Nee! Ik geef geen borstvoeding…
Denise Meijer
Net zoals menig zwangere vrouw rest mij de alom bekende keuze: ga ik deze keer mijn baby wel of geen borstvoeding geven? Voor sommige vrouwen is de keuze heel gemakkelijk, maar voor iemand die altijd een beetje een haat-liefde verhouding heeft gehad met haar (voornamelijk ontbrekende) voorgevel niet zo vanzelfsprekend als je zou denken…
> Lees ook: Moederliefde zit niet in de melk die je geeft.
Tegenvallers
Ik heb het geprobeerd, twee keer zelfs, borstvoeding geven dus. Beide keren zijn me akelig tegengevallen. Al met al koos ik daarom bij de tweede om van het kolven af te zien. Dit had ik vooraf al besloten. Net zoals ik goed heb nagedacht over de momenten dat ik besloot af te bouwen om uiteindelijk helemaal te stoppen. Een keuze waar ik nog nooit spijt van heb gehad.
Maar goed: zwanger, gedreven door hormonen en ergens altijd vertederd geweest door een klein frummeltje wat alles krijgt wat hij of zij nodig heeft van MIJ alleen. Nou ja, het zorgde er dus voor dat ik bij het eerste de beste borstvoedingsfoldertje overstag ging en het naslagwerk besloot te lezen. Wellicht was er iets wat mij van gedachten zou veranderen?
Puntje 6
“Een pasgeboren krijgen geen andere voeding dan borstvoeding, noch extra vocht, tenzij er sprake is van een medische indicatie.”
Dit was het zinnetje wat mijn aandacht trok. Tenslotte was dit de informatiefolder van het ziekenhuis waarin ik zou gaan bevallen.
Het ziekenhuis waaraan ik moest gaan uitleggen dat ik om meerdere redenen dan alleen het welbekende “ik voel me er niet prettig bij,” wellicht zou afzien van het geven van borstvoeding.
Maar door dat ene zinnetje bekroop mij het akelige gevoel dat ik helemaal geen keuze had.
Mijn verantwoording
Dat mijn borsten (al schitterden deze na 27 jaar en twee kinderen nog altijd in hun afwezigheid) eigendom bleken te zijn van een medische instantie vond ik een eng idee. Want zonder een door deze instantie goedgekeurde reden… Tsja, dan zou mijn baby dus geen eten krijgen als ik dit protocol zou moeten geloven.
In ieder geval niet zonder mijzelf te verantwoorden aan een ieder die beroep zou gaan doen op mijn moederlijke schuldgevoel.
Ongeacht of ik een voor mij ‘goed onderbouwde’ reden zou hebben of niet; borstvoeding is het beste en zolang er geen medische reden is waarom dit niet kan.. Dan kan je het ook per direct uitzoeken met die klote kunstvoeding van je. Zo kwam het een beetje op mij over en niet alleen nu.
Gebrek aan informatie
Want ook informatie vinden over de verschillende, verkrijgbare soorten voeding is nagenoeg onmogelijk. Ja, vanaf de zes maanden. Maar als moeder die al dan niet weloverwogen de keuze maakt om geen borstvoeding te geven; wordt je als het ware dus aan je lot overgelaten. Van 0 – 6 maanden mag hier namelijk geen reclame voor worden gemaakt. En dan laat ik de momenten dat je jezelf ‘moet’ verantwoorden even achterwege. Net zoals ik het bij mijn jongste maar “moest uitvechten met de kraamhulp” als ik besloot om tot kunstvoeding over te gaan.
Iets waar mijn kraamverzorgende achteraf smakelijk om kon lachen. Vechten deed ze sowieso niet aan en al helemaal niet over iets wat zij op geen enkele manier voor mij kon beslissen. Dat was dan weer een opluchting!
Borstvoeding is het beste
Dit weet ik. Al ben ik er evengoed van overtuigd dat de kunstvoeding goed genoeg is om mijn kinderen gezond op te laten groeien. Net zoals ik heb ondervonden dat de redenen waarom een vrouw voor de fles kiest niet altijd medisch, maar ook psychisch kunnen zijn. En juist in die situaties is borstvoeding wellicht eens niet beter voor moeder en kind maar heb je hiermee al voldoende reden om achteraan te sluiten bij handelende buurt-chinezen voor een felbegeerd pak kunstvoeding.
Maar goed: word ik er moe van dat ik mezelf niet schappelijk kan inlezen terwijl de keuze nog altijd aan mijzelf is? Ja!
Maar laat ik mezelf hierdoor ontmoedigen om te kiezen wat ik in mijn ogen het beste vind? Nee!
Mijn borsten, mijn keuze en of ik borstvoeding ga geven? Dat weet ik nog altijd niet. Maar mijzelf schuldig, of tegengewerkt voelen omdat ik niet weet wat ik mijn kind te eten wil geven (een luxeprobleempje zou je dit ook wel kunnen noemen)? Dat nooit!