De moeder die ik super hard veroordeel…
Denise Meijer
Ik zou graag willen zeggen dat ik een moeder ben die nooit zal oordelen over een mede-mama, maar dan lieg ik. Punt. Ik oordeel namelijk wel en niet te zuinig ook als het erop aankomt. En ik ben, in alle eerlijkheid, heel hard voor één specifiek persoon. Ik zal jullie uitleggen waarom.
De moeder waar ik over praat is namelijk een extreem geval. Als ik dat zo mag geloven.
- Ze is nooit op de natuurlijke manier bevallen en borstvoeding? Dat heeft ze maar kort gegeven.
- Ze komt wel eens op school aan in haar joggingsbroek en met haar haren in een knot. Ik bedoel: heeft dat mens niet eens een borstel ofzo?
- Niet te vergeten dat ik elke ochtend weer zie dat ze haast heeft. Waarom staat ze niet gewoon een uur eerder op?
- Haar kind krijgt Wicky mee naar school en op sommige dagen 7zit er zelfs een koekje in zijn trommel. Ik heb zelf wel eens gezien dat hij twee verschillende sokken aan had.
- En nog erger: ze laat haar kind wel eens overblijven terwijl ze zelf thuis is. Hoe belachelijk is dat!? Volgens mij had ze geen kinderen mogen krijgen, want ze wil er niet eens tijd mee doorbrengen. Schandalig toch?
- Ze vouwt haar was slechts één keer in de week. Strijken doet ze alleen maar als het nodig is.
- Ze kan nooit een passend paar sokken vinden, laat staan dat ze zelf naar buiten gaat in een matchy outfit. Oeh… de horror!
- De vloer bij haar thuis ligt bijna altijd vol met speelgoed, kruimels en andere zooi.
En haar katten slapen bij haar op bed! Ja… OP BED! Je leest het goed. Hoe smerig! - Ze drinkt wijn, liters koffie, cola light, rookt, eet fastfood en is misschien zelfs een beetje te dik.
- Ze sport niet, of nauwelijks en loopt achter de kinderwagen met haar telefoon in haar hand.
- Haar kinderen willen wel eens niet slapen, doen moeilijk met eten, ze krijgen driftbuien midden op straat…
- Op zaterdag slaapt ze uit. Tot 10.00u als het even kan. Welke zelf respecterende moeder doet dat nou? Kom op! Get a grip.
Een moeder ben je altijd en niet pas als je eindelijk je nest uit komt rollen! Zelfs al zit je man uit gewoonte om 7.00u beneden met zijn telefoon te spelen als de kinderen nog aan het pitten zijn.
Lees ook: Ik ben die moeder op Facebook waar iedereen zich aan ergert
Klinkt best pittig he? Die veroordelingen over die ene, specifieke moeder. Maar nu komt het. Deze moeder? Dat ben ik! En er is niemand die harder over mijn ‘moederschapskwaliteiten’ zal oordelen als ik.
Schuldgevoel is bijna een chronisch gegeven, als je eenmaal moeder bent. Tenslotte zijn we allemaal op één ding uit: onze kinderen als gezonde en gelukkige volwassenen de wereld insturen als de tijd daarvoor rijp blijkt te zijn. We zijn dus kritisch. Tegenover anderen, maar vooral tegenover onszelf.
En ook IK veroordeel wel eens een mede-mama. Niet zozeer omdat ik mezelf verheven voel, maar eerder om mezelf te verdedigen. Tenslotte wil niemand horen of lezen dat zijn of haar opvoedingsmethoden minder goed of zelfs ‘schadelijk’ zou zijn. Logisch toch?
Maar weet je. Eén ding is zeker.
Ik ben niet perfect en gelukkig hoeft dat ook niet. We zijn tenslotte wel moeders, maar ook gewoon mens en mensen maken fouten. Wij mensen verschillen van elkaar, onze prioriteiten verschillen.
Lees ook: Stop jezelf te vergelijken met andere moeders
Maar zolang we allemaal handelen vanuit één oogpunt, namelijk: het welzijn van onze kinderen, dan zou al het andere toch niet uit moeten maken? Dus waarom zitten we elkaar toch constant op de huid over alles wat met het ouderschap, of met kinderen te maken heeft? Waarom halen we elkaar naar beneden terwijl de meest kritische persoon ons elke dag, in de spiegel aan zal staren?
We zijn al zo hard voor onszelf. Zullen we daarom wat aardiger voor anderen zijn? Tenslotte zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Niet waar?
Bron hoofdafbeelding: Pixabay