Moeder van gepeste Suze deelt hartverscheurend bericht
Denise Meijer
Ik las het Facebookbericht van moeder Angelique ter Haar. Denk dat er inmiddels nog maar weinig mensen zijn die dit hartverscheurende bericht over haar dochter Suze nog niet hebben gelezen, maar een lang verhaal kort: Suze is een klein meisje en ze wordt gepest. Over haar kleding, haar spullen, haar uiterlijk… Het maakt eigenlijk niet uit, maar alles wat ze doet is niet goed genoeg. Een kind pesten zou nooit meer mogen gebeuren. De pester moet aangepakt worden, stop het pesten!
Het bericht zelf is inmiddels ongeveer 21 duizend keer(!) gedeeld. Voornamelijk door mensen die Suze een hart onder de riem willen steken. Iets wat natuurlijk heel erg fijn is en ongetwijfeld van grote steun is voor dit, specifieke meisje. Maar laten we het echte probleem achter dit bericht ook niet vergeten…
Pestprotocol basisscholen
De meeste (basis)scholen hanteren een ‘zero tolerance’ beleid als het aankomt op pesten. Althans: dat is wat er wordt verteld. Tijdens het eerste kennismakingsgesprek alvorens een kind naar groep 1 gaat, tijdens rapportgesprekken. Er zullen misschien zelfs tijden zijn geweest dat je als bezorgde ouder bij de juf zat, omdat je kind aangaf dat hij of zij een beetje geplaagd werd. Het is een geruststellende gedachte. Tenslotte wil je niet dat je kind gepest wordt, maar ook niet dat je kind als pester eindigt. Zero tolerance klinkt dus mooi, maar wordt er niet gestrooid met een hele hoop mooie, maar loze woorden?
Ondanks het feit dat pesten absoluut niet maatschappelijk getolereerd wordt, zijn er nog altijd meisjes en jongens zoals Suze. Kinderen die met buikpijn naar school toe gaan, wanhopig proberen om erbij te horen en keer op keer bot vangen. Zelfs al doen ze met pijn en moeite hun verhaal, opdat er ook maar iemand is die het kan stoppen.
Een kind pesten in stilte
Het probleem met pesten is echter dat het niet wordt gezien, het wordt niet gehoord. Niet alleen de pesters doen hun uiterste best om hun praktijken verborgen te houden, maar ook de gepeste wil vaak gewoon niet dat iemand weet wat ze overkomt. Ze willen niet dat de juf weet dat dat ze wordt uitgescholden voor ‘stinkerd’ of omdat hij ‘luizen heeft’, want stel je voor dat zelfs de meester dit denkt? Schaamte is het sleutelwoord. En ik denk dat iedereen dat ook ergens wel begrijpt. Een kind pesten in stilte kan onopgemerkt gebeuren.
Dus deze kinderen worden gepusht tot aan het breekpunt. Het punt dat het niet meer mogelijk is om alle rotgevoelens te verbloemen. De angst om keer op keer als laatste gekozen te worden tijdens de gym, om alleen te zitten op het schoolplein, om scheld kanonnades (en zelfs doodswensen en bedreigingen) te ontvangen via Whatsapp en social media of om uitgelachen te worden om wat ze draagt of om wat voor een speelgoed ze heeft.
Het nadeel hiervan is dat pesten letterlijk niet wordt gezien. Het wordt niet erkend. Wat zich buiten afspeelt, dat bestaat niet en daar is het dan ook letterlijk mee gezegd. ‘Tegen een muur aanlopen’ had je eigenlijk nooit letterlijker kunnen nemen. Want hoe breek je door wat vooraf al is vastgezet?
En waarschijnlijk lees je dit bericht als ouder zijnde en er zijn twee dingen die je nu kan denken. Dit is of: wat ben ik blij dat mijn kind niet gepest wordt of misschien lees je hier vooral veel herkenning in. En begrijp me niet verkeerd: als je kind nog nooit gepest is of gepest gaat worden, dat is natuurlijk het streven, maar zorg er ook voor dat je kind geen (indirecte) pester wordt.
Pak pesten aan!
Let dus op wat er gebeurd op het internet. Check af en toe de Whatsapp en het online gedrag. Leer je kind dat het oké is om op te komen voor anderen. Leer je kind dat kleding, speelgoed of waar het vandaan komt er niet toe doet. Geef ze een keer iets tweede- of derdehands om ze iets van bescheidenheid bij te brengen. Ga er niet vanuit dat een kind ‘stom’ is, omdat de hele klas zegt dit zegt. Nodig dat ene, buitengesloten kind een keer uit op het kinderfeestje! Neem hem of haar mee op playdate en kijk hoe eens het gaat.
Noem geen klasgenootjes ‘kutjong’ in het bijzijn van je eigen kinderen. Bespreek hun haar, kleding of leefwijze niet op het plein. Laat iedereen gewoon zichzelf wezen en roep pesten vanuit je eigen gezin tot een halt. Want of je nu tot de eerste of tweede groep aan ouders hoort: Pesten is niet oké! Maak het op school, buiten of waar dan ook voor iedereen fijn omgeving. Een kind pesten moet gestopt worden.