Nog maar 80 nachtjes slapen
We zijn over de helft.
De bemanning heeft de reis letterlijk doormidden gezaagd.
Een erg leuke traditie bij de Marine vind ik zelf. De commandant en de jongste matroos ruilen van tenue en zagen samen de balk waar ze op zitten door, om vervolgens samen in een zwembad eronder te plonsen. Vanaf dat moment kan het echte aftellen gaan beginnen.
Nog “maar” 80 nachtjes slapen
Nieuwe maand, nieuwe uitdaging.
Zoonlief kreeg longontsteking. Wat hebben we ons zorgen gemaakt. Arme gup was echt goed ziek en lag hele dagen voor Pampus en wilde vaak zelfs geen tv kijken. Alles waar ik de week ervoor soms nog zo moe van werd, het stuiteren, het grenzen zoeken, het brutaal en ondeugend zijn, miste ik nu enorm. Ik zal mezelf hier aan herinneren als hij straks weer zijn eigen drukke zelf is. Ook zijn vader vond het helemaal niks. Weten dat je kindje zo ziek is en nog niet eens een knuffel kunnen geven.
Ook ik voelde het enorme gemis, meer dan anders.
Niet om de gebroken nachten of het braaksel opruimen te kunnen delen, maar voor de knuffels.
Knuffels voor mezelf, zodat ik er weer even tegen kon.
Knuffels voor de kleine man, die niet begreep, waarom papa niet naar hem toe kwam.
En zelfs knuffels voor de kat, die vond namelijk dat hij veel te weinig aandacht kreeg.
Knuffels zaten er niet in, een telefoontje gelukkig wel.
Die brede glimlach op dat bleke gezichtje toen hij zijn vader hoorde: onbetaalbaar.
En dan moet ik ook nog steeds wennen aan het hebben van een baan naast het moederschap. Mijn lieve ouders hebben alle opvang op zich genomen. Heel fijn om te weten dat hij in goede en lieve handen is, maar toch. Toch was ik zoveel liever bij hem gebleven.
Kreeg ik ook nog de vraag “mama kom je dan wel snel terug?”
Niet te doen! Mijn moederhart trekt dat niet!
In gedachten hoorde ik mijzelf al ontslag nemen.
Heb ik niet gedaan natuurlijk, maar diep in mijn hart had ik het wel gewild.
Gelukkig sloeg de antibiotica snel aan en knapte hij eindelijk op.
Toen gup alweer een beetje aan de beterende hand was hebben we kunnen Skypen met mijn man, dat vonden we alle drie erg fijn. Elkaar even kunnen zien en horen. Hij ook weer een beetje gerust om te zien dat zoonlief al weer wat minder pips zag en weer praatjes had. Wij een beetje jaloers op het mooie weer en de palmbomen die achter papa te zien waren. Toen papa liet zien dat hij in een korte broek zat ging die kleine heel hard lachen. Dat papa ook nog zei dat hij straks buiten ging zwemmen, geloofde hij niet. Dat is toch veel te koud pap? Hij begreep er niets van dat het daar zo warm kon zijn, terwijl het hier zo koud is. Nadat hij het zwembad even in beeld had gezien vroeg hij aan mij “Zullen wij daar ook ‘even’ heen gaan mam, ik wil ook wel zwemmen?” Tja dat begrijp ik kind. Hoe wijs hij soms ook lijkt met zijn vier jaar, op dit soort momenten merk je dat hij nog weinig begrip heeft van tijd en afstand. Heel ver weg en heel lang zijn aanduidingen die hem niet veel zeggen. En dat is ook niet gek natuurlijk op deze leeftijd.
Ik ben blij dat het lente weer een beetje begint door te breken.
Een zonnetje maakt alles leuker en makkelijker.
Heerlijk erop uit. Eten in de tuin. Of springen in de trampoline tot aan bedtijd.
Zoveel relaxter allemaal. It’s time to have some fun in the sun!