Miskraam, stilgeboren of een overleden kindje: ook jouw verdriet mag er gewoon zijn!
Denise Meijer
Mijn zoontje werd geboren met 27 weken. Hij overleed acht dagen later. Toen dit gebeurde was ik 21 jaar oud en de grond zakte bijna letterlijk onder mijn voeten vandaan. Ik kan oprecht zeggen dat ik na zijn overlijden nooit helemaal de oude ben geworden maar ik heb er ook onwijs veel van geleerd.
Een van de dingen die mij namelijk heel erg stak was hoe mensen mijn verdriet probeerde te vergelijken met dat van hen of iemand in hun omgeving. Misschien nog wel erger: mijn verlies ergens probeerde te ‘verkleinen’ door situaties voor te leggen waarin een ander ongetwijfeld meer verdriet zou hebben dan ik…
De pijn werd ‘vergeleken’, maar juist dit is zo fout!
Want ongeacht of dat je net zes weken zwanger bent, je kindje voldragen was of misschien zelfs heeft geleefd… Dat geldt overigens niet alleen voor mij, maar voor iedereen.
Je kan iemand zijn verdriet niet meten aan de hand van een termijn of van een leeftijd. Het verdriet zit hem in het verlies van een kind.
En dat verdriet mag er zijn, ongeacht de hoe groot, klein, jong of oud deze geworden is.
Het is namelijk de leegte waarin het verdriet zich schuilt.
De plaats binnen het gezin die nooit meer opgevuld gaat worden. In de wetenschap dat je de ‘moeder van’ bent, maar nooit ‘mama voor’ kan zijn.
Het kamertje wat leeg is gebleven, de eerste sokjes die je kocht bij de positieve zwangerschapstest.
Het verdriet zit hem op de uitgerekende datum, de sterfdag, verjaardagen of de dag dat je erachter kwam dat je zwanger bleek.
In de momenten dat je een kind ziet lopen met de leeftijd die hij of zij nu zou moeten hebben en je afvraagt van: hoe had die van mij er nu uitgezien?
Hoe had mijn leven eruitgezien als het niet fout was gegaan.
Als ik voor altijd onbezorgd en onwetend had kunnen blijven.
Lees ook: 8x Hoe ga je om met een miskraam?
Als we gewoon even niet die ‘pech’ hadden gehad…
De pijn zit hem in de momenten dat het ‘wat als…-monster’ zijn gezicht laat zien. In de periodes dat je jezelf afvraagt of je niet meer had kunnen doen, misschien niet iets sneller had kunnen wezen en zelfs misschien jezelf, ten onrechte, verwijt.
Verdriet na het verlies van een zwangerschap of baby zit écht in zoveel dingen, maar het heeft wel altijd één ding met elkaar gemeen:
Het zit in heel veel mensen.
Je kan het niet zien, je kan het niet voelen én je
kan het niet met elkaar vergelijken of meten.
Dus doe dat ook niet.
Want hoe groot of klein het ook wezen: verdriet is en blijft verdriet 💔