Wat het nieuws van Savannah Dekker met een moeder doet
Op mijn tenen loop ik de slaapkamers van mijn kinderen binnen om ze nog een extra kus op hun hoofd te geven. Dit is wat dat soort nieuws met me doet.
Het nieuws van het dood gevonden 14-jarige meisje Savannah Dekker.
Het zorgt ervoor dat ik even door angst word gegrepen, gevolgd door dankbaarheid dat mijn twee kinderen veilig in hun bedje liggen. Om me vervolgens te realiseren dat dit zomaar ook anders had kunnen zijn.
De wetenschap dat er mensen rondlopen die een kind (of voor wat het waard is zelfs JOUW kind) pijn wil doen.
Het is beangstigend. Dat er zieke geesten bestaan die zoiets überhaupt kunnen doen.
Terwijl je je als ouder geen haar op hun perfecte, onschuldige bolletje gekrenkt zou willen zien. Het is onbegrijpelijk. Niet voor te stellen, maar ergens toch een realiteit en dit is onvoorstelbaar eng. De nachtmerrie van iedere ouder en voor sommige ouders zelfs een akelige werkelijkheid.
Mijn kind snapt zelf vaak niet eens waar ‘ma en pa toch zo’n ophef over maken’. Wanneer we hem even niet kunnen vinden of hij van te voren niet heeft gezegd waar hij heen zou gaan.
Hij zal rollen met zijn ogen, stampen als ik hem als gevolg hiervan naar binnen stuur…
Hij wordt misschien zelfs boos als ik hem nog niet alleen, met zijn fiets, naar school zal laten gaan.
Noem het angst, voorzichtigheid en misschien zelfs overbezorgd en overdreven…
De waarheid is dat DIT is wat dat soort nieuws met mij doet.
Het nieuws van het overlijden van de 14-jarige Savannah Dekker, Romy, de aanslagen in Londen en Manchaster…
Het zorgt ervoor dat ik midden in de nacht, op mijn tenen, hun kamertjes binnensluip.
Om ze een kus te geven en in me op te nemen, terwijl ik wat ik heb gehoord overdenk. Het is niet te bevatten.
Op zo’n moment ben dankbaar dat ze veilig zijn.
Met de wetenschap dat dit ook anders had kunnen wezen.
Hoe onbegrijpelijk dit ook mag zijn.
In gedachten ben ik bij de moeders, vaders, gezinnen en families van de meisjes en mijn hart huilt. Voor hen is er geen hoop meer…