Onze dochter werd te vroeg geboren
Als je zwanger raakt denk je totaal niet na over een eventuele vroeggeboorte. Je bent vooral bezig met de ‘eerste 12 weken grens’, daarna de 20 weken echo en dan ga je aftellen naar de uitgerekende datum. Oh boy… liep dat allemaal even anders! Onze dochter werd te vroeg geboren…
Een jaar geleden…
Een jaar geleden, op 5 november 2018, was ik 30 weken en 5 dagen zwanger van onze dochter. Op die dag beviel ik via een spoedkeizersnede. Vanaf 20 weken liep ik al bij de gynaecoloog in verband met een slecht doorbloede placenta. Daarnaast moest ik om de dag naar de gynaecoloog voor een ctg en één keer per week voor een echo. Het ging steeds slechter met mij en onze dochter groeide niet goed. Ze had een flinke groeiachterstand.
Lees ook: 5 feiten en fabels over een spoedkeizersnede
Moeilijke zwangerschap
Toen ik 26 weken zwanger was werd ik voor het eerst opgenomen in het MMC in Veldhoven. Daar kreeg ik medicatie voor de longrijping van onze dochter omdat ze niet wisten of ze haar zouden moeten halen.
Een dag eerder hadden we afscheid moeten nemen van mijn ex, de vader van de jongens. Op 38-jarige leeftijd is hij plots overleden. En hier lag ik dan; in een ziekenhuis, een uur van huis vandaan, terwijl de jongens mij zo nodig hadden. Onze dochter had medische zorg nodig en ze moesten haar in de gaten houden. Elke dag kreeg ik een echo en drie keer per dag een ctg. Ik had geen keus en moest blijven. Op zo’n moment ga je letterlijk van binnen kapot. Zorgen om je ongeboren dochter en je zoons die thuis zijn.
Loek en mijn moeder hebben mij en de kinderen enorm goed opgevangen. Na een week mocht ik naar huis maar wel onder strenge controle van de gynaecoloog. Nog steeds kreeg ik om de dag een ctg en één keer per week een echo. Ik was doodmoe en zwanger zijn vond ik al lang niet leuk meer. Ik genoot wel van de schopjes en bewegingen in mijn buik maar daar was ook alles mee gezegd. Al die tijd bleef het stabiel, uiteraard was het nog steeds niet goed, maar ze zat wel veilig in mijn buik.
NICU afdeling in Antwerpen
Op 3 november bleek tijdens de ctg dat het niet goed ging met mijn dochter. Er werd een echo gemaakt en ze zagen dat ze het steeds moeilijker kreeg. Met spoed moest ik opgenomen worden in het ziekenhuis en ze kon elk moment gehaald worden. Na wat telefoontjes was er in Nederland geen plek en moest ik naar een ziekenhuis waar ze een NICU afdeling hadden. Dat was Antwerpen… Op zo’n 45 minuten rijden van ons huis. Ik ben naar huis gegaan om wat spullen te halen en toen zijn we richting Antwerpen vertrokken. Wat moest dat moest.
Spoedkeizersnede
Daar aangekomen werd ik gelijk aan de ctg gelegd en kreeg ik nogmaals medicatie voor longrijping. Loek is met de jongens naar huis gereden en ik ging, na de nodige controles en testen, redelijk rustig de nacht in. Ik voelde haar lekker bewegen dus was redelijk gerustgesteld. De dag erop heb ik nog een aantal ctg’s gehad en die waren eigenlijk gewoon goed. Tot ik een dag later weer een echo kreeg en ze zagen dat het foute boel was. Ze moest NU gehaald worden via een spoed keizersnede; ze werd te vroeg geboren.
Mijn man ging het niet redden
Terug op de kamer werd ik voorbereid op de keizersnede. Ik had inmiddels Loek gebeld en die kwam met spoed naar Antwerpen. Het hing erom of hij het ging halen want het was 45 minuten rijden en ze waren in Antwerpen ook met de weg bezig. De artsen konden niet wachten en ik moest meteen onder het mes.
Terwijl ik richting de kamer werd gereden waar ik de ruggenprik zou krijgen belde ik Loek en vertelde hem in tranen dat ze haar nu gingen halen… Hij ging het niet redden. Via de telefoon probeerde hij me gerust te stellen. Ik was enorm bang voor de ruggenprik en het lukte ook niet in één keer om de ruggenprik te zetten. Toen die eindelijk zat konden ze beginnen. Ze werd gehaald en werd daarmee te vroeg geboren.
Alleen bevallen
Ik was verrassend kalm en kletste wat met de mensen die erbij waren. Er was een assistente die mijn telefoon had om foto’s te maken. Na een hoop getrek en geduw aan mijn buik was daar op 5 november 2018 om 11:50 uur onze prachtige dochter Xoë. 980 gram en 37 centimeter. Thank God begon ze meteen te huilen. Ze werd in een speciale plastic zak gedaan nadat ik haar snel heb gezien. Toen namen ze haar mee. Ze werd onderzocht en ik werd dichtgenaaid.
Eenmaal terug op de afdeling mocht ik naar de NICU om bij haar te zijn. Ze deed het wonderbaarlijk goed, ze had nergens ondersteuning bij nodig, ze deed alles helemaal zelfstandig! Eindelijk mocht ik haar vasthouden en met haar buidelen. Dat moment en dat gevoel vergeet ik nooit meer. Ons lieve, kleine, sterke meisje lag op mijn borst. Aan allerlei draadjes. Ik werd er zo emotioneel van; zo klein, zo perfect, zo van ons Haar armpjes waren even dik als mijn vinger, haar hoofdje was net zo groot als een tennisbal, haar huid was een beetje doorzichtig. Ik noemde haar liefkozend aapje.
Terwijl ik dit typ lopen de tranen langs mijn wangen naar beneden. Wat was dat een heftig, emotioneel maar zo’n mooi moment. Ze rook zo lekker. Het voelde goed en veilig dat ze uit mijn buik was. Uit mijn falende lichaam. Veilig en zichtbaar was ze nu. Op dat moment kwam Loek binnen. Voor het eerst zag hij onze dochter. Hij schrok ervan hoe klein ze was. Hij durfde haar wel aan te raken maar nog niet vast te houden, na twee dagen durfde hij dat pas.
Emotionele rollercoaster
Als ik aan die tijd terugdenk word ik er altijd emotioneel van, maar ik kijk er ook met een goed gevoel naar terug. De zorg in Antwerpen was geweldig en alles werd zo duidelijk uitgelegd door de verpleegsters. Wij werden overal bij betrokken. Na vier dagen werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en moest ik ons meisje overlaten aan de zorg van het ziekenhuis. Ook nog eens in België, wat zo dichtbij was maar op dat moment heel ver weg voelde.
Pijnlijk, hartverscheurend en zo onnatuurlijk. Je komt thuis zonder dikke buik en zonder baby. Loek had het huis prachtig versierd en dat gaf me ondanks alles een enorm warm gevoel. Iedereen MOEST weten dat wij de ouders waren geworden van een geweldig meisje!
Maar ik miste haar enorm. Ik ging bijna dagelijks op en neer naar Antwerpen maar ik was herstellende van een keizersnede en dat was geen pretje. Als zee zeekoe lag ik half liggend in de auto met een kussen in mijn rug en moest ik een pokke eind rijden. Ik was moe. Ik had pijn. Mijn tieten waren opgeblazen en lekte als een malle en ik kon geen normale kleding aan. Met een enorm kraamverband tussen mijn benen liep ik in een losse pyjamabroek door het ziekenhuis. Ik zat trouwens vaker in een rolstoel omdat het niet te doen was.
Naar Nederland
Na twee weken mocht onze dochter overgebracht worden naar een ziekenhuis in de buurt. 20 minuten rijden. Eindelijk! Ik ben samen met haar en een verpleegster met de ambulance naar Nederland gereden. Ze lag in een speciale couveuse en heel de rit heb ik mijn hand op haar buikje gehouden: “Mama is bij je moppie”.
Dan volgen er weken van bezoeken, buidelen en verzorgen in het ziekenhuis, terwijl ik wonderbaarlijk snel herstelde en Xoë enorm goed groeide. Ze mocht al snel uit een flesje drinken en haar eerste kleertjes aan. Vanuit de couveuse ging ze naar een warmtebedje en later werd ze van alle apparatuur losgekoppeld.
Haar eerste verjaardag!
Ze werd te vroeg geboren en elk moment was op dat moment een enorme mijlpaal en een stapje dichterbij huis. Na 7 weken, op 24 december, mocht ze EINDELIJK mee naar huis! Thuis in haar eigen bedje, haar eigen kamertje, ons gezin. Wat een prachtig kerstcadeau.
Vanaf dat moment begon het Grote Genieten en dat duurt nog steeds. Ze kruipt, staat, loopt langs de tafel en brabbelt een eind weg. Heeft zeven tandjes en betovert ons elke dag met haar prachtige lach en haar bruine en sprankelende oogjes. Ze is lief, oersterk, grappig, mooi, leuk, vrolijk. Een heerlijk meisje!
En vandaag is ze jarig. Lieverd, gefeliciteerd met je eerste verjaardag!
Lees ook: Samengesteld gezin en een papa met PTSS