Op jonge leeftijd drie miskramen en een gebroken relatie
Sarina Wijkhuizen
Als klein meisje wist ik al dat ik graag jong moeder wilde worden. Toen ik dus op mijn 17e het huis uitging om bij mijn toenmalige vriendje te gaan wonen, was dat al snel een onderwerp wat ter sprake kwam. Ook hij was er snel van overtuigd dat ik de mama van zijn kinderen moest worden en ik was dan ook op mijn 17e, naast mijn drukke werkweek en mijn BBL studie, al snel met mijn kinderwens bezig. Ik wilde niets liever dan mijn huisje boompje beestje zo snel mogelijk compleet hebben en net na mijn 18e verjaardag had ik dan ook al snel een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Beide leken we ons geluk niet op te kunnen en ik had de afspraak bij de verloskundigenpraktijk in het dorp dan ook al snel gemaakt. Helaas verliep dat anders en kreeg ik drie miskramen.
Mijn eerste miskraam
Nieuwjaarsdag was voor ons helaas een zwarte dag. Die dag verloor ik ons eerste kindje. Hoewel de meningen erover verdeeld kunnen zijn, want ja het was natuurlijk nog pril en ontzettend klein, was het voor ons het begin van een hele donkere tijd. Het voelde alsof ons iets was ontnomen. Iets wat zo ontzettend gewenst en geliefd zou zijn geweest. En ondanks dat ik er daarna niet heel erg mee bezig was, was ik al snel weer zwanger. Maar ook deze keer kwam na 9 weken vreugde abrupt een einde aan mijn euforische gevoel…
Om me heen kreeg ik reacties als in “Maar je bent toch nog heel jong?,” of “9 op de 10 vrouwen krijgen een miskraam hoor”. Niet dat het eigenlijk veel uit zou maken wat er gezegd werd, ik gok dat niets op dat moment goed zou zijn. Al klinkt ‘maar je bent nog heel jong’ in mijn ogen toch echt verkeerd… Want wie bepaald dat het verlies minder is vanwege mijn leeftijd?
Spanningen in onze relatie
Mijn relatie kwam onder spanning te staan, we kregen ruzies en we gingen vaak beide onze eigen weg. Er kwamen deuken en die deuken die weed ik aan mijn lichaam. Want ja, bij mij ging het steeds fout. Ik voelde me schuldig en verdrietig en wilde nog steeds niets liever dan zo’n klein hummeltje van mezelf. Na een tijdje rust, veel ruzies, heel veel tranen, maar ook een heel hoop goede gesprekken hebben we besloten om het weer te proberen. En weer duurde het dan ook niet lang voor ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had.
Drie keer scheepsrecht?
Dit keer ging ik er met een heel ander gevoel in, want ja.. wat als? Door mijn angst werd ik enorm goed begeleid door de verloskundige en mocht ik dan ook al met 7 weken voor een echo komen. Toen we op dat beeldscherm het kloppende hartje van onze baby zagen waren we over the moon en voelde het alsof we de wereld weer samen aan konden. Zal drie keer dan scheepsrecht zijn? Al het verdriet van de afgelopen periode kreeg een plaatsje en al snel kon ik genieten van het zwanger zijn.
Toch bleef het in mijn achterhoofd knagen. Toen ik dan ook op de avond dat ik 12 weken zwanger was bij het afvegen een paar druppels bloed zag wist ik dat dit niet alleen het einde van mijn kindje was maar ook het einde van mijn relatie zou betekenen. We konden dit niet nog een keer aan. De ruzies, de verwijten…
Lees ook: Dagboek deel 1: van zwangerschap naar miskraam
Boos op mijzelf
De volgende dag zat ik al vroeg in het ziekenhuis voor een echo. En niet veel later bleek inderdaad dat het hartje van ons kindje niet veel later dan de vorige echo was gestopt met kloppen. Ik voelde onmacht. En boosheid. Waarom moest dit mij gebeuren? Waarom liet mijn lichaam mij tot drie keer aan toe in de steek.
Ik was verdrietig en kon de tranen niet in bedwang houden. Reageerde mijn woede af op mijn vriend. Werd misselijk bij het idee dat er in mij een dood kindje zat. Al dagen, weken eigenlijk zelfs. Ik was boos op de hele wereld maar vooral op mijzelf. En zat zelf in een enorm diep zwart gat. Een paar dagen later verloor ik ons baby’tje en keerde de rust in mijn lijf terug. Hoewel ik moeite had om het een plaatsje te geven en vooral moeite had met het onbegrip van de mensen om me heen.
Het leven ging door
Maar langzaamaan begon ik te beseffen dat hoewel mijn wereld even stil leek te staan bij onze verloren baby de wereld om mij heen gewoon doorging. Ik besloot dan ook om al mijn energie op mijn werk te richten en ondanks dat ik regelmatig huilend op de wc zat als ik een andere moeder zwanger zag zijn, merkte ik dat ik het beetje bij beetje een plekje kon geven. En het heeft echt een tijd geduurd voor ik eroverheen was. Voor ik weer oprecht gelukkig kon zijn als iemand me vertelde zwanger te zijn. Het heeft me tranen gekost en zoals ik al voorspelde heeft het me uiteindelijk mijn relatie gekost.
Het moest zo zijn…
Achteraf nu heel veel jaren later, kan ik zeggen dat ik blij ben met hoe het is gelopen. Wij waren niet voor elkaar gemaakt, hoe graag ik dat destijds ook anders zag. Daarom denk ik dat wij een kindje ook nooit echt gelukkig hadden kunnen maken samen. Om voor mezelf dit stukje uit mijn leven een plekje te geven heb ik een tatoeage in mijn nek laten zetten van drie sterren. Want ondanks dat ze me niet gegund waren, zullen de drie miskramen voor altijd in mijn hart zitten en heeft het mij gemaakt tot de vrouw die ik nu ben geworden.
Een nieuwe liefde en…
Toen ik op mijn 19e Danny leerde kennen merkte ik dat alles ook heel anders kon, we hadden een klik; een bepaalde chemie en we waren stapelverliefd. We konden uren praten, heerlijk zitten en gewoon bij elkaar zijn. Al snel voelde onze relatie alsof we nooit anders hadden gekend.
Het eerste jaar vloog letterlijk voorbij en toen wij precies een jaar samen waren kwam ik er op 14 februari 2014 achter dat wij in verwachting waren van Davy. En hoewel het een shock was, aangezien we hem voorlopig nog niet in de planning hadden zitten en ik meteen de angst weer op voelde komen met de daarbij horende emoties van de vorige zwangerschappen, waren we ontzettend gelukkig. Op de een of andere manier voelde ik me deze zwangerschap dan ook heel anders als de voorgaande, ik voelde dat het goed zat en nu wist ik eigenlijk ook pas dat ik dus de vorige keren ook duidelijk heb gevoeld dat het niet goed was.
Net na mijn 21ste verjaardag, op 8 oktober met 39.1 weken werd onze prachtige zoon Davy geboren. Na drie miskramen is dit ons cadeautje, ons wonder.
Photo by Leah Kelley from Pexels