Moeder zijn met negatieve gedachten
Britt de Waard
Jij kunt dat niet, jij mag dat niet, je bent een slechte vrouw, een slechte moeder, een waardeloze werknemer en jij moet bewijzen dat je liefde en aandacht waard bent… In deze blog vertel ik je hoe dat is om te leven met negatieve gedachten.
Ik ben streng voor mijzelf
Een kleine greep uit mijn gedachten die ongeveer 24/7 door m’n hoofd spoken. Gedachten die ik inmiddels meer dan beu ben en waar ik het liefst een uit-knopje voor zou willen vinden. De gedachten die al met me meeleven zolang als ik me kan herinneren maar gedurende de laatste jaren steeds hevige en strenger zijn geworden. Gedachten die inmiddels zo lang aanwezig zijn dat ik ze ben gaan geloven en niet meer weet hoe ik anders over mezelf moet gaan denken.
Het voor een ander goed doen
De onzekerheid heeft er altijd al in gezeten. Nooit had ik het gevoel dat ik gelijkwaardig aan de ander was, altijd het idee dat de ander beter was en alleen met me wilde omgaan als ik hard mijn best deed voor die persoon. Door pesten vanaf de basisschool, daarna de middelbare school en zelfs op de vervolgopleiding, werd dat gevoel uiteraard alleen maar meer en meer. Ik probeerde ontzettend hard om goed genoeg te zijn en aandacht waard te zijn, om eens een complimentje te krijgen en om het gevoel te hebben ergens goed in te zijn. Maar laat het nu net zo zijn dat je dat dan niet krijgt of nog erger: dat je strenge gedachten inmiddels zo streng zijn dat je de complimenten niet meer voor waar aanneemt en dat je het gevoel hebt dat het dus nog meer moet.
Wedstrijddansen
Ik heb ook altijd wel een perfectionistische kant gehad hoor! Studeren ging me makkelijk af en daar scoorde ik ook gemakkelijk hoge cijfers en als ik iets lastiger vond dan studeerde ik door totdat ik het onder de knie had, ik ben gaan dansen uit hobby. Heerlijk vond ik dat, al snel was ik “goed genoeg” om de wedstrijdvloer te betreden en werd de lat steeds weer wat hoger gelegd. Bij iedere klasse dat ik omhoog ging werd het niveau hoger en moest ik dus beter worden… op een gegeven moment trainde ik 6 dagen in de week, naast mijn fulltime baan en de danslessen die ik nog 4 a 5 per week gaf. Ik danste in de pauzes van de lessen die ik gaf om te oefenen, ik oefende mijn passen in mijn gedachten en thuis in de woonkamer.
Natuurlijk niets mis mee hoor maar als je het alleen maar doet omdat je het gevoel hebt dat je anders toch niet goed genoeg bent, dat mensen commentaar mogen geven of dat je je danspartner gaat kwijtraken als je niet beter en beter wordt?
Die andere moeders…
Ook als moeder vergelijk ik me constant met anderen. Ik open social media meer dan me lief is en kan ontzettend onzeker worden als ik moeders zie die hele weekenden met de kinderen kunnen spelen, de ene speeltuin na de ander bezoeken en hun kinderen er altijd tiptop uitzien.
Inmiddels ben ik opnieuw in therapie en ben ik hard aan het leren dat het niet altijd helemaal perfect hoeft te zijn, dat het vooral draait om wat voor mij goed voelt en dat ik mag leren dat ik mijn gedrag of mijn keuzes niet hoef te verantwoorden aan de ander. Zo had ik als opdracht gekregen om een pyjama dagje in de lassen voor de kinderen. Iets wat voor mij echt lastig was aangezien ik altijd bang ben dat iemand binnenkomt en daar een mening over heeft, een mening over mij als moeder. Wat blijkt? De kinderen vonden het heerlijk! We willen altijd in de pyjama lopen mama was de reactie aan het einde van de dag.
Ze houden van me!
Dat en de eeuwige liefde die mijn man me maar blijft geven, ondanks al mijn problemen, zorgen ervoor dat ik blijf vechten voor een leven zonder de negatieve gedachten. Of ja, weg zullen ze niet helemaal gaan maar ik mag ze soms best negeren. Ik ben geen minder persoon als ik de was en strijk niet helemaal bij heb. Als ik eens besluit om een middagje op de bank te zitten of geen zin heb om met de kinderen naar een speeltuin te gaan.
Het goede voorbeeld geven
Ik ben aan het leren om wat meer kwaliteiten van mezelf te gaan ontdekken en te zien en daardoor wat zekerder in mijn vel te zitten. Gaat dat makkelijk? Nee absoluut niet. Nogmaals; ik leef al zolang in de gedachten dat ik niet goed genoeg ben dat die echt niet zomaar weg zijn. Met hulp van goede vrienden, de huisarts, twee therapeuten en een psychiater ga ik dat hopelijk uiteindelijk wel inzien. Die mensen vinden het duidelijk waard dat ik aan mezelf werk. Die mensen vinden dat ik het moeilijk mag hebben, niet perfect hoef te zijn en mijn emoties mag tonen.
En dan heb ik uiteraard nog vier setjes met ogen waarin ik hun steun en toeverlaat ben, hun voorbeeld… en het laatste wat ik wil is hun leren dat je hard moet werken om liefde en aandacht te krijgen. Motivatie genoeg dus… was er maar gewoon een wonderpilletje of drankje wat ik kon nemen waarna het allemaal makkelijker werd…. of weet iemand misschien het uitknopje te vinden?