Niemand
In Nederland staat in de wet dat alle kindjes die levenloos ter wereld komen nooit hebben bestaan. Liv, Danté, Jolie, Lili en vele andere kinderen zijn met liefde gedragen door moeders. Levenloos ter wereld gekomen en ze laten een lege baarmoeder achter maar ook een lege plek. Een bloedend vader- en moederhart. Veel pijn en verdriet. Deze kinderen verdienen het om erkend te worden. Voor hun ouders, voor hun broertjes en zusjes en voor iedereen die van hun houdt. Want ze leven wel voort, ook al zijn ze niet levend in ons midden.
Lieve Liv…
Vorige week las ik in het Parool de column van Roos Schlikker. Jij misschien ook. Waarschijnlijk werd jij, net als ik ook geraakt door het verdriet van deze moeder. Maar het kan ook zijn dat je juist dacht “tja, maar het is al zo lang geleden, het leven gaat door”.
Deze alinea draag ik op aan Liv…
Lees ook: Ik ben een moeder. Maar geen mama…
Lieve Danté…
Velen van jullie hebben ongetwijfeld die foto van dat fragile babyhandje in een moederhand op Facebook voorbij zien komen. Misschien voelde je bij het zien van die mooie foto het enorme verdriet van die arme moeder. Maakt het feit dat ze haar baby nooit meer kan knuffelen minder moeder? Ik denk van niet.
Deze alinea draag ik op aan Danté Nikolay…
Lieve Jolie…
Heb jij die petitie al getekend? Die petitie die gestart is door de ouders van die andere baby, die eigenlijk nooit bestaan heeft? Ik hoop het eigenlijk wel. Doodgeboren baby’s bestaan volgens de Nederlandse wet namelijk niet. Je màg de Akte van Levenloos Geboren Kind aanvragen, màg. Je màg jouw kindje begraven of cremeren, màg. Maar dat is alleen een formaliteit. Nergens staat vermeld dat deze baby ooit geboren is. Nergens. Ik wist dat eerst niet, totdat ik die column in het Parool las.
Deze alinea draag ik op aan Jolie…
Lieve Lili…
Nog maar 11 nachtjes tot 5 maart. Op die dag werd Lili geboren. Een meisje, dat zag je meteen. Ze was alleen nog lang niet klaar na die 17 weken. Ze was piepklein met handjes niet groter dan een duimnagel en toch was het een mensje, dat zag je meteen. Lili was veel te kwetsbaar om het levenslicht zelf te mogen zien. Rond deze tijd van het jaar denkt de mamma van Lili extra vaak aan haar kleine meisje, dat ‘nooit heeft bestaan’. Voor haar pappa en mamma, heeft Lili wel degelijk bestaan. Ze hebben haar hartje horen kloppen, ze zagen hoe beweeglijk ze was in haar moeders buik, die steeds groter werd. Het was hun kindje, dat zag je meteen. Dat kuiltje in haar kinnetje, dat zag je meteen, die had ze van haar mamma. Als alles wèl goed was gegaan, zou ze nu vol verwachting de dagen tot haar negende verjaardag aftellen. Misschien zou ze, net als haar broers, ook van voetbal hebben gehouden. Misschien was haar lievelingskleur rood geweest, of misschien juist knalblauw. Alleen… Lili heeft dus nooit bestaan, volgens die wet dan. Een baby die minder dan 24 weken in de buik heeft geleefd en daarna levenloos ter wereld komt, mag niet worden opgenomen in de Basisregistratie Personen. Die baby’s zijn niet meer dan een fantasie, een vage droom. Ze zijn niemands dochter, niemands zoon, niet het zusje van, of het broertje van. Ze zijn niemand. Deze alinea draag ik op aan Lili…
…
Ik weet dat Lili altijd een plekje zal hebben, thuis bij haar mamma, haar pappa en haar drie broers. Lili zal altijd een plekje hebben in de harten van alle mensen die hebben meegeleefd tijdens die moeilijke dagen rondom 5 maart 2007. En dat geldt voor al die duizenden ouders. Voor allemaal is er die pijnlijke herinnering op de verjaardag van hun ‘niet bestaande’ kindje. Een verjaardag die zij geacht worden stilzwijgend voorbij te laten gaan Op die dag is er immers niks… Deze alinea draag ik op aan alle ‘blanco’ verjaardagen…
Alle kindjes die er ooit eventjes waren…
Zwanger zijn is zo mooi, zo bijzonder. Elke week zie je hoe jouw lichaam verandert, zelfs als die zwangerschap maar heel kort duurt. Je kunt dan toch niet verwachten dat al die moeders en vaders ‘zich er maar overheen zetten’ wanneer zoiets moois en wonderbaarlijks als een zwangerschap eindigt in een nachtmerrie? Vraag een willekeurige moeder die dit ooit meemaakte hoe het voelt en ze zal opgelucht zijn dat ze eindelijk weer over haar kindje mag praten. Ze zullen vrijwel allemaal vertellen hoe pijnlijk het is dat hun verdriet veroorzaakt werd door ‘iets’ wat nooit bestaan heeft. Om die reden heb ik deze petitie (Petitie voor registreren van doodgeboren kinderen) getekend, zodat niets straks hopelijk verandert in iemand!
Deze alinea draag ik op aan al die niet bestaande kinderen- ook van wie ik de namen hier niet vermeld heb- die er ooit heel eventjes waren…
Voor alle niet bestaande kinderen die er ooit heel eventjes waren kun je een hartje achterlaten op Facebook eventueel mét naam. Omdat ze er wel zijn en wij deze kindjes wel erkennen.