Moeder van een ster
En hoe ik dit verdriet verwerkte…
Op zaterdag 17 april 2010 moest ik mij om 7 uur melden in het ziekenhuis; ik was 13 weken en 1 dag zwanger. Vier dagen terug was er geconstateerd dat ons kindje Anencefalie had. Een openschedeltje, buiten de baarmoeder was er geen enkele kans op leven. We hadden besloten tot een zwangerschapsafbreking. De gedachten nog zes maanden door te lopen met de wetenschap ons kind te verliezen, konden we niet aan.
Ik werd ingeleid, want we wilden ons kind nog wel zien, curettage was daarom geen optie. Om 16:30 uur werd Pascal geboren. Het geslacht was nog niet bekend. Pascal was de naam die wij eigenlijk voor een meisje bedacht hadden, maar zou ook als jongensnaam niet misstaan. Uit de obductie is later gebleken dat het een jongen was.
Pascal paste overdwars op de handpalm van de gynaecoloog, ongeveer 7 centimeter lang.
Je was zo klein, maar zo compleet
2 armpjes, 2 beentjes,
10 vingertjes, 10 teentjes
mijn zoon…. die ik nooit meer vergeet.
Nooit ben ik zo verdrietig geweest, ik kon me niet voorstellen dat ik ooit nog zou lachen, laat staan echt gelukkig zou zijn. Het was zwaar, heel zwaar. Mijn man en ik konden er gelukkig wel heel goed samen over praten. En we hadden ook heel veel steun van familie en vrienden, mijn ouders in het bijzonder. Helaas moest hij al vrij snel met de marine mee op reis. Ga maar zei ik, ik red me wel. Maar ik redde het niet. Ik heb toen een paar maanden psychologische hulp gehad, daar heb ik veel aan gehad. Ook had ik veel baat bij mijn lidmaatschap bij de Stichting Contactgroep Zwangerschapbeëindiging, een besloten mailgroep met lotgenoten waar je jezelf anoniem bij aan kan melden via hun website www.sczb.nl.
Ik besloot toen dat ik het op dat moment ook echt allemaal en ook helemaal moest voelen. Ik moest dit nu verwerken, uitstellen zou alleen maar problemen geven. Dus ik dook in mijn pijn. Ik ging diep, heel diep. Ik heb mijn ogen uit hun kassen gehuild. Ik ben kwaad geweest op mezelf en op de wereld, heb me eindeloos schuldig gevoeld; naar mijn partner, mijn ouders, mijn werk en ons kind. Nadat ik mijn absolute dieptepunt bereikt had, kroop ik weer uit de put. Heel langzaam, met soms nog een stukje terugglijden. Na 22 oktober 2010, mijn uitgerekende datum, werd het ietsje makkelijker. Ik zou nu sowieso niet meer zwanger zijn geweest.
Ik merkte dat er steeds vaker momenten kwamen dat ik er even niet aan dacht. En die momenten werden ook steeds langer. Vergeten doe ik het nooit, maar het domineerde niet meer zo. Ik betrapte me soms op een lach. In het begin schrok ik daarvan, maar wat voelde dat eigenlijk fijn en verlichtend.
Voor veel mensen is de eerste Kerst na een groot verlies erg moeilijk, maar mij gaf het hoop. Ik ben altijd al gek geweest op Kerstmis. Ik heb gewoon mijn huis versierd, de boom opgetuigd en lieve mensen uitgenodigd. Tevens kwam mijn cyclus weer terug in deze maand en durfde ik weer een beetje hoop te hebben op nieuw leven.
In maart 2011 raakte ik opnieuw zwanger. Mijn man en ik waren dolgelukkig, maar ook bang. De zwangerschappen liepen op twee weken na bijna gelijk aan elkaar. We vermeden wel om afspraken te maken op dezelfde data als een jaar daarvoor. Na 11 weken kwamen de verlossende worden: de schedel was volgroeid. Wat een opluchting. De kans op Anencefalie is klein, de kans om dit twee keer mee te maken nog kleiner. Dat kan je mijn hoofd wel vertellen, maar mijn hart gelooft het niet.
Op 17 april 2011 zijn we naar het uitstrooiveldje van Pascal gegaan. We huilden allebei. Wat was dit dubbel. We waren nog altijd diep verdrietig om het verlies van Pascal, maar ook zo blij met het nieuwe leven dat in mij groeide. Een leven dat er niet was geweest als Pascal gezond was geweest. Van tevoren hadden we al besloten dat we van 17 april geen verdrietige dag wilden maken. We kozen voor een dag vol liefde en plezier. Het eerste jaar was dit spelletjes spelen, filmpje kijken en gezellig samen eten. Inmiddels is het een jaarlijkse traditie om op of rond deze dag iets gezelligs te doen met het gezin. Een dagje uit, samen uit eten, iets in die trant.
Pascal heeft ons vader en moeder gemaakt, als we zijn sterf- en geboortedag herdenken willen we niet de pijn van het verlies, niet de tranen en niet het verdriet herdenken. We denken liever terug aan hoe gelukkig hij ons maakte toen we zijn bestaan ontdekte en hoeveel liefde we voor hem voelden toen we hem zagen in de handen van de gynaecoloog. Want ondanks het enorme verdriet, was die liefde toch het gevoel dat overheerste.
Op 3 november 2011 zijn we trotse ouders geworden van een mooie, gezonde zoon, de zon in ons leven. Wij hebben nu twee zonen, een ster en een zon, en samen schijnen zij een prachtig licht op ons leven.