Noodpakket voor onderweg
Eindelijk was het dan zover. We gaan voor het eerst kamperen met de kindjes. We besloten niet te ver te gaan. Gewoon een korte reis voordat we op plaats van bestemming zouden zijn. Dachten we…
Vrijdag 14 April 10:30 uur: We vertrekken.
Ons vrije weekend is begonnen. Caravan is ingepakt. Kindjes en hond zitten in de auto. Verzorgingstas is gevuld met water voor de jongste en heb een flesje gemaakt met siroop voor de oudste. (Flesje is al op voordat we het dorp uitrijden!) Ook heb ik wat koekjes ingepakt en wat drinken voor ons zelf. Melkpoeder hebben we niet nodig aangezien onze uk pas om 14:30uur moet drinken en we maximaal 3 uur over de rit gaan doen. De kleine nog een zetpil gegeven aangezien hij koorts heeft. Hopen dat hij heel de weg lekker gaat slapen.
Valse start: file!
11:15 uur: 45 minuten verder en we zijn nu net pas van het eiland af. Een tripje waar we anders 20 minuten over doen heeft ons nu 45 minuten gekost. FILE! Welke idioten gaan er toch allemaal op Goede Vrijdag op pad?! Onze kleine man heeft inmiddels al wel 45 minuten geslapen. Hopen dat de rest van de reis voorspoedig verloopt.
Geduld raakte langzaam aan op.
Helaas, de rest van de weg werd alleen maar erger. Ene file uit, volgende gelijk weer in. We konden niet verwachten van onze kindjes dat ze zouden blijven slapen. De ogen van onze kleine man gingen open en het duurde niet lang voordat hij duidelijk wilde laten weten het niet naar zijn zin te hebben. Ook onze dochter besloot het allemaal niet meer zo leuk te vinden. Jongens wat een kakofonie van geluid in onze auto! Erg rustgevend werkte dat dus niet bij mijn man en mij die de omgeving buiten inmiddels grondig bestudeerd hadden.
Lees ook: 10 x autorijden met je kind(eren)
Ik draaide mij om naar de kindjes en gaf mijn liefste lach. “Vervelend hè, zolang wachten? Maar nog even en we kunnen kamperen!” Mijn dochter keek me aan alsof ik Chinees sprak. Ik zag een pruillip tevoorschijn komen en ze begon te huilen “Ik wil nutuus!” (Haar knuffeldoekje.) Uiteraard hadden we haar lievelingsknuffel, goede ouders nemen die natuurlijk mee, IN DE CARAVAN DIE ACHTER ONS HING! Het pruillipje ging over in hard huilen/schreeuwen. Dat wordt stoppen bij de eerst volgende benzinestation!
Toen boog ik me over onze zoon. Een knalrood, bezweet en gloeiend mannetje trof ik aan. Die heeft vocht en een zetpil nodig! Zetpil lag natuurlijk ook in de caravan, vocht had ik gelukkig bij! Ik pakte zijn flesje, maar nee, hij wilde niet drinken. Hoe frustrerend is dat! Uiteindelijk kwam ik erachter dat een afsluitdopje het water tegenhield richting de speen. Het ventje dronk vervolgens zijn hele fles leeg!
De zoethoudertjes
Kindjes bleven jengelen, de jongste mocht inmiddels zijn fles weer hebben. Eigenlijk hadden we al op de camping moeten zijn, maar hadden niet op de files gerekend. Hij kon dus nog niet zijn melk krijgen. Gelukkig had ik een noodpakket. Lekkere koekjes en snoepjes in de verzorgingstas. Tja de verzorgingstas… Die op een plaats staat dat je acrobate moet zijn om erbij te kunnen. Na een hoop gevloek en wat ontwrichtingen had ik een pakje koekjes te pakken. Rust in de auto!
Stop zodra het kan
Aangezien ze weer lief waren besloten we de stop bij benzinestation over te slaan. We pakken de volgende wel! Geloof me: Pak NOOIT (ik herhaal) NOOIT de volgende station! We reden er nog maar langs en het gekrijs van beide kindjes begon weer. Op naar de volgende stop!
Bij de stop aangekomen jasjes aangedaan bij de kindjes en caravan ingedoken voor melkpoeder en zetpil te geven. Oudste bleef maar klagen dat het pijn deed. Pffff dat geklaag hadden we nu wel gehad hoor, dus even negeerstand. Onze dame is een aanhouder, dus toch even de aandacht geven. Tja logisch dat ze pijn heeft. Velletje van haar kin tussen de rits gekomen. Schuldig als ik me voelde beloofde ik dat ze wat lekkers uit mocht gaan zoeken in het winkeltje.
Lees ook: Op vakantie gaan maakt je kind slimmer
De reis kon hervat worden. Zoonlief buikje vol met melk en tevreden in de auto. Dochter met een big smile haar zak snoep naar binnen aan het werken. (Die eet vanavond niet meer). Hopen dat ze straks niet alles eronder spuugt. Kan er ook nog wel bij!
Uiteindelijk kwamen we na 6 uur “rijden” aan op plaats van bestemming. Het leed was snel vergeten toen we met de caravan en tent stonden en aan ons drankje zaten. De kindjes hebben ‘s nachts als engeltjes geslapen!
Goede voorbereiding, halve werk!
Je snapt wel dat de terugweg anders verliep. De verzorgingstas stond bij mijn voeten en was gevuld met melk, water, limonade siroop, nog water voor ons, snoepjes en koekjes. Dochterlief zat in de auto met haar knuffeltje in haar handen. Alsof we 3 dagen op pad zouden zijn. Maar liever verlegen dan onverlegen!
Wat nemen jullie mee in de auto als je op pad gaat? Is jullie verzorgingstas ook je “noodtas”? Verwen je kindjes teveel als je ze (letterlijk) zoet houdt met snoep? Ieder zijn manier, ieder zijn trucjes…
Bron hoofdafbeelding: Flickr