliciteerd! U bent 40 weken zwanger!’, waarop ik vroeg: Wat betekent dat? ‘Dat u volgende week waarschijnlijk gaat bevallen’, zei hij.”
Omdat ze haar drank- en druggebruik overdrijft, zodat haar zoon de best mogelijke medische zorg zal krijgen na de geboorte, wordt ze gerapporteerd bij de Kinderbescherming. Standaard procedure, wanneer er wellicht sprake is van verslaving. Een Uitbuikplaatsing volgt, wat inhoudt dat er een pleeggezin wordt gezocht, waar het kindje direct na de geboorte naar toe zal gaan. Mirelle die niet wist wat het inhield, vertelt dat ze op dat moment alles prima vond. Zolang zij haar kind maar veilig ter wereld kon brengen. Het gedoe met de Kinderbescherming kon haar gestolen worden.
Lees ook: 10 vragen aan pleegmoeder Krissie
Gelijk meegenomen
Mirelle vertelt: “Toen hij werd geboren werd hij ook gelijk meegenomen door kinderartsen die klaar stonden om hem te onderzoeken. Op dat moment ervoer ik een gevoel van opluchting. Hier had ik het voor gedaan. Dat gedoe met de Kinderbescherming kon me toen gestolen worden.” Barbara lacht: “Ik heb nog nooit zo’n oermoeder gezien. Gelijk vanaf het begin, vechtend voor haar kind, die gelukkig kerngezond bleek. Mirelle had dus echt zwaar overdreven.”
Oermoeder
Midden in de weeën stond ze de Kinderbescherming te woord. Barbara zegt: “Ze wist op dat moment echt nog niet wat ze zelf wou. Wij adviseerden haar om nog geen beslissingen te nemen over het lot van haar baby tot de geboorte. Als ze haar kindje in haar armen zou houden. Dan zou ze het weten. Dat wou ze ook zelf. De Kinderbescherming wou haar die kans jammer genoeg niet geven. Wij vinden het heel belangrijk op het moment dat ze het kind ziet, dat ze kan ervaren wat ze voelt in haar hart. En het daarop te laten neerkomen. Uiteindelijk heeft de baby zelf ervoor gezorgd dat ze die kans ook kreeg.”
Keizersnede
Mirelle zegt: “Na 7 centimeter ontsluiting dacht hij gewoon: ik kom niet meer. Dus toen moest ik een keizersnede ondergaan. Dat is mijn redding geweest op dat moment. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven met mijn kind.” In die week mocht ze hem officieel niet eens zien, omdat dit verkeerd in een rapport terecht was gekomen. “Dat was niet goed gegaan met de toeziend voogd. Elke ochtend ging ik om 6 uur naar hem toe in de rolstoel, en katheder. Op het moment dat hij zijn eerste badje zou krijgen, wou ik daarbij zijn. De verpleegster hield mij toen opeens tegen: je mag niet naar hem toe. Toen barste ik in tranen uit.” Onmiddelijk zocht ze contact met de mensen van het Babyhuis. “Die hebben ervoor gezorgd dat ik er gewoon bij kon zijn. Het waren voor mij allemaal kleine dingen, dat ik dacht: Wat is dit? Waarom huil ik? Dit ken ik gewoon niet. In een berichtje aan Evelien van het Babyhuis, schreef ze: ‘Hij ruikt zo lekker’, waarop zij terug schreef: ‘Dat ruiken alleen moeders.’ Toen bedacht ik: Als ik niet van mijn kind zou houden, dan kan ik dat toch niet ruiken?”
Uitbuikplaatsing in het Babyhuis
De uitbuikplaatsing ging wel door, maar dan in het Babyhuis. Dit hield in dat Mirelle met haar baby in het Babyhuis mochten verblijven. Hierdoor kon ze voor haar eigen kindje leren zorgen. Drie maanden lang moest dat ten allen tijde onder toezicht. Drie maanden lang, had Mirelle de tijd om zich als moeder te ontwikkelen en te ontplooien. Ondanks dat het momenteel heel goed gaat met Mirelle en haar kindje, geeft Mirelle aan dat het erg traumatisch is geweest: nog steeds voelt ze de angst als ze haar baby hoort huilen, omdat het haar doet denken aan de tijd in het ziekenhuis. Toen de Kinderbescherming dreigde haar kindje te zullen weghalen.
Met haar inmiddels zes maanden oude baby op haar arm staat ze trots in de leefruimte van het Babyhuis. Ze heeft hier drie maanden lang doorgebracht. Dit was haar redding. Dit is haar thuis. Hier hebben veel mensen voor haar geknokt. “Het voelt als familie”, zegt ze zelf.
Het Babyhuis doet er alles aan om moeder en kind samen te houden op momenten dat het eigenlijk niet gaat. Om ze veilig te laten hechten, en een basis te geven, wanneer juist dat fundament onder de voeten weg is.
“Mijn basis”
“Dit is mijn basis. Dat zal ik hem ook altijd meegeven”, zegt ze met een klein knikje van haar hoofd richting haar grote trots, die zich inmiddels laat vertroetelen op schoot door Barbara. Mirelle woont nu al een poosje op vijf minuten afstand van het Babyhuis. Zelfstandig samen met haar baby, en het gaat goed met ze. Dat Mirelle zover is gekomen, had ze ruim zes maanden geleden niet durven dromen… Ze vertelt nu graag haar verhaal aan Love2BeMama. Het is een ongelofelijk verhaal. Een verhaal van moed, en een dappere mama die voor haar kind door het vuur ging. Al met al is zij hét succesverhaal van het Babyhuis.
Lees ook: Isala eerste ziekenhuis met anonieme vondelingenkamer
Het Babyhuis wil moeder en kind samenhouden
Het Babyhuis heeft in de afgelopen drie jaar al 70 vrouwen en hun baby’s geholpen, inclusief Mirelle en haar baby. Het is de enige organisatie met een 24-uur GRATIS noodlijn, die niet gesubsidieerd wordt door de overheid. Van de gemeente ontvangen ze 1/3 van hun budget. Voor het overige deel zijn ze afhankelijk van sponoren en donaties. “Alles is welkom”, vertelt Barbara Muller. Zij schreef een boek over wonderen ‘Het orkest van de Engelen’. De opbengst van dit boek komt ten goede aan het Babyhuis.
Drie jaar geeft ze al succesvol leiding aan het Babyhuis, dat er alles aan doet om moeder en kind samen te houden op momenten dat het eigenlijk niet gaat. Voordat ze het Babyhuis begon, werkte Barbara als leidinggevende bij de Kinderbescherming. Ze is het Babyhuis gestart, vanwege de overtuiging dat te veel moeders en kinderen onnodig gescheiden worden. “Elke drie uur spreekt de kinderrechter een maatregel uit, waarbij in veel gevallen het kind gescheiden wordt van de moeder. Dat is buitensporig. Het is traumatisch, en in de meeste gevallen ook onnodig.”, denkt Barbara.
Lees ook in het Katholiek Nieuwsblad: ‘Wij willen moeder en kind samen houden’
Bron afbeeldingen: Het Babyhuis